EVEN PARKEEREN.

Dat lek docli vroom mag blyven!

Door de bijzondere belevenissen van de Septombermaand vertraagd, zet tlians de wintercampagne in vollen omvang zich in. Nu het uur er af is, komen er dagelijks eenige uren bij. Beginnen is altijd weer moeilijk, liet is een bekende psychologische wet dat een intermezzo de arbeidsvaardigheid schaadt. Het is alsof de kranen van het geheugen en van de energie al dien tijd hebben opengestaan, zoodat de kennis en de kracht zijn weggevloeid. De menschelijke activiteit is een wondervreemd ding, zij kan soms tot ongehoorde prestaties worden opgevoerd, maar ook kan zij zoo diep wegzinken dat het ons onmogelijk schijnt dat zij ooit weer tot leven zal worden gebracht. Bij den inzet van een nieuwen jaargang kan eenzelfde gevoel van verlamming een medewerker bekruipen^ de pen begint als het ware een Ug-down staking. Dickens vertelt van een oud postpiaard, dat nooit uitgespannen werd omdat het anders óm zou vallen. Zoo gaat het den mensch ook dikwijls, eenmaal uit het tuig, zakt hij door de knieën en kan eerst na vele opwekkende woordjes tot een sukkeldrafje worden gebracht. Dit hangt samen met de weerstanden, die telkens bij een nieuw begin moeten worden overwonnen. In het zweet onzes aanschijns zullen wij niet alleen ons brood eten, maar ook onze preeken maken en onze artikelen schrijven. Studeerkamerzweet riekt niets frisscher dan fabriekszweet! Het zomerseizoen geeft aan die innerlijke weerstanden gelegenheid om zich te ontwikkelen. In een tijd van betrekkelijke rust of gematigden arbeid komen er allerlei binnenpraters aan het woord. Zoo m de volle drukte kan men hunne stemmen niet duidelijk liooren, maar als het getik van de schrijfmachine is verstild, het bekende „mijnheer de voorzitter" is verstomd, dan komen die binnenpraters aan het woord'. Zij hebben van die fijne, listige stemmetjes, die zoo- doordringend kunnen spreken. De één zegt: wat geeft al dat gewerk en gewurm dat je doet, het mooisit van je leven is voorbijgegaan met die ewige arbeiterei! Dan is er zoo'n kleine, gem eene schelm van een binnenprater, die zegt: Behandelen de menschen je wel netjes? O, die schelm! wat heeft hij een bedankjes op z'n geweten en wat een humeurigheid! Nummer drie is veel listiger, omdat hij zich 't dichtst bij de waarheid houdt, altijd zijn dat de gevaarlijkste leugenaars! Want hij houdt u voor: Wie bènjijeigenlijk? Watwéét je? Wat presteer je? Maak je toch niet belachelijk om met je kleine talentje mee te dingen op de drukke markt der talenten. Ja, wie ben je innerlijk, je portret staat levensgroot in Jakobus: hij struikelt dagelijks in vele. Kruip daarom liever in een hoekje. Zet dien helm af, want die staat je bespottelijk en leg dat zwaard uit de hand, papsoldaat die je bent! Ja, het ia kwaad vechten tegen die binnenpraters. Als zij het winnen, dan komen wij niet aan den slag of wij zetten de campagne saai in met van die akelige kletsvergaderingen, die je verstijven, die den zegen wegzeuren. Vergaderingen kunnen echte bluschapparaten zijn voor de geestdrift. Ja, wij kunnen zoo ook tot stilstand komen op den weg der heiligmaking. Waarom laat God ons de Tien Geboden prediken zoo ze toch niemand houden kan! Zoo worden wij stationaire christenen, stationaire kerken en stationaire werkers! En stilstand is achteruitgang. U weet wel, als een trein tien minuten stilstaat, hoe dat een reiziger irriteert. Alle hoofden buigen zich uit de raampjes, alle blikken hangen aan den man met de roode pet! zal hij nog niet de seinlepel opheffen? Een zucht van verlichting: hij rijdt weer! Er zijn echter veel stationaire levens-, geremde acties en vereenigingen op een stootblok. Dat is een kwaad ding! Of wij nu al wat vertoon maken en langs dien stilstaanden trein loopen, roepend: Koffie om mee te nemen! daar verbetert de toestand niet mee. De remschoenen moeten los, de assen moeten draaien, wij hebben geen vertoon noodig maar beweging! Wij spreken veel van beginselen. Ik stel mij een beginsel voor als een bloembol, als een levend zaad, dat uitspruit en zich altijd weer vertakt. Het schijnt weleens dat beginselen voor ons geen begin zijn, maar een einde als een grafsteen. Hier rust N. N.', onder het zuivere beginsel. R. I. P! Wij spreken graag van semper reformanda! Wie lacht daar? Pardon, ik lach niet, ik snik. Ik snik om mijzelf, om mijn broeders, om de kerk!

Dan hoor ik een kloeke mannenstem een lied aanheffen. De zanger is een soldenier, zijn helm is gedeukt door m enigen bluts, een vurig litteeken loopt over zijn wang, hij zingt de bekende woorden uit ons volkslied: dat ick'doch vroom mag blyven! Dat ik dapper mag zijn tot den einde. Ik neem die bede over bij den aanvang van de wintercampagne. Trots allo weerstanden van binnen en van buiten:

U dienaar f aller stondt!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen