GEESTELIJKE ADVIEZEN

(Alle inzendingen, deze rubriek betreffende, aan Ds D. van Dijk, Akkerstraat 26, Groningen.)

Ik ben zoo bang, dat ik mü vergis.

Of ik even komen wilde bij een oud vrouwtje. Zij was 's morgens opgestaan, maar had zich toen opeens onwel voelen worden.

Nu was ze erg onrustig en angstig.

Ik kwam.

Daar lag ze.

Een menschenkind, dat bij al de moeiten en beroeringen in haar lange leven, den Heere had gezocht en gediend.

Haar vreugde was geweest in het Woord Gods, in de Kerk des Heeren.

Zij was al jaren patient; nu wat erger, dan weer wat beter.

Dezen morgen had zij op eenmaal den dood heel hard voelen kloppen aan de deur; zij had het gevoel gehad', dat zij zóó, op éénmaal, weg zou kunnen wezen.

En daardoor was ze zoo angstig geworden; want —, als het er op aan kwam, neen, dan was zij er toch niet zeker van, , dat zij het eigiendom van Christus en erfgenaam van het leven was.

En nu zegt ge: „dat is toch zoo'n wonder niiet, dat een mensch, als hij zoo plotseling de poort van den dood voor zich ziet opengaan, even siddert.'"

Dat is óok zoo.

Maar toen ik enkele dagen later weer bij haar kwam, en zij den tijd had gehad om van den eersten schrik te bekomen, toen was het nog net zoo.

Zij was wat beter geworden; het stervensgevaar was voor haar gevoel wat minder acuut geworden; daardoor was de angst wat gezakt, maar de angst was er nog even goed.

Zij had de zekerheid niet.

En waarom niet?

Z ij was telkens n og zoo bang, dat z ij zich vergiste.

In die weinige woorden hebt ge voor u de 'diagnose van bijna elk geval van twijfel en vrees in de gemeente van Christus.

Men is bang, dat men zich vergist.

Men is bang, dat men zich ten onrechte heeft gehouden voor een wedergeboren mensch, dat men zich len onrechte heeft gehouden vooir een in Christus ingelijfde en dat men in het oordeel tot de ontdekking zal komen, dat men üi zijn leven ten onrechte gehoopt heeft op den ingang in het Vaderhuis.

Uit een dergelijke „gestalte" blijkt overtuigend, dat de ligging van een groot, ©en zeer groot, gedeelte van onze Gerefo'rmeerde menschen in den grond der zaak totaal fout js.

De fout, die zich openbaart in dat: „ik ben zoo bang, dat ik mij vergist heb", is deze, dat mien zijn behoudenis altijd weer zoekt vast te haken aan wat men bij zichzelf vindt, in stee van die zaligheid rechtstreeks te binden aan God den Heere, gelijk Hij in Zijn "Woord ons tegemoet treedt.

Dat is een zeer ernstige fout.

Welbeschouwd toch komt het hier op neer, dat men uitgaat van de gedachte, dat wij de vi-ijmoedlgheid tot het aanvaarden van het heil slechts kunnen ontleenen aan het feit, dat bij ons gevonden worden wedergeboorte, bekeering, heiligtmaking en geloof.

Of, met andere woordten, men wil de zekeirheid omtrent de aanneming tot kind ontleenen aan het feit, dat men de eigenschappen van een kind b ij z i c h- zelf aantreft.

Maar dat mag niet.

Zoo zou het moeten, als de aanneming tot kinderen rustte op dte aanwezigheid van die eigenschappen.

Dan zou men van die aanneming nooit zeker kunnen zijn, tenzij men die eigenschappen bij zichzelve bevond.

Maar zoo is het immers niet? Die kinds-eigenschappen zijn geen grond vóór-, maar vrucht van de aamieming.

God neemt ons aan tot kinderen, om redenen enkel ontleend' aan Hemzelven, naar Zijn vrijmachüg , : ivelbehagen.

Wie daarvoor oog heeft, zaïl óók onmiddellijk inzien, hoe verkeerd het nu is, dat iemand de zekerheid omtrent zijn aanneming zoekt in iets, wat niet anders kan zijn dan gevolg van de aanneming.

Hij zal moeten inzien, dat hij om die zekerheid te krijgen moet doord'ringen tot die aanneming zelve, gelijk zij, los van alles wat in ons is, plaats vindt bij den Vrijmachtigen God en voorafgaat aan alle Ifinds-eigenschappen bij ons,

Die aamieming nu komt ons tegemoet in belofte in het Woord. de

In Gods belofte aan Zijn volk hebben wij de verklaring van den Heere Zelf: „Ik neem u aan tot Mijne kinderen".

Daarin en daarin absoluuL alléén ligt de grond der zekerheid.

Daarheen moeien wij altijd' "terug. Daaraan alleen mogen en moeten wij ons vastklemmen.

Dan is er van „zich vergissen" geen sprake meer.

Ik weel niet of er onder mijn lezeirs gevonden worden, die met die bange vraag: „zou ik mij ook vergissen? " te worstelen hebben.

Voor hen allen heb ik maar dit ééne advies:

„Broeders, zusters, of gij uzelven voor Gods kind moogt houden is niet afhankelijk van wat gij bij uzelven vindt; want wat gij daar ook vindt, is nooit grond vóór, maar alléén vrucht van aanneming lot kinderen.

Daarom moet gij achter alles, wat gij bij uzelf zoudt kunnen vinden, terug naar die aanneming zelve, gelijk zij opkomt uit Gods vrijmachtig weibehagen, zooals zij u is geopenbaard in Zijn belofte.

Die belofte hebt gij.

Zij is u beteekend en verzegeld in den Doop.

„Gij zijt Mijn kind", zegt de Heere.

Neemt dat aan. God liegt niet.

Dan behoeft ge nooit meer bang te wezen.

Ook niet als de dood plotseling een harden slag geeft op de deur van uw levenshuis.

Het ligt niet aan u; het ligt alleen aan God'.

En God zegt: „Gij zijt Mijn kind".

Neemt dat aan en gij behoeft, gij moogt niet vreezen, al veranderde de aarde hare plaats en al werden de bergen verzet in het hart der zeeën.

En dan worden in uw leven de Vruchten van het kindschap straks ook gevonden.

God' tot eer; u tot Vreugde.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen