EVEN PARKEEREN.

De koetsier des konings.

In mijn boekenkast stond een vergeten boekje. Het behelsdte (Me ptpeeken die nooit zjijn uitgesproken! Op zoek naar een fownaatje voor treinlektuur, kwam het mjij in handten. DÖ laatste pireek verhuisde v, an ni(ijn binnenzak naai" mijn binnenste! Zij' bevatte een geschiedenis die ik wil navertellen.

Een rijk m, an liet in het buitenland een spani p!r, achtige paarden koopen. ZooaLs zij reden me* fier opgeheven koppen en gesp, annen lijf waren er geen paarden in het gansche land! Stondem z, ij' stil, dan trappelden hun pooten en trilden hun flanken, alsof zjj wilden zeggen: Laat ons tadW niet STAAN! Maar — na enkel© jaTen — welik een ommekeer! Suf heten Ziij de koppen hangen, zij sukkelden voort, nu een rukje, dan een tukje!

W, aar moest deze groote verandering aan toegeschreven worden? Niet aan het tu%, dat glom en blonk, dat schelde en rinkelde^ dat het een aard had! Niet aan het voer, z^j' aten „gezeefda haver', om zoo te spireken! Niet aan den stal, zij woonden beter dan menig miensöhenpaar!

Wiaaraan lag het dan wel?

De veearts was er bïj geweest en de paardenkenners, m, aar niets baatte!

Tot de eigenaar op de gedachte kwam om den koetsier des Konings eens om r, aad te Vragen. En zie — toen de koetsier des Konings op den bok zat, toen staken de paarden de koppen óp! Toen brieschten z, ij van moed, toen sloiegen zij dö vonken uit het plaveisel! Toen staken z, ij alle paar dj es de loef af!

Vanwaar dit groote verschil? Het WElren dezelfde paardten, hetzielfde tuig, voer en stal waren onveranderd. Maar HET WAS EEN ANDERE KOETSIER! Toen de eigenaar ze reed, liepen zij zooals de paarden het rijden opvatten. Toien dö koetsier des Konings ze reed, liepen ze zoioals de koetsier des Konings het rijiden verstond! En zooals ze toen reden, met fier opgeheven koppen en gespannen lijf, waren eir geen paardjias in het gansche land!

De prediker maakte bij dteze geschiedenis de volgende toepassing: Er zijn talenten, gaven en krachten genoeg. Maar DE KOETSIER ONT­ BREEKT!

Wij' zijn geruimen tijd gereden zooials de paarden het rijden opvatten. Eenmaal was het anders, toen het (ïod behaagde Zelf koetsier te zijn. De apoistelen waren gewone menschen ziooais wij: maar zijl werden goed gereden! De eerste christenen o, zooals dat span paarden loopen kon! Zij hepen in één dr, af door zeventig jaar, zonder uit het tuig te komen — zjj hielden niet eerder stand dan bij de eeuwigheid!

Trek deze toepassing nog wat verder door. De mannen der Scheiding waren eenvoudige menschen, soms niet vr^j van bekrompenheid, soms niet gekuischt in den vorm — m, aar z.ij werden goed geredten! De kleine groep, die zich in da vorige eeuw opmaakte voor de Vrije Kerk^ dfe Vrije School en de Vrije Hoogeschooi in een Vrije Maatschappij — zij stonden niet in het stamboek, zij hadden hoeven van oud-roest .en tuig van geknoopte touwtjes— m, aar zij werden goed gereden! De kleine schare, waarmede de Lindebooms en de Tazelaars het werk der Gereformeerde Evangelisatie aanvingen, och, wat hadden ziij!? Een Zondagsschooltje in een bakkerij; een liandzetterijtje met chché's uit de dagen van Noach, een ouülaga die nergens op leek m, aar z, ij' werden goed gereden!

Toen en nü! Nu is het tuig goed, en goed is het voer en de stal is model! Maar w^ij loopen maar al te veel zooals de paarden het rijden verstaam. De paarden schijnen soms zelfs geen koetsier meer noodig te hebben, Z|ij loopen lals chevaux-automatiques! Maar laat ons toch goed begrijpen, het komt er bjj een paard nu juist niet zoozeer op aan of het een ünt in z, ijn manen of een krul in Z|ijn staart heeft! Je moet tegenwoordig haast vragen: Lóópt h, y ook? Als wij loopen zooials de paarden het rijden opvatten, blijven wij voortsukkelen op het paadje van tekort en op de lange problem, ade! W; ij rekken ons heerenpaarden-beistaan van haveruurtje tot haveruurtje! Maar laat het oinze bede Z|ijn: Gij, koetsier des Konings, geef ons een tikje met uw zweep! Neem Gij de teugels weer als in de dagen van ouds! Haal ons van stal, Heere! Wiant — als het God behaagt koetsier te zijn, 'dan gaat het mogelijk met krakende velgen, piepende assen en met een gebroken krat — maar WIJ RIJDEN!

O God, mjjn ziel verlangt voor U ten strijd ta spoeden! Maar, gaat > dio zucht te ver, o tem mijn ongeduld. Het klemmen van Uw toom zal mij de hoop doen voeden, ! Dat G'in den dag des strijds mijn Ruiter wezen zult. N. B.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen