Vergenoegd.

Onze tijd is vol met ontevreden menschen. Zeker, ze zijn er alle eeuwen door geweest. Maar vroeger heerschte toch meer de gedachte: alles in ons leven komt van God en zooaJs Hij doet is wél gedaan.

Al was het deel van duizenden niet overvloedig öï smoutig, zij schikten zich in hun lot en waren tevreden! Ja, in schijn.

Want toen het Socialisme opkwam en luide de ontevredenheid predikte, toen bleek wel dat „zich schikken in zijn lot" bij velen niets anders was dan het gevoel van onvermogen om het anders te maken.

Het was geen tevredenheid, geen echte vergenoegdheid.

Die is ook niet uit onze natuur, maar uit Gods Geest.

Voor socialist en coramunist zijn er geen erger vijanden 'dan tevreden menschen. Daarom geldt ook van den modernen mensch: „de gansche aarde is vervuld met wrevel". Waar zijn tevreden menschen?

En wij dan?

Hebben wij als Paulus geleerd vergenoegd te wezen in hetgeen wij zijn?

Als Paulus daarvan spreekt, legt hij zwaien klemtoon op het woord ik. Ik heb geleerd vergenoegd te zijn in hetgeen ik ben. Dat is geen zelfverheffing. Want hij eindigt in Christus; die met hem begon en hem nooit verlaat. Hij vermag aJle dingen aJleen door Christus die hem kracht geeft.

Paulus heeft de ware vergenoegdheid moeten Ie er en. Dat is een lange en moeilijke leerschool geweest. Vele lessen heeft hij daar ontvangen die tegen vleesch en bloed ingingen. Nu is hij oud. Hij zit in de gevangenis. Vastgeketend aan een soldaat. Van vrijheid beroofd. Geslagen met machteloosheid. En toch is hij vergenoegd. Dat heeft Gods Geest hem geleerd. Nu mag hij anderen tot leermeester zijn omdat hij zoolang leerjongen geweest is.

Er zijn menschen geweest, wijsgeeren vooral, die door allerlei overleggingen van het verstand en allerlei bespiegelingen der philosophie zichzelf tevredenheid hebben willen leeren, door inperking van behoeften, matigheid, vergelijking met anderen, enz.

Paulus heeft tevredenheid bij Christus geleerd.

Daar kunnen ook wij alleen tevredenheid leeren.

Door vernieuwing des harten; door genade; door bet geloovig aanvaarden van de woorden des Heeren.

Want dit raakt maar niet alleen de uiterlijke omstandigheden van ons leven, ons dagelijksch brood en ons dagelijksch doen, ons gewone natuurlijke leven.

Deze christelijke tevredenheid staat met het leven der genade in het aJlernauwste verband en komt daaruit op.

Paulus zegt niet: ik heb geleerd vergenoegd te zijn in hetgeen ik heb, maar in hetgeen ik ben.

Ge voelt het verschil.

De dingen die we hebben staan om ons heen.

Die beheerschen ons geluk niet. In een weelderig paleis kan iemand zich dood-arm voelen en diep-ongelukkig. In een poover kamertje, — ergens in een morsige straat drie-hoog-achter — 'kan een echt christen zich zoo rijk voelen dat hij danken en zingen en jubelen moet. Als ge zijn huisboel en plunje aankijkt begrijpt ge het niet. Maar als ge in zijn ziel zoudt kunnen zien dan wel.

Neen, niet wat we hebben of missen in het leven bepaalt ons geluk, onze tevredenheid, onze vergenoegdheid, maar hoe onze ziel op de omstandigheden reageert, of het in ons hart rijkdom of armoede is.

Als daar de troon van Christus staat opgericht, d.an zijn wij altijd rijk.

Gelukkig de christen die door genade in de school der heiligmaking zooveel klassen heeft doorloopen — al ging 't moeilijk — dat hij zeggen mag: ik heb geleerd vergenoegd te zijn met hetgeen ik ben.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen