Vermaak.

II.

Het scheppen van werelden vereischt in God ; een inspanning. Voor Hem is 't alleen een heilig spe], een Goddelijke comoedia. En wij, mensohen, met alle andere., redejijke schepselen, zo'uden to-t in eeuwigheid in enkel vermaak, in 'één heilig, vrO'Olijk spel hebben geleefd, als kinderen, wier onschuldige genoegens door hun vader en moeder worden gadegeslagen en gedeeld.

Maar de Duivel heeft dat Goddelijk spel bedorven en de tragedie van de zonde op het wereldtooneel gebracht.

Daardoor is er, in plaats van vermaak, de ernst der zonde gekomen, di©' allen anderen droevigen ernst heeft voortgebracht. Het is nu d© vloek van den afmattenden en ijdelen arbeid, de doom van moeite 'en zorg, de distel der teleurstelling. Wrangie vrucht der zonde! Zij heeft bijna al het zoete Gods weggenomen. Wel maakt ook de Duivel hét leven der zijnen tot een schijnbaar allervroolijk'st spel van muziek en dans, waarin tooneelspel en kaartspel .en allerlei spelen elkander afwisselen, doch het is een dronkemansvreugde', die lichaam en ziel verwoest. En tot hoe lang duurt ziji? Xot aan de armoede, tot aan de krankheid, tot aan het graf, indien niet nog vooraf tot aan den kerker en tot aan het schavot. En waar leidt ziji allerlaatst heen ? Tot aan den eeuvpigen dood.

De goddelooz© houdt de zond© voor een spel, waarmede hij zich zoolang vermaakt, totdat hij zijn ziel heeft verspeeld.

Maar voor God is die zonde de donkerste ernst. Zij doet Zijn. heiligen toorn ontbranden. Hiji geeft den Zoon des menschen, in Wien al Zijn© vermakingen zijn, over tot een schouwspel der Avereld. Met Zijn gedo-ogen wordt Hij d© hoofdfiguur in het mimisch kluchtspel van ruwe soldeniers. Straks gaat het gordijn op voor het werelddrama van 'Golgotha. Dan gaan alle lichten der wereld uit en Zijne bekenden staan van-verre, sidderend vo'or de huivering-wekkende realiteit van een spjel, waarbij Dante Aligieri's Hel sleöhts zwak en gte'konsteld lijkt.

Maar daar W'Ordt ook' het demonisehl spel van Satan gebroken. Daar wordt de zonde veroordeeld in het vleesch. Daar wordt de Middelaar al den Zijnen een oorziaak' van eeuwig© vreugde. — En als de laatste - vijand, de Dood, zal zijn teniet gedaan, dan heeft het helsche spel der zonde een einde. Dan gaan Zijne kinderen in de vreugde huns Heeren. „Dan zlullen daar de blijde ziangers staan, de speellien op d© harp ©n .cimbel slaaai." Go'de zijn al Zijne werken'yan ee'Uwigheid bekend. Geen oogenblik heeft Hij zich daaro'm met Zijne liefde van d© wereld afge'trokken. , , AlzOio lief h'eeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eeniggehoren Zoon gegeven heeft." En dat niet alleen! Hij-heeft ook van stonde aan den vloek, dien zij over zioh had gehaald, getemperd. Het verzoeningswerk van Christus had, — imag ik dat zoo peggen? — terugwerkende kracht. God gaf den gevallen mensdx niet geheel over aan de macht des doods. Onmiddellijk' grijpt God in met de behoudende kracht Zijner gem-eene gratie.

Het is die heerlijfo waarheid der gemeene gratie, die het Calvinisme hééft ontdekt en die voor de 'Oogen van den Calvinist het gelaat des aardrijks veranderd heeft en nu 'zijn kijk pp de wereld bepaalt.

Voor hem zijn de dingen des levens niet dan pas heilig, als ze besprenlkeld zijn mtet de wijkwast der kerk.

Wel weet hij^ dat de Duivel in de Schrift de Overste der wereld wordt geno'em'd en dat hij daarom te bidden heeft: leid O'Us niet in verzoeking, maar verlos ons van den Boozte', maar hij weet ook, dat de Duivel, Gode zij' lo'f, niet de ©igenaar der wereld is, dat hij slechts ge'lijk' is aan den zakkenroller, die zich' verheugt in een .onrechtmatig verkregen bezit, daf hij op' 's Heeren tijd zal moeten loslaten.

„De aarde is des Heeren, mitsgaders hare volheid". Daarotaa ook bidt oinze Hoogepriester: „Vader, ik bid U, niet, dat Gij' ze uit deze wereld wegneemt, maar, dat Gij ze bewaart van den Booze".

God zielf houdt het schoon ge'bO'UW, der : wereld onwankelbaar in stand; Hij .geeft regen en vruchtbaarheid. Hij: doet nog me-nschén gebomn worden.' Hij siert ons 'geslacht nog met denkkracht, jiïet rechtsbesef, 'met kiunste'na; arsaanleg en kunstzin, vervullende lalziooi onze' harten met vroolijkhéid. Hij ontnam O'ns niet ganschehjitó, wat Hij ons deelachtig maakte, toen Hij' ons schiep naar Zijn eigen beeld.

En — wat - daarbij de bij'zOndere opnierkziaamheid wel verdient — Hij sctenk't Zijn goede gaven niet alleen aan hén, die mtet diep, , berouw tot het inzicht kwamen, da; t zij' zich' zwaar bezondigd hadden aan de eer van de hoogste' Majesteit, maar onbetwistbaair in mteerdere lüate aan de verachters van Zijn Naam. Waarom? Is het niet oto h'un de maat Zijner goiedhéid vol te mete'n, opdat niemand, wie ook, eenige verontschuldiging zou kunnen inbrengen in den Diag der dagen? En is htet ook niet, opdat alle scihepsel ge'tuige-n zOu van de deugden des Scheppers, bewust of O'nbewust, gewillig of onwillig ?

Hoewel dus niet van de wereld, weet de Calvinist, dat Hij 'God moet dienen in de wereld, dat geen gave Gods verwerpelijk' is, met dankzegging genoten zijnde, dat hij--mtee mag en moet bouwen aan de öultuur der wereld, dat de vaart op, de levenszee niet verboden is, al moet hij oppassen voor de duifcbooten, 'dat hij-op alle levensgebied de van zijn - God ontvangen talenten moet. besteden, dat de 'Godzaligheid een groot ge-

win is met vergenoeging en een belofte heeft voor het tegieinwoordiige evenzeer als voor het toefcomende leven. Daarom, durft hij te genieten van de vreugde, die Goid in Zijn mildheid hem boven het dagelijksch brood bereidt. Daarom ook geeft hij zijn kinderen d© gelegenheid om te spelen en leeft hij er van harte in mee. Hij' ziet van hoe groote beteéfce-nis dat spel. der kleinen is. Hij erkent in hun streven om. wat te malcen en wat • te verzinnen den sche-ppingsdrang, dooir God in den mensch gelegd, toen Hij-hem' sohiep naar Zijn eigen beeld. Hij merkt het nu op, hoe die kinderlijke spelen meewerken om' ze te vormen voor hun bestemming in hét leven, hoe ze een machtig en liefelijk middel in • 'Grods hand zijn om Zijn kleine menschenkinderen op te voeden. Het spel hebben wij' groote mensdhen, wij ouders, wij opvoeders niet uitgevonden, maar Hij, die alleen 'de Raedagoog van het menschelijfc geslacht is.

Let eens op dat lief tafereeltje, daar in een hoek van de huiskamer. Een groepi meisjes, uw doohtertjes misschien, met een paar vriendinnetjes, spelen met poppen. 'Greduld! zte' zullen het heele menschelijke leven voor u in bieeld brengen. Ze hebben gelukkig een wieg, een tafeltje, om op tijd te kunnen dineeren, stoeltjes om deftig' visite te ontvangen, wat meubilair om de school voor te stellen; een broertje wil zich .allicht laten overhalen om voor dominee te spelen, .want de kindertjes moeten 'toch gedoopt en bepreelrt; later wordt hij nog eens geroepen om', met een lorgnet op den neus, dolcter voor te stellen, voor het denkbare geval, dat een der poppenkinderen üyphus of zoo mocht Krijgen en — mocht het ergste geschieden, — dan mag broer als aanspreker voor de uitvaart zorgen.

Wat hebben die kinderoogen toch scherp' naar • uw doen, o grooteren, gekeken en wat hebben ze goed uw woorden beluisterd en onthouden! 'Zoo zullen zich uit die beurtelings sohaterlachende en zeer ernstig kijkende meisjes onze toekomstige moeders ontwikkelen.

En als Michieltje De Ruyter aan het Ylissingsche strand ooïlogje speelt en den vijand met bebloede koppen doet afdeinzen, gelooft ge dan met mij niet, dat toen reeds in 'beginsel de vierdaagscho zeeslag ten gunste van ons lieve vaderland werd beslist?

De Heiland' zelf verachtte het spel der kleinen niet. Dat kunt ge hbioren, als ge luistert naar het verwijt, dat Hij den oversten van Israël in het gelaat slingert. Ze gelijken, z'egt Hij, op die luimige kinderen, ' die er altijd op' uit zijn, het spel hunner maMcers te verstoren. Nu eens hebben de kameraadjes besloten om begrafenisje te spelen, maar den zwartgalligen spelbrekers is dit niet naar den zin. Ze zeggen: .ach, wat heb je daar nu aan! en ze doen het spel mislukken, — Nu, bruiloftje dan! — Maar ook dat kan geen genade Jn hun oogen vinden.

Op de oversten 'des volks is toepasselijk: „Wij hebben u op de fluit gespeeld, maar gij .hebt niet gedanst, wij hebben u klaagliederen gezongen, en gij hebt niet geweend. Johannes is geko.men noch etende, noch drinkende en gij zegt: hij heeft den duivel, de Zoon des Menschen is g.ek'omen, etende en drinkende en gij ziegt: ziedaar een mensch, die een vra, at en een wijnzuiper is, een vriend van tollenaren en zondaren".

De menschelijke natuur lijdt onder den ernst des levens als gevolg van de verwoestingen, die de zonde over lichaam en ziel en over alle levensverhoudingen bracht. De zorgen en rampen des levens drukken haar neer, doe.n schade aan hoofd en hart, do.mpelen den mensch in z.w.aarmo.3digheid. en veroorzaken het bange zenuwlijden. Het medicijn nu daartegen wordt vaak gevonden in het gezonde spel. Het is daarom voor jong en oud gewenscht, dat er elk'en dag enkele uren bestemd Wiorden voor liGhaa.msbewegi, ng en een vrijere oefening van den geest. En aanbeveling verdienen kegelspel, kaatsen, kolven, boogsoliieten, biljarten (m'et in een café), paardrijden, loopen, zwemmen, roeien, fietsen, schaatsrijden, balspelen en derge-' lijke. Dan ook dam-en schaakspel. Nog hooger genieting schenken muziek en lectuur.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen