POSITIEVE VRUCHT DER SCHEURING, VOLGENS Dr WURTH.

In de synodocratische „Groninger Kerkbode" van 2 November schrijft'*'(Dr) P. P.(rins) een verslag van de in Groningen gehouden Evangelisatie-Streekvergadering, waar één der referenten was Dr Brillenburg Wurth, de man, die het heeft aangedurfd, te gaan zitten op den „zesden hoogleeraar"-stoéï, waarvoor indertijd vooral door Prof. Schilder zoo gajverd is, maar die er pas kwam, (aan de pseudo-Kamper School), toen de Kampe? dogmaticus, met voUe instemming en medewerking van o.a. Dr Wurth, den huidigen pseudo-Kamper. et hi CU s, was weggewerkt op een wijze, die spotte met alle fundamenteele regels der ChristeUjke ethiek, en waardoor de omvang van de ontzettende zedeUjke crisis in de Geref. Kerken bloot kwam te liggen. Een ding, dat we vooral niet moeten vergeten, waimeer men ons van synodocratische zijde tegenwoordig met woorden, zachter dan oUe, opwekt, om toch alles te doen, om de geslagen breuk te herstellen, maar geen vinger uitsteekt, om het geschonden recht te herstellen en de dóór en door immoreele dusgenaamde „tucht"handelingen ongedaan te maken.

Maar om nu terug te keeren tot bovengenoemd verslag. Volgens Dr Prins heeft Dr Wurth o.m. dit gezegd: „De scheuring heeft echter ook eenige positieve vrucht afgeworpen voor de Evangelisatie. De mentaliteit, die de uitgetreden broeders kweekten, leidde tot een zekere steriliteit, zoodat al minder een vruchtbaar gesprek met de buitenkerkehjken kon worden gevoerd. Wanneer het Evangelie langzaam zou worden „een nieuwe w e t", dan zou ook de missionaire taak der kerken op den duur belemmerd geworden ajn". (Spatieeringen van mij, G. A. H.)

Zonder nu een boos oor of een in gal gedoopte pen te hebben, kunnen we zeggen: hier wordt door Dr Wurth geconstateerd, dat de kerkscheuring althans voor de Evangelisatie positieve vrucht heeft gehad; déze vrucht n.l., dat men van de door de uitgetreden broeders aangekweekte mentaliteit is verlost; dat nu de periode van steriliteit gelukkig achter den rug is, en er dus weer vruchtbare gesprekken met buitenkerkeUjke menschen mogelijk zijn. De ban is uit het leger!

Dr Wurth moet dan op z^jn standpunt God ook maar gaan danken, dat de door Christus opgelegde missionaire kerntaak vandaag weer onbelemmerd kan doorgaan, nu de Heere het zoo wèl heeft gemaakt, en 2dj, die 't Evangelie verltrachtten en gingen maken tot „een nieuwe wet", uitgetreden zijn; dus: zélf zoo vriendelijk en verstandig geweest zijn, om de Geref. Kerken vaarwel te zeggen, wel wetende, dat zij er immers niet meer in thuis hoorden. Acü neen! et is ook nooit en nergens iemand uit dé kerk gevfois pen, nietwaar Dr Wurth? W\j weten beter, gelukkig (of. moet ik zeggen: helaas? ).

We weten nu óók, dat volgens Dr Wurth wij het vooral zijn geweest, di© door onze kerkistische en zelfvoldane mentaliteit het Evangelisatiewerk da laatste jaren lam legden, en dat wö door onze „nieuwe wet" anderen wilden beladen met lasten, te snvaar om te dragen, en die de vrijheid, die er in Christus Jezus is, zouden teniet doen; kortom, dat wij aan het Evangelie zijii blijde genadé-karaktet) gingen Ontnemen.

Nu is deze beschuldiging ook al lang niet nieuw; meer. Ze werd b.v. ook al eens door Dr K. Dijk geuit op een Groninger predikantenconferentie, 't Heeft, gelooven we, geen zin, die hier nog eens te weerleggen. Dat is vaak genoeg gebeurd. Tot dusver blijkbaar zonder eenige positieve vrucht. Erg jammer!

Dr Wurth heeft nog meer gezegd, 't Verslag van Dr Prins vervolgt: „Al hebben In politiek en sociaal en in wetenschappelijk opzicht de broeders veel werk gedaan, dit alles stond heel sterk in het teeken. van de antithese-idee, die er i s, maar die verkeerd kan worden aangewend. Zagen we de tegenstanders niet te weinig als vijanden, die gewonnen moesten worden, en te veel als vijanden, die verbouwen moesten worden? De beginselen moesten we bestrijden, de dragers dier beginselen moesten we winnen. Dat is te veel op den achtergrond gebracht. In het anabaptisme zijn te onderscheiden twee nuances, nJ. een quiëtistische en een agressieve. Van deze laatste nuance meent spreker wel een vrij sterken invloed te zien in onze kringen, en niet minder in de kringen der vry gemaakte n. Te veel wilde men eigen kring veiligstellen en afsluiten tegenover degenen, die buiten ware n". (Laatste spatieering van mij, G. A. H.)

Hierop zouden we dit willen antwoorden, dat er volgens Dr Wurth in het verleden wel heel wat goed werk is gedaan, maar' dat er toch eigenlijk dit b» zwaar aan kleefde, dat het té veel, té sterk stond in het teeken van de antithese.

We hooren hier weer een ondertoon van dat klagen en treuren over die consequent-doorgevoerde antithesegedachte, iets wat ook bij heel wat zich Gereformeerd noemende theologen (én niet-theologen) steeds meer in de mode schijnt te komen.

Die vijandschap van Genesis 3 : 15 moet niet in dien absoluten zin worden opgevat.

Meer soepel, ziet ge! Iets meer in den geest van Bavinck en Verkujl en zoo.

Lid worden van de Partij van den Arbeid b.v> of zich aansluiten bïj de A.N.O.V.

En dan nog een luchtig sausje van Ds Lugtigheid er overheen en 't is klaar.

Wie gaat er mee nEiar de bioscoop? We hebben ten • aanzien daarvan volgens dezen Zwolschen predikant (pas sprekende. in Groningen over Gereformeerdo • levensstijl) onze tot dusver „knullige" houding noodig te herzien, vooral met het oog op onze jeugd. Gelukkig, dat we geen last meer hebben van die anti-wereldmentaliteit, aangekweekt door de „uitgetreden broeders"! Nietwaar, Dr Wurth?

Wanneer Dr Wurth voorts zegt, dat beginselen meer moesten bestreden, opdat de dragers ervan gewoimen werden, dan antwoorden wij: Wie ontkent dat, óók onder ons vrijgemaakten? Ware dat bestrijden van kwade beginselen altijd en door een ieder maar wat meer getrouw gebeurd, tot op vandaag toe. Ook het bestrijden van alle valsche eenheidsgedachte en van een Christendom boven geloofsverdeeldheid.

Denk aan de historie van den Calvinistenbond, Di! Wurth!

Wint men soms dragers van kwade beginselen, als men b.v. Barthia^en aandient als Calvinisten, uit louter breedheid en ruimhartigheid?

Bestrijding van beginselen?

Och kom! ik zie al die vogels van diverse beginselpluimage gaandeweg genoegUjker samen zitten op de rustige takken van den oecumenischen wonderboom. Wat zingen zeeenééniglied!

En wat dien zin betreft over die vijanden, die meer gewonnen dan verbouwen dienden te worden, daarop zou ik deze variatie willen maken: „Zaagt gij, o Dr Wurth, mét Uw Synode, de „bezwaarde" mede-kerkleden niet te weinig als broeders, die behouden konden worden, en te veel als kerkvijönden, die (immers.in den Naam des Heeren!) verbouwen en uitgeworpen moesten worden? (Vijanden en kerkscheurders, die trouwens achteraf weer honingzoet werden aangesproken als „broeders", alsof er niets gebeurd was!) Waarom, Dr Wurth, zoo ruim doen tegenover de buitenkerkelijken, en zoo eng tegenover broeders, die steeds met U aan één Avondmaalstafel aanzaten?

Wat voorts die agressief-anabaptistische houding (weer niet het minst geconstateerd bij de Vrijgemaakten) betreft, waardoor men eigen kring veiligstellen en afsluiten wilde tegenover anderen —, die zie ik juist daar, waar men een in wezen doopersche doopleer, aangehangen door een bepaalden kring van theologen, zéér agressief en zéér doelbewust tot kerkleer heeft weten te verheffen, op een , moment, dat men de kans schoon zag, een aantal

lievelmgsdjenkbeelden van. dien kring te verwezenlijken en veilig te stellen, en zoo 2ach a f te sluiten van broeders, die men u i t-8loot. Zóó is men kerkje gaan spelen.

En nu zie ik die oorzaak van steriliteit in dep. Evangèlisatiearbeid der synodocratlsche Geref. Kerken dan pök heel anders dan Dr Wurth.

Gelooft Dr Wurth niet, dat ook zij, die buiten zijn, iieelgoedzien, hoe men in zqn kring kerkje speelt • en hoe men daar de eigen kerkleden behandelt (lees: m i s handelt) ?

Hoe*zal er echte, levende werfkracht uitgaan naar buiten van kerken, die naar binnen hun eigen ktachten verteerd hebben in een onzaligen broedertwist? Men zal tot hen, die het Evangelie der verlossing prediken aan de wereld, zeggen: „Medicijnmeesters, geneest uzelf!”

Hierin ligt een oordeel Gods.

De zonde der immoraliteit in Christus' kerk brengt nu den vloek der steriliteit.

De zondige gebrokenheid der kerk, die 't vrijmakende Evangelie-verkracht en trouwe belijders en dienaren van dat Evangelie vervolgt en uitwerpt, is mede oorzaak van de geslotenheid der wereld voor dat Evangelie. Elen afvallige kerk is een vloek voor de wereld.

En dat we dit nu schrijven, is heusch niet uit leedvermaak over de gebonden kerken, wier Evangelisatiearbeid zoo weinig vruchtdragend is, omdat haar kracht in wezen . gebroken is. We kunnen ons daar alleen maar over bedroeven. Want de zaak van Christus Ivjdt schade. Oók bedroeven we ons erover, dat Dr Wurth, één, die leiding op dit gebied zou kunnen en moeten geven, blijkbaar geheel blind is voor de zondige factoren, die ontbindend werken in zön kerk en belemmerend voor het winnen door het Evangelie van hen, die buiten zijn.

Dr Prins schrijft dit verslag onder de rubriek: „De Kerk op marsch.

O droeve tragiek!

Een kerk, die zich maar niet bekeeren wil van het kwaad van éen gestaag voortwoekerende zedelijke ver-Wording, op marsch? Waarheen op marsch?

Van zulk een kerk kan alleen maar gezegd worden, dat ze bezig is, den kraaien marsch te blazen. Alle waarachtig kerkelijk leven gaat daar sterven, t e n z ij •— tenzij er een wonder gebeurt; tenzij G o d de harten bekeert, zoodat men zich van de kerkelijke zonden bekeert, en Gods Geest niet langer bedroeft en weder-Bcaat.

Dat hopen wq van ganscher harte. En daar bidden we om.

Want dat is een positieve vrucht van de gehoorzaamheid des geloofs, volgens Gods Woord en door Gods Geest.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen