Als van vuur.

Het Pinksterteeken is als teek en arm. Pet is geen vuur, het was ook geen wind. Het was slechts ALS van vuur. En ©en jgeluid ALS van een wind.

Deze armoede stelt wél d© dragers en de aanschouwers van het teeken op een ^war© proef; men kan veel gemakkelijker, naar men althans zelf meent, zich bezig houden, en zijn gedachten leiden laten, als ©r 'iets is, idat men werkelijk „definiëeren", of „rubriceeren" kan. Een wérkelijk lichaam, een wérkelijk graf, een Wérkelijke kribbe', ©en wérkelijk kind.

Maar het teeken schrompelt, wat deze benoembaarheid betreft, langzaam, maar z©b©r, in. Pp Paschen is het nog ©en wèrbelijk lichaam, ©n men kan zijn vinger nog leggen in de "teekenen van wérkelijke wonden, al klinkt dan ook de stem, die spreekt: houd mij niet vast, wan't ik ben bezig op te varen. Maar als na hemelvaartsdag dat lichaam aan het oog onltrokben is, dan blijft het wachten, wachten, eerst.

Strabs is h©t wachten voorbij, het wonder slaat in, maar het is arm. Men weet niet, hoe men het noemen zal.

Toch zal die armoede onze rijkdom word©n moet©n, deze schijnbare achteruitgang onze door gC'nade v©rkr©gen vooruitgang.

Immers, God heeft d© kerk zoo verder gebracht. Hij heeft van het teeken al meer weggenomen. Hij heeft het al transparanter gemaakt, opdat de beteekende zaak t© meer naar voren treden zou, en al duidelijker, en scherper, in de taal van dogma en belijdenis kon worden uitgesproken en geformuleerd.

De zinnen berooft Hij wel ni©t, maar berooid maakt Hij z© toch wel; opdat d© G©est zou heerschen, als het moet, ook zonder zinnen. Want d© Geest moet leeren heerschen; hoe kan hij andars gelooven, wat ergernis ©n dwaasheid is, en wat tegen den schijn der dingen ingaat?

De armoede werd dan ook de rijkdom.-

Hij werd het ook voor Simon Petrus, den eersten Pinksterprediber.

Zo zeggen, dat hij dronken was. Ze wisten immers, daar aan den overkant, ook niet, wat ze ervan ze_ggen moesten.

Maar Petrus weet het zóó maar. Hij stapt zija straatje niet uit, maar schrijdt niettemin de eeuwen door. Hij weet, dat dit nu hetz©lfde is, als dat wat Joel heeft geprofeteerd.

Joel. Oordeel. Gericht. Sprinkhanenzwermen. Angst. Hongersnood, PTofetie van gericht, en ooik van uiterst gericht.

En nu hier Petrus. En Jeruzalem. En geen sprinkhanen, en geen aardbeving, en geen onrust Nette soldaten. Heeren Priesters. Regelmatige dienst. Zonneschijn, 's morgens vroeg. En sommigen grinneken: ze benne dronken. Zoo ©enjvoud i g was all©s in zijn werk gegaan.

Maar Petrus wist het: dit is van Joel. Dit is de groote lijn. Ddt is het oude gericht, dat altijd bomende is, en daarom altijd nieuw. Hi©r slaat de klok een nieuwen uurslag. Maar d© dag is nog altijd „de dag des Heeren".

Gelukkig, wie zóó het teeken ziet verschrompelen. Hij zal kunnen werken naar den geest, ©n rijk verzadigd zijn. Hij zal weer oog krijgen voor dat wonderlijke „als", waaraan God op den Pinksterdag de discipelen gewaagd heeft na zooveel iaren voorbereiding in den omgang met den Meest©r, en waaraan Hij eens Mozes gewaagd heefti, toen daar een braambosch was, en iets dat „als" ©en brand was, en toch ©ig©nhjk geen brand, en „als" ©en vuur, en toch geen gewoon vuur. O'ofc deze Mozïes had dat teekén slechts ontvangea, na zooveel jaron van volstrekt© eenzaamheid. En van zwaar werken met den geest.

Rijkdom voor den geest, armoede voor de zin; a©n, zoolang z© zonder geest willen zijn, of over hem heerschen. Pinkster.

Thomas, Thomas, zahg, wi©, ..

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen