Indrukken van den dag. IV.

s.s. „Olympic", Maandag '24 Maart.

Het leven aan boord is den geheelen dag gevuld, als men tenminste zijn dag door anderen vullen laat.

Er wordt heel lang getafeld. Daarbij vraagt de voorgeschreven avondkleeding lederen dag opnieuw om tijd.

Wie alles aan boord wil meemaken en daarenboven geregeld zijn wandelingen maakt, houdt niet veel tijd over. Zoo worden er eiken middag wedrennen georganiseerd. Waarin die precies bestaan, weet ik niet, want ik heb ze nog nooit bijgewoond. Maar de passagiers zijn er soms enthousiast over. Hierbij moet men rekening houden met de passagiers-psychologie. Het is, gelijk immer, als de mensch uit zijn omgeving gerukt is, een feit, dat velen zichzelf niet herkennen. Zoo geheel anders voelen zij zich. Komen er ook ronH voor uit. Een gewiektst zakenman, die den ganschen dag niets ter hand neemt, maar het programma der maatschappij afwerkt, is hier geen zeldzaamheid.

Vandaag echter is de geest totaal omgeslagen. De landingskoorts is aan het opkomen. De meeste dekstoelen zijn onbezet. Van tafel blijven velen weg. Zij laten zich bedienen in 'hun hut. Alles is bijna aan het pakken en aan het schrijven. Toch kan de boot, wind en weder dienende, eerst morgenavond New-York binnenstoomen. Maar ofschoon men dit weet, maakt men zich nerveus, alsof het schjp door een wonder te middernacht in een der New-Yorksche dokken kan worden vastgemeerd.

Wat is het moeilijk steeds evenwichtig te zijn. Meer dan in een trein doet men op een boot nieuwe kennis van den mensch op.

s.s. „Olympic", Dinsdag 25 Maart.

Weinig vermoedde ik, dat ik vanavond nog aan boord mijn indrukken zou schrijven. Alles verliep j zóó gmistig, dat de berekening niet te stout behoefde te worden geacht, dat tegen zes uur het schip de haven van New-York zou binnenvallen. Wel wekte de tijding, dat de „Europa", het nieuwste schip van den Nord Deutschen Lloyd, dat , een dag later van Cherbourg vertrok, dezen morgen reeds te New York was aangekomen merkbaar jaloezie op. Maar de „Olympic" hield zich toch goed. Totdat in den namiddag opeens een nevel kwam opzetten. De kustlijn, reeds zichtbaar, verdween weer. Onder het melancholisch geluid van den misthoorn, bewogen we ons langzaam voort. Totdat plotseling de mist ons geheel insloot. We waren op slechts enkele mijlen van het lichtschip. De kapitein dorst niet verder en liet de ankers vallen. Een onwezenlijk gevoel, dat stil liggen op kalme zee, waar men dagen lang zich aan lichte slingeringen gewend had. Een vreemde stilte! Het is, alsof een , hart ophield te kloppen. Hoe lang zal het duren? Niemand, die daarvan iets weet. Eén der officieren verklaarde: „wij hebben alles gedaan, wat in ons vermogen is, wij kunnen niet meer, alleen de loods kan hier helpen". Maar het was niet waarschijnlijk, dat de loodsboot ons spoedig zou vinden. De misthoorn is buiten werking gesteld, van tijd tot tijd zendt de alarmklok seinen uit, waar we ongeveer liggen. Pessimisten en optimisten geraken in strijd. J)e eersten diepen dadelijk verhalen op van gevallen, waarin de mist dagenlang aanhield en een passagiersschip buitengaats moest blijven. Natuurlijk werd door hen het gevaar van aanvaring breed uitgemeten. De eersten meenen, dat de loods elk oogenblik zal komen. Uur na uur verstrijkt. Lusteloos hangen de bewoners van het zeedorp in hun stoelen. Aan naar bed gaan denkt men niet. Velen loopen op het dek heen en weer en trachten met hun oog door den mist te boren. Geen lichtstipje wordt ontdekt. De stemming van onmacht maakt zich van allen meester. Alleen de loods kan redding brengen. Een harde les voor den mensch van vandaag, die het gevoel van natuurlijke onmacht en nog meer dat van geestelijke onmacht heeft uitgeschud. Hij heeft den mond vol van: „ifc zal en' ik kan". De hemelsche Loods heeft hij niet noodig. Hijzelf zal zijn schip wel de veilige haven binnensturen. Jawel!

New-York, Woensdag _26 Maart.

Om half zeven in den morgen 'werden we gewekt. Om zeven uur moesten we aan het ontbijt zijn. Daar hoorde ik, dat de loods om half drie des nachts het schip had gevonden en naar de quarantaine had doen opstoomen. Hoelang we daar gelegen hebben, is mij niet bekend. Maar de derde klas passagiers zullen wel heel vroeg uit hun bed zijn getrommeld. Hoevelen onder hen moesten op Ellis-eiland achterblijven! Welke verwachtingen daar worden verijdeld, de passagiers der andere klassen krijgen het niet te hooren. Hat is in ons zeedorp als in heel de wereld. Wie wat meer betalen kan, vermoedt niet, hoeveel er wel wordt geleden. Wij moesten al varende voor de immigratie-ambtenaren verschijnen. Ik was den dokter, die de passagiers aan een medisch onderzoek moet onderwerpen, voorbij, eer ik er erg in had. Wel een bewijs, hoe streng het wordt geoefend! Of ik geen lezingen over _poUtieke onderwerpen ging houden, vroeg een vriendelijk heer in onvriendelijk khaki. Ik moest even lachen. Mijn: , , oh, no" stelde hem gerust. Alles ging even coulant. Nog juist bijtijds kon ik mij aan het dek begeven om in de stralende ochtendzon het vergroende Vrijheidsbeeld mijn be-en verwonderingsbelasting te betalen. De beroemde New-Yorksche sky-lijn imponeert overdag niet als des avonds. Sinds mijn vorig bezoek zijn er eenige van die torenhuizen bijgekomen. Hoe hoog zal men 'over 50 jaar bouwen? Wie ze vergelijken wil met den toren van Babel, kent den bussiness-geest van TJew-York niet. Men wil beusch niet zoo hoo^ klimmen dat het opperste in den hemel reikt. Mijn kennismaking aan boord met New-Yorkers bevestigde, dat de zakenman van New-York aan een hemel schier niet meer denkt. Alleen „wat betaalt" heeft belang. Den hemel bereiken betaalt niet. Daarom koestert men zulk een gedachte niet.

Aan den wal wachtte Dr Burggraaff, die zoo vriendelijk is mij de eerste weken te vergezellen, mij op. Hij is in Nederland geen onbekende. Als bezielend prediker maakte hij zich vele vrienden. Ofschoon met drukke studie bezet onttrok hij zich niet aan het beroep, dat men in Nederland gedurig weer op zijn bereidheid om te helpen deed.

Een paar dagen blijven wij in New-York. Toen we tegen den middag langs een kerk wandelden, zagen we aan een kerkgebouw van de Reformed Church aan de Fifth Avenue, dat de bekende zendingsman, thans hoogleeraar in de godsdienst-geschiedenis en de zendingsvakken te Princeton, Dr Samuel Zwemer, daar vanavond een meeting èTou houden. We maakten van de gelegenheid gebruik hem te hooren. Een der bovenzalen Va.n de kerk^ hoewel niet groot, was goed bezet. Na afloop drukte ik hem, dien ik bij mijn vorig bezoek had leeren kennen, even de hand en hij stelde zich aan mij voor als mijn gastheer gedurende mijn verblijf te Princeton. Daarmee opende hij mij een aangenaam vooruitzicht.

HEPP.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen