De Kerk op het Zendingsveld.

Het doel der .wending is het Evangelie te brengen aan niet-christelijke volken. En dit doel is nog volstrekt niet bereikt; het getal der heidenen eri mohammedanen kan nog altijd op meer dan duizend millioen worden geschat. Echter, hierbij blijven wij niet staan; de zending beoogt ook het stichten eeaer christelijke kerk op het zendingsveld. Pieeds Voetius heeft de noodzakelijkheid hiervan, betoogt (zie dr H. A'. V. Andel, De zendingsleer van G. Voetius, bl. 141 v.v., en vooral De plantati one erclesiarum door G. Voetius, vertaald door .Ds D. Pol). De heilige hartstocht van graaf von Zinzendorf moet ons beheerschen n.l. zielen te winnen, voor het Lam; maar daarmee zijn wij er niet af; wij nebben nog' een roeping tegenover de gewonnen zielen; de gemeenschap der heiligen als een ge meenschap met Christus ïrioet ook i.; itwendig zichtbaar worden georganiseerd. De zielen staan niet elk op zichzelf, maar vormen als vanzelf een organisch geheel; zij zoeken elkander, zij hebben elkan der noodig. En behalve dat de toegebrachte heidenen met en voor elkander leven in broederlijke liefde en eenheid, behooren zij zich te vereenigen tot een geïnstitueerde kerk met ambten en bedieningen. Dit alles wordt algemeen erkend en beoogd.

Indien het echter zoover is, duiken de moeilijkheden aan , alle kanten op. Noemt ge het woord: kerk op het zendingsveld, dan hebt ge een samenvatting van talrijke problem'en, (om dat mjodewoord ook eens te gebruiken). Vanzelf komen dan de vragen op: welk karakter moet de kerk hebben, ons "Westersch z.c. Gereformeerd, of een algemeen christelijk en tevens inlandsch karakter, in overeenstemming met de nationale eigenaardigheden ? hoe nloet de, tucht worden gehandhaafd en naar welke maatstaf ? moet er een verband zijn tusschen de zendingskerk en de zendende Kerken, en zoo ja^ welk verband ? welke zijn de vereischten voor doop en avondmaalsviering? hoe moet de kerkelijke belijdenis zijn? moeten er alleen Psalmen, of ook Gezangen worden gezongen? enz. enz.

Deze en andere vragen kan men beantwoorden met het weergeven van liet drievoudig ideaal, hetwelk de zending met het stichten eener kerk beoogt, n.l. dat de kerk voor zichzelf zorgen, zichzelf uitbreiden en zichzelf regeeren moet. Met name op de groote wereldzendingsconferentie van Edinburg in 1910 werd dit ideaal met allen nadruk verdedigd en als bereikbaar uitgesproken. De zendingskerken mogen geen filialen, geen aanhangsels van de moederkerk zijn; zij zijn wel haar kinderen, maar kinderen worden groot en daarmee zelfstandig. Er komt een tijd in het leven, dat de zonen en dochteren op zichzelf komen te staan; en als men dit tracht tegen te houden, zal men zelf later de droeve gevolgen ervan ondervinden; alle verkrachting der natuur wreekt zich vroeg of laat. Het is alzoo eisch van goede opvoeding die aanstaande zelfstandigheid der kinderen in het oog te houden, ja met het oog daarop zijn geheele opvoeding ïn te richten; die zelfstandigheid is het bepaalde doel der opvoeding. En ditzelfde geldt ook van de kerken op het zendingsveld.

Is het goed, dan zien de zendende kerken en de missionaire dienaren met verlangen uit naar ilcn dag, waarop de geplante kerk onder de nietchristQlijke volken niet langer door ons geleid, maar Diet de moederkerk „geallieerd" kan sam'enleven en sam'enwerken. Toch is hiermede geen einde gekom'en aan onze verantwoordelijkheid. Bet tegendeel is het geval. Wanneer er een Christelijke kerk' gegrond is, neemt de verantwoordelijkheid nieuwe vormen aan. Nimmier en onder geen enkele om'standigheid is de Kaïnstaai van kracht: „ben ik mijn broeders hoeder"? Maar deze verantwoordeliikh'eid wordt gemakkelijker aanvaard en erkend, dan in regelen uitgewerkt en in de practijk toegepast.

Natuurlijk mag men geen te hooge verwachtingen hebben van een inlandsche kerk. Zeker, er zijn zedelijke eigenschappen en zelfopofferende werken onder de inlandsche christenen, die ons beschaamd kunnen doen staan. Maar er zijn ook zeer groote gebreken en tekortkomingen. Dat kan ook moeilijk anders; die christenen staan veelszins op zichzelf, zij hebben geen traditie van vele eeuwen achter zich, geen voorvaderlijke zeden en gewoonten, geen ingeroesd kerkelijk leven. Ook' zijn zij niet weinig „erfelijk belast". De verleiding verlokt hen van alle-zijden. Is het dan te verwonderen, dat zij struikelen en ook vallen in velen? Kan van een kind dezelfde vastheid en rijpheid van in.^icht v/orden verwacht als van den volwassen man? En dit geldt ook van de kerk. Het is dus een noodzakelijke taak, om een christelijke consciëntie re scheppen.

Men moet en mag echter niet wachten m'et net zelfstandig maken der zendingskerk, tot de vol raaakiheid bereikt is. De christelijke kerk in Europa had ook niet dadelijk bet ideaal gegrepen; on wel is het waar, dat Rome organiseerde en toeziciht hield, maar het is aan geen twijfel onderhevig, dat de kerk onder de Germanen zich gezonder en rechtzinniger zou hebben ontwikkeld, indien Bonifacius ze niet geknecht had onder het juk der pausen. Men moet de zelfstandigheid der inlandsche kerk aandurven. Hét valt niet gemakkelijk als zendende kerk zich' terug te trekken, maar het moet toch; de voogdijschap houdt eenmaal op, loi'oet ophouden.

Het ligt voor de hand, dat de drang naar zelfstandigheid leeft in de kerk op het zendingsveld. Er is ontwaking onder de inlanders op politiek en maatschappelijk gebied, en deze ontwaking werkt ill de kerk door. JVIen mag niet zeggen: de kerk .^al haar vrijheid en macht verkeerd en onverstandig gebruiken; want doen wij dit ook nog niét menigmaal? En heeft Christus den Heiligen Geest, om. in alle waarheid te leiden, alleen aan de Europeanen en Amerikanen toegezegd? De taak der 'zending is slechts een dienende taak, om' n.l. het Evangelie te verkondigen en de volken te onderwijzen, en alzoo tot discipelen des Heeren te maken; maar het ligt niet op haar weg om de baas te spelen Het opzettelijk uitgesproken en ook beoiigde doe! is en moet blijven: de vrijheid en zelfstandigheid der inlandsche kerk; en men moet ernaar streven zoo spoedig ii^bgelijk dit doel te bereiken.

Bestudeeren wij de kerkgesohiedenis, dan blijkt

ons al heel spoedig, dat de kert in ÏJederland een geheel ander karakter vertoont dan de kerk ih Engeland of Duitsohland. Zelfs de Gereformeerde belijdenisschriften zijn voor alle Gereformeerde Kerken over de gelieele wereld niet gelijk'; elke Gereformeerde Kerk heeft zich zelfstandig ontwikkeld met een eigen belijdenis. Dit onderscheidt .^^elfs de Gereformeerde .Kerken van de Roomsche en de Lnthersohe 'Kerk. Wij staan op het standpunt van het zendingsbevel, dat liet Evangelie gebracht moet wojden aan de volken, niet aan de menschen als individuen; dit bevel van Jezus is kennelijk in overeenstemming met Psalm 67, waar de diohter jubelend profeteert: „de volken zullen U, o God, ioven: de volken altèraaal zullen U loven". Alle volken ^worden in de christelijke kerk niet tot één •s'olk omgewerkt, maar alle geloovigen worden u't de verschillende volken vergaderd en vereenigd met behoud van eigen volkskarakter en volk'sdeugden

God heeft met de spraakverwarring aan elk volk zijn eigen krachten en roeping gegeven; en zij hebben die krachten te ontwikkelen en naar die roeping te handelen. Dit hu werkt door in de kerk. De Gereformeerde Kerken in Nederland, hoe voor-Ireffelijk zij ook zijn, hebben niet de volle waarheid gegrepen, en volkomen en volledig weergegeven in hun belijdenisschriften, en de Gereformeerde Kerken van Schotland, Frankrijk, Hongarije enz. ook niet. Indien wij de waarheid mogen vergelijken met het licht, dan vertoont (om van andere kerken hier te zwijgen) de Gereformeerde Kerk van Schotland een bepaalde kleur, één der zeven, die tezamen het licht uitmaken, en de Gereformeerde Kerk in Nederland een andere kleur enz.; en niet één k'erk kan zeggen ze alle te hebben. Maar indien er op Java en Soemba Geref. Kerken naogen komien, dan moeten die toch ook een eigen-kleur uitstralen? AVij willen toch niet, dat zij precies na zullen praten wal hier te lande wordt gezegd? De Inlandsch Gereformeerde Kerk moet zich in overeenstemming met eigen volksaard en volksdeugden ontwikkelen, met het hun van God gegeven verstand de waarheid in eigen geformuleerde belijdenisschriften uitdrukken.

Dat zal de Inlandsche kerk eerst kunnen doen, indien zij een geschiedenis heeft doorgemaakt. Ook orrze belijdenisschriften zijn met bloed en tranen geschreven; wat onze vaderen daarin hebben weergegeven was niet alleen vrucht van verstandelijk overleg, maar mede van diepgevoelde zielservaring; in de leer klopt liet warme, volle leven. Voordat de zendingskerken tot een eigen belijdenis zullen kunnen komen, moet er dus eerst wat worden doorgemaakt.

Daaruit volgt vanzelf, dat; zoolang zij die geestetijke rijpheid missen, zij van de moederkerk do schatten mogen'en moeten gebruiken. Onze Geref. belijdenis i|S de basis, waarop zij zich hebben te plaatsen. VVij en zij mogen niet doen, alsof de Eeilige Geest nu 19 eeuwen lang de kerk tevergeefs zon hebben geleid in de wa.arh.eid! Dioöh deze Gereformeerde belijdenis is voor de Inlandsche kerk niet het einde en het ideaal. Het is slechts een miiddel om een stap verder te komen, een trap hooger te klimmen.

Deze dingen worden onder ons algemeen erkend. En nu moge het op ons zendingsveld nog i\iet zoover zijn, toch dienen deze dingen te worden besproken. Bovendien, op andere zendingsterreinen is het wel zoover. En wij moeten op deze verschijnselen letten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen