EVEN PARKEEREN.

Onze gezeten burgers.

Heden, op den nationalen reclasseeringsdag, vestigen alom collectanten en collectrices onze aandacht op onze gezeten burgerij. Als Gereformeerden denken wij daarbij in het bijzonder aan de ProLestantsch-Chrislelijke Reclasseerings- Vereeniging, een van de jongste en der teederste loten van ons christelijk-sociaal werk. De tijd, waarin wij leven en aan wiens stempel niemand ontkomt, heeft ons een ietwat onvriendeHjker inslelling gegeven tegenover de onmaatschappelijk e n. Zonder meer behoeft dit niet als een verlies beschouwd te worden, het is nergens goed voor, de misdadigers te beschouwen als romantische broertjes met de beroemde wilde haren, die toch altijd wat interessanter zijn dan kaalgedachte schedels en plalgekamde hoofden! Door sentiment is de booze geest van de criminaliteit even weinig lo verdrijven! Zoomin als zwerende boenen romantisch zijn, zoo weinig is er iets interessants aan zwerende levens!

Wal is dan de bestaansgrond van de reclasseering? Als ik het goed zie, dan wordt door d'e gedachte der reclasseering een correctie aangebracht aan onze opvatting vaii de misdaad. Ook de moderne mensch heeft zijn brandmerk en wij hebben op het voorhoofd van de gestraften het opschrift ingebrand: onmaatschappelijk. Dat opschrift neemt de overheid in de erkenning der reclasseering nu weg. Iemand blijft lid van de maatschappij, ook als hij voor de balie staat en wanneer hij in de cel zit; als lid van de maatschappij keert hij tot haar terug wanneer straks het huis met de getraliede vensters voor hem opengaat.

Die maatschappij is tot op zekere hoogte medeschuldig, het misdrijf van de kinderen met dössierouders, van de jeugd zonder vreugd, gaat niet buiten haar om. Het is haar lichaam dat krank is in deze leden. Daarom mag zij iets, zij hel een onnoozel klein deel, van de straf mededragen als zij in het gevang haar socius-met-de-boeien 'bezoekt. Bovenal mag en moet zij het proces der reclasseering medeleven en aldus arbeidende de zwakken opnemen. Als zoo de reclasseering gezien wordt is in beginsel de verhouding tot de rechterlijke macht, die practisch voor zooveel moeilijkheden stelt, juist bepaald. De reclasseerder, die een rapport voor Voorwaardelijke Veroordeeling of voor Voorwaardelijke Invrijheidstelling heeft op to maken, mag niet op den stoel van den rechter gaan zitten. Dat de heeren rechters daar soms geweldig over opstuiven, is hun goed recht! Dat wil zeggen, met de vraag naar schuld en strafmaat uil juridisch oogpunt bezien, heeft de reclasseerder m.i. niets te maken. Ook doel hij wijs wanneer hij nimmer den psychiater speelt. Er is geen gevaarlijker ding dan populaire psychologie en hierbij is het onbevoegd uitoefenen van de geneeskunst niet strafbaar! Maar de reclasseerder ziet zich voor een heel andere vraag gesteld. Bijvoorbeeld: Is deze man maatschappelijk bruikbaar, zal gevangenisstraf die bruikbaarheid herstellen, bevorderen of vernietigen? Zoo kunnen er gevallen zijn, waarin de reclasseering moet zeggen: gevangenisstraf is voor dezen man uit maatschappelijk oogpunt funest, zonder daarbij te beoordeelen of hij vaii juridisch standpunt gestraft moet worden, wat den rechter ter beoordeelLng slaat. Neem maar een heel eenvoudig voorbeeld: een chauffeur heeft een ongeluk. De vraag: is hij schuldig? blijft uitsluitend ter beoordeeling aan den rechter. Twee andere ^Tagen heeft de reclasseering onder de oogen te zien: Ie. Wat verliest de maatschappij in hem? Een nijver, nuttig werkman ol een schrik der wegen? 2e. Beteekont intrekking van een rijbewijs voor hem, dat hij een jaar in, een huurauto moet rijden of dat hij broodeloos wordt, misschien een zaak ziel ten gronde gaan? In het eerste geval immers duurt de straf een jaar, in het tweede geval levenslang.

Wanneer de reclasseering zoo op haar eigen terrein blijft, dan heeft de rechter haar rapport met evenveel respect te behandelen als de reclasseering zijn vonnis. Zij, de reclasseering, zie steeds scherper, haar eigen taak, maar late zich dan oolc nooit tot loopjongen voor de justitie gebruiken noch bedele om pluimpjes van de groene laf el! Alleen eerbiediging van eigen terrein kan de rechtspraak vrijwaren van aanslagen op haar autoriteit, maar ook de reclasseering voor een plaats in het bodebankje behoeden.

Als mijn omschrijving van de eigen taak der reclasseering de juiste is, dan volgt daaruit, dat de samenstelling van een reclassecringslichaam een zoo goed mogelijke weerspiegeling moet zijn van het leven der maatschappij en zoo weinig mogelijk een werk voor heeren-met-veel-tijd.

Hier is een taak voor den cliristenwerkman en voor den chrislenpalroon, de christelijke maatschappij moet den band aan haar zwakste leden kennen en de gemeenschap met hen oefenen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen