EVEN PARKEEREN.

Zeven Zondagen per week!

Met de Gemeente van Christus is liet naar het besef van velen eigenaardig gesteld. Zij pleegt namelijk tweemaal per week in deze wereld te verschijnen. Deze verschijningen beginnen met een klokketouw en een kerkdeur. En als na den avonddienst de kerkdeur in het slot valt, trekt zij zich weer in het duister terug. Een enkele maal vraagt men wel om een verschijning gediurende de dagen der week. Maar de manifestatie is dain zelden helder. Men moet kerk dag en werk dag niet verwisselen, weet u? De Catechismus zegt het anders, die spreekt van zeven Zondagen per week, dat is van zeven kerkdagen, zeven dagen gemeenteleven. Maar dat is bepaald bedoeld voor dominees en ouderlingen. Die mogen alle dagen in die dingen bezig zijn, zooals wij met een staanden term de onderscheiden gebieden keurig afbakenen. En aibakenen, dat kunnen wij! Ik, achter mijn slootje kom tot u over uw bruggetje enz.

Dus de overige dagen der week leven wij als particulier. Wel te verstaan, als christen-particulier. Wij hebben onze binnenkamer. Dat is goed. Maar wij hebben ook een binnenkamerschen Bijbel. Deze is zeer goedkoop verkrijgbaar. Wij schrappen in den Bijbel eenvoudig de woorden Sion, Jeruzalem, Mijn Volk, door en vullen onzen persoonsnaam in. En met d|en Bijbel brengen wij goede, stichtelijke uren door. Ook rustige uren. Wjj worden niet gecensureerd. Wij zingen ook wel een psalmversje, maar nooit Ps. 137: Indien ik u vergeet, o Jeruzalem, zoo vergete mijn rechterhand zichzelve! Ook breken wij niet uit in den hartstochtelijken kreet: O, dochter van Babel, die verwoest zult worden! Want de anti-these hebben wij in een diepe nis gezet met een gordijn er voor.

Men kan echter niet zes dagen in eenzaamheid doorbrengen.

Daarvoor hebben wij onze vereenigingen. Souverein in eigen kring! Daar staan wij zeer op! Over den aard van deze souvereiniteit denken wij niet curieuselijk na. Dan zouden wij misschien tot de conclusie komen, dat het volkssouvereiniteit is in eigen kring. Wij weten den vrede in deze vereenigingen goed te bewaren. Daarvoor hebben wij een slagwoord: de kerk er buiten! De poorten der kerk zullen onze vereenigingen niet overweldigen! Paulus scheen er eenigszins anders over te denken in zijn prachtig epos van den christelijken arbeid, zooals wij dat vinden in Rom. 16. Maai' Paulus kende onze toestanden niet.

Als ons kerkelijk geweten begint te getuigen, , spreken wij van de gemeente als o r g a n i s m e. Dit is een mooi woord. Uit dat organisme komt alles vanzelf. Dat de Heiland en ook Jesaja in hun gelijkenissen van den wijngaard herhaaldelijk van wildgroei spreken en daartegen waarschuwen, zien wij over het hoofd. En wij geven de Kerk haar instituut. Dit zal wel eens een mooi woord geweest zijn, maar het is het in onze ooren niet meer. Het woord roept in ons associaties op van een loggen steenklomp met bebrilde dames, die Fransche les geven. Dat instituut plaatsen wij echter rustig naast, dat is buiten het organisme. Het is daar erg koud en dood, maar hét is ooik maar voor een paar uur per week! Sommigen zijn echter barmhartiger, zij hutselen de beide beelden door elkaar en spreken van de organen van het instituut. Dit is ook zeer mooi!

Inmiddels blijft daar Romeinen 16 in den Bijbel staan en Zondag 38 in den Catechismus. Hoe moet dat nu, waarde kerk-doodzwijgers gedurende zes dagen der week? Hoe moet dat nu, voorgangers, die op den kansel van geen politiek en geen vereenigingsleven weten wilt en abstracte zielen wilt troosten van een abstracte gemeente? Inmiddels blijft staan in het formuüer tot bevestiging van ambtsdragers, dat de ouderling een wachter heeft te zijn over het huis en de stad Gods. Ook blijft mijn Bijbel mij zeggen, dat ik geen twee Christussen heb, maar één Christus, dat er geen twee Verbonden Gods met Zijn volk zijn, maar één Verbond, dat Lk geen twee levens heb^ maar één leven.

Wij moeten leeren als Gemeente te leven zeven dagen per week. Op ons effectenkantoor en op onze kolenschuit moeten wij leven uit het Verbond. Onze politiek moet niet staan in het teeken van Marx of Hitler, maar in het teeken van Abraham. Van Maandag tot Zaterdag moeten wij ons gevoelen als een gemeente in secties. In de Jeugdvereeniglngen en in den gemeenteraad, in de H. A. R. en voor het stempellokaal, in de evangelisatie-handwerkclub en in den Raad van State moet het ons getuigenis zijn: Uw volk is mijn volk en uw God is mijn God! En zoo arbeidend in de stad Gods, komen wij op den eersten Zondag der week samen in het Huis Gods, biddend en dankend voor de verzoening en de heiliging vaxi

het leven.

N jj

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen