Perspectief.

Scherper kan de ellende van den mensch zonder God niet worden gezegd dan in dat vreeselijke woord, waarin Paulus naar Rome schreef, hoe de menschheid is: den weg des vredes hebben zij niet gekend.

De weg des vredes, dat is de weg, die naar den vrede leidt.

Vrede, dat is de toestand van volkomen en storeloos geluk, dti toestand, waarin „er niets meer te wenschen overblijft". Waarin alle dissonanten zijn verstomd en vervangen door eeuwige levensharmonie. Waarin alle leed is weggedaan en de laatste traan van de oogen is weggewischt. Waarin zelfs de schaduw, die de zonde zoo vaak over ons leven werpt, is weggevaagd door Gods eigen hand. Maar die vrede is er niet.

Er is piemand, niemand, die dezen vrede over zijn leven reeds voleind ziet stralen.

En van die geen God hebben, zegt het Woord zelfs: den wèg des vredes kennen ze niet. D© menschheid bezit niet alleen dien vrede niet, maar ze weet niet eens, welken weg ze in moet slaan, om dien te verkrijgen.

De menschen praten wel van vrede — op hun conferenties, en na hel beëindigen van een ge^ wapend conflict, en in de neutrale pers, die vooral straks in de Kerstdagen allerlei stichtelijken onzin over den vrede van het Christuskind en de Christusgestalte debiteeren zal, om daarmee voor een paar dagen bij wijze van narcose zielen wij's te maken, dat ze inderdaad vrede hebben.

Maar als de narcose, en de betoovering van het Midwinterfeest, even heidensche naam als'het heidensche kerstfeest onzer moderne wereld zonder God en zonder Jezus, den Zoon van God, geweken is, dan worden de menschen misschien weer een beetje nuchter en eerlijk tegenover zichzelf — en stemmen in den werkelijkheidszin onzer tijden het den ouden apostel een beetje verlegen toe: ja, den wèg des vredes, dien kennen Viij niet.

In dat eenzame Judeesche bergstadje echter heeft door inspiratie des Geestes de oude priester den tegenhanger gezongen van dat lied der wanhoop ... dat het Kindeke, dat geboi-en wordt, de Opgang uit de hoogte, gekomen is, „om onze voeten te richten op den weg des vredes".

Dat is het wonder van Jezus den Heere, dat Hij de voeten van Zijn volk op den weg des vredes richt.

Op den weg, die naar den vrede voert. Christenen zijn op weg naar den vrede. Ze zijn er nog niet. Den voleinden vrede hebben ze nog niet, maar ze zijn er heen op weg. Stap voor stap nader naar den vrede. De gunst van het aangezicht van hun God scliijnt reeds over hen heen, meer, naarmate ze maar met' het aangezicht ireizien naar Jeruzalem.

De mensch zonder God heeft geen perspectief in zijn leven, omdat liij den weg des vredes niet kent; een tijdlang meent hij wel, toekomst en uitzicht te hebben; maar als eindelijk de realiteit der dingen zich aan hem voordoet, dan ontdekt hij, dat er geen perspectief meer is.

Maar als Jezus Christus, de Opgang uit de hoogte, in het leven van dien mensch verschenen is, dan komt er het diepe en wijde perspectief, want dan gaan de voeten op den weg des vredes. Nader naar den eeuwigen en rijken vrede, die nu reeds zijn stralen werpt over het gelaat en tot diep in de ziel.

Denkt ge niet, dat ze op dat pad zingen van de wegen des Heeren, zelfs in wereldcrisis en levensleed?

Want dat is hel wonder, de ontdekking, die elk Christen doet, vooral nu, in de geweldige crisis, die de volken slaat; de ontdekking, dat de weg des vredes anders is, dan hij vroeger weleens had gedacht.

Vroeger, in de voorbije tijden van de hoogccBijunctuur, ja, toen meenden we zoo'n beetje, dat de weg des vredes natuurlijk liep langs voorspoed en weelde. Ja, wel ook langs een kerkelijk en godsdienstig en christelijk leven, en een leven in de vreeze Gods misschien wel. Maar, noodzakelijk was dan toch ook het hebben en houden en zoo mogelijk vermeerderen van de luxe, die de voorspoed ons had gepermitteerd en waarop wij ons leven hadden ingesteld.

En heden doen vele Christenen een wonderlijke ontdekking: de weg des vredes lóópt niet door de weelde; en voorspoed is daarvoor niet onafwijsbaar noodig.

Voor velen kan ik het nog anders zeggen: ze doen de ontdelcking, dat ze in de dagen, die gingen, van den weg des vredes op zijpaden waren weggedoold.

En nu, in dagen van druk, merkeu ze, dat de weg des vredes de kruisweg is. Moeilijk te gaan, ja, maar over het soms jebogen hoofd glanst de zon van den vrede; hijgend onder de moeilijk gev.-orden reis komen ze heden nader tot God.

Totdat eindelijk hun voeten staan in de poort van Jeru-Salem, de stad des vredes.

y Dan zingen zij, in God verblijd, Aan Hem gewijd, Van 's Heeren wegen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen