De makers der revolutie.

II.

Bij hel oii'derzoek naar 'de oorziaak i.ier revolutie is van Inel grOiOtsLe gewiclit, wat men onder ideze g'eweldige crisis in Ixet leven van een volk vei'staat. Be3eh.oiu\A'i inten 'den naam revolutie als een verzamelwoiond voor alle reaüLie, dis zioli' odder dö volk'eiren openbaart, en lederen opstand itegien het vigeercrid gezag, dan is bet ve'x'zet der Nederlanden togen Spanje's tyrannie oiok' een revolutie t© noemen, en draagt de .afzwering van Filips oen re'volulionair karakter. D'ocJh' (historisch heeft hjet begrip revalufcie een anidere beduildenis .g'ekreigen. Wij verstaan lOindeT de revolutionaire ideeën de denkbeelden, die reeds an de Fransche Revolutie itot uiting 'zijn gekomJen, en in d'e leer van hel onveivalscjhte Marxisme, oi wil men, van het Commxmisme, nieuwe en sclierpere voimten hebben gekregen, en voor ons is de revolutie de gewelddadige omk'eiering der maatschappij: , die met alle ardinanliën Gods spot.

Het is niet ondienstig omi" te herinneren aan he'geen Groen van Prinsterer dienaangaande geschreven beeft: „Met Revolutie", alldus zegi hij in zijn Ongeloof 'en Revolutie (8e nirg. p. 4), „bed-oiel ik niet een der menigvuldige ge-JDeuriiönissen, waardoor verplaatsing van het openbaar gezag üewaeggebl-acM wotrdt; niel enkel den oiravwrilielingsstorm, wölke in Fi'ankrijk gewoeid heeft; maar de omkeering van denkwijs en gezindheid in geheel de Christenheid openbaar. Met revol a Liebegri ppen heb ik bet oog op de grondsL 'Hingen van vrijbaid en gelijkheid, volicssoravereii.niieit, maatscbappelijk verdrag, conveniioneele herschepping, welke men als de hoeksleenen van staatsrecht en staatsgebouw vereert." En liij voegt ier in öen noot aan toe:

„ De Revolutie is de ontwikkeling van een volslaigen sd'eplioisme, waarbij Gods Woord en wet terzijde gelegd is."

Wanneer op ide'ze wijze de bebeekenis van het begrip revolutie vaststaat, zal het ons duidelijk zijn, dat baar porzaak niet ligt in de disorde van het maatschappelijk leVen. Wel stemmen wij, gelijk wij een vorige maal betoogden, toe, dat de aanleiding tot de uitbarsting voor ©en groot deel ligt in de fouten van den tegenwoordigen maatschappijvorm, en de scbrijtende contrasten in het soiciale leven, maar de diepste oorzaak moet elders gezocht.

Het gaat in de revolutie ook niet direcit om den soicialen welsiland. Men waagt geen burgerkrijg alleen om betere toestanden ite scheppien, ni.J.ar de revolutie is e'venzeer de worsteling om de macht, als de strijd der mJogendbeden. In de revolutionaire woeling grijpt het voortgedreven volk, dat den legalen en geleidelijken weg ite lang vindt, naar de krqon, len zij willen nu eens regeeren. De rollen wor!den eenvoudig omgekeerd. Wie vroeger beerscblen mioeten thans idienen. De rijken v: in nu worden gedwongen plaats te maken voor de proiletariërs, dis in hun paleizen intrek' nemen, en neen, ? r koant geen overvloed en vrede voor flUen, lïiiaar allöeii voor ihen, die zicb in blinde gehoorzaambeid aan de roode terreur onderworpen.

De .tragiek in Rusland btevestigt dit. Hot is er verre van daan, dat in Idit zwaarbe^zloidhte land de so'ciale gelijkheid en broederschap allen verblijdt, miaar er is alleen leven en besltaan mogelijk voor de gedwieeë volgelingen van Lenin en Trotsky, die met grooter tyrannie regeeren Idan de Czaar oo'it gedaan hiee'ft. Op die misleiding der revolutionaire leuzen kan niét genoeg de aandacht gevestigd worden, en de revolutie strijdt, meer dan eenige andere zondige acüie, mie't alle wetten van naastenliefde en ge.Tiecbtigheid, want zij is niets anders dan bet grofste imperialisme in oomlmunistiscben vorm.

De oorzaak dier revoluilie ligt in bet ongeloof, dalt met bet Woord des Hoeren beeft gebroken, en van Zijn oirdinantiën niet weten wil. „Met al baar verscbeidenheden van ilheoiretische en practiscbe richtingen en gedaanten", zegt Groen van Prinsterer (t.a.p. bl. 155), „is de Revolutie gevolg, itoepassingj ontplooiïng van bat ongieloof. Door theo^ reihisch len praoticaal ongeloof werd de philosophie en d; 6 revolutie der ISde eeuw gevormjd. E.ene geheele 'reeks van dwaajbegrippen en gruwelen moes t volgen op een reeks van syllogisme, toen eenmaal het ongeloof den boventoon had." Deze uitspraak is ook thans nog, en zelfs in krassien zin, van kracht. De ideeën des ongeloofe zijn in negatie en goldsvetwerping nog verder en veel verder voortgeschreden, en vooral nu blijkt bet, dat in hel atheïsmte, in de goddelooisbeid, in bet zonder God zijn, de vormkracb't ligt van elke revoiutionadrc woeling.

En alles sluwt in die ricbting voort. Eerst laa.t mten GoidS Woord en den Christus los. Dan breekt m'en met Zijn kerk en recibt.

Voorts keert men Hem zelf den rug toe, en bet 'is een snelle afloop als der wate^rön. In het bart, waarin geen genade louitert en beiligt, sluipt de bruutste ontevreidenbeid in. Voor het gezag kan men g'eèn eerbied meer bebben, otoidat men van een regeeren bij Gods gratie niét weten wil. Met een geleidelijke verbetering der sociale' verhoudingen neiemt men geen Igenoegen, en mlön ontziet God noch iTiensob, ien hét bart is voor de revolutie rijp.

Dat karaiter der omwenteling moet wel terdege O'nderkend worden, en wij hebben als Christenen op onae hoede te zijn. Hier en daar beluistert mén ook in onzen kring een vergoelijking der revolutie, die hoogst bedenkelijk is, en bet doet ons zeicr leed dat degenen, die de leiding der ^hristelij'ke organisatie van studenten jn banden hebben, zicb niet allen klo|ek en duidelijk tegen de revolutie durven uit te spreken. Hun bekende revolutie-rcso'lulie werkte om baar slapheid wantroav.ron en spijt, doch het resultaat der bespjrekingen, die de voTige week met enkele oud'-leden ge!houd.en zijn, heeft helaas dat wantrouwen niet weggenomen. Dat itóen niet toL oveïeenstemm|ing is gekomien, beeft menigeen teleurgesteld, en 'bet is beltreurenswaardig, dat een organisatie, die zicb ten doel stelt Jezus Christus te dienen, zicjb - niet zionder aarzelen tegönover het anti-öbristelijfc streven der revelatie stelt.

Hier is geen politiek in 't spel. • Hier gaat bet om' ons dhristelijk geloof.

Wat zou Groen van Prinsterer getoomd hebben, wanneer hij van zulke balfsladbLigbeid gehoord had. Met nog mteier kracht zou bij^ ons prediken, dat de revoluüe-leer bet ongeloof is in stelselmaligen vorm. „Van gevolgtrekking tot gevolgtrekking, werd men op den weg der ram'pi; aligheid geleid. Voortsnellen naar 'den afgrond is niet te beletten, na bet ver^ breken 'êer betrekking, die aan den Hemel verbindt."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen