UIT AMERIKA, XIV.

Gereformeerd Amerika heeft groote belangstelling voor de „Youth for Christ"-beweging in Nederland. In een dagblad, dat in een bijna uitsluitend hoUandsche omgeving verschijnt, „The Sioux Center", stond dezer dagen te lezen, dat Rev. Spencer De Jong, die de Youth for Christ-beweging naar Nederland overbracht met zijn team, „de boodschap des heils bracht aan 56000 personen in 42 vergaderingen in 24 verschillende plaatsen van ons land en dat gedurende dezen tijd 3500 jonge menschen hun geloof in den Heere Jezus hebben beleden. Een nederlandsch comité heeft daar nu het werk overgenomen en 50 andere samenkomsten zijn al reeds weer in voorbereiding".

Het is geen wonder, dat menige Amerikaan van nederlandsche afkomst mij gevraagd heeft wat er eigenlijk in Nederland gaande is. Men vindt zooiets in Amerika heel gewoon, maar dat dit amerikaansehe gewas op nederlandschen bodem groeien wil, brengt deze menschen aan het denken .Is er iets veranderd in het oude vaderland? Krijgt men daar ook al amerikaanse allures? Hoe zit dat? Men is vaak ook in de war gebracht door wat The Banner, het blad van de Chr. Ref. Church overnam van de hand van Ds Barkey Wolf. (31 Jan. '47). The Banner schreef toen: „Lezers van The Banner, die gehoord hebben en gelezen van de discussies vóór en tegen deze beweging, zullen zich interesseeren wat Ds Barkey Wolf, predikant van de Gereformeerde kerk van Den Haag over de Youth for Christ-beweging te zeggen heeft. Menige Banner-lezer zal zich het bezoek herinneren, dat Ds Wolf laatsleden lente in Amerika bracht. Schrijvende voor de Church Herald, een paar maanden geleden,

vertelt Ds Wolf van de vrees en de afkeuring welke tot uitdrukking kwamen onder de leiders daar, toen iet bericht binnen kwam, dat het Youth for Christteam onderweg was naar Nederland. Maar toen deze «ampagne was beëindigd, had de nederlandsche domine niets dan lof te bieden betreffende de kwaliteit van het werk, dat verricht was. Rev. De Jong veegde alle verdenking tegen de Youth for Christ-beweging weg door zijn sterke Calvinistische boodschap, vol van het vuur des Heiligen Geestes. Zijn prediking voor vergaderingen van jonge menschen, als te voren nimmer waren samengekomen, in de groote steden, was zoo «ffectief, dat honderden werden bekeerd en, „den weg tot God en tot het kruis van Golgotha vonden". The Banner voegt hier aan toe, dat blijkbaar de campagne in Nederland in goede handen is geweest. Er was lier niets van de amerikaansche circus-like reclame te bespeuren, welke vaak de Youth for Christ-beweging zoo ontsieren kan. En toch was het werk in Nederland niet minder effectief dan het in Amerika was. Aldus The Banner.

Het behoeft dus niet te verwonderen, dat de Hollanders in Amerika, die nog herinneringen hebben aan hun oude Vaderland van dertig en veertig jaar terug ons vragen: hoe zit dat eigenlijk ? Wat gaat' er in Nederland om? Zij gelooven nog niet zoo gemakkelijk in die massa-bekeeringen waarover The Banner schrijft.

Er is later dan ook in hetzelfde blad een andere toon aangeslagen. Er kwamen ingezonden stukken in, die de Y.F.C.-beweging scherp becritiseerden. Maar dit brengt in een andere moeilijkheid. Immers, Ds Barkey Wolf is zoo gastvrij ontvangen door de Chr. Hef. Church en gepresenteerd aan het gereformeerde volk van Amerika als vertegenwoordiger der Geref. Kerken in Nederland. Hij heeft vele plaatsen bezocht en sprak overal in de Chr. Ref. Church. De deuren stonden wijd voor hem open. Er was door niemand in de gereformeerde pers van Amerika voor hem gewaarschuwd. Integendeel! We hebben hier weer een specifiek verschijnsel, een symptoom van de moeilijkheden waarin de Chr. Ref, Church zich bevindt. Er is geen leiding. Ik sprak met een der Chr. Ref. predikanten in de buurt van Chicago over het feit, dat men in Grand Rapids de kerkdeuren zoo angstvallig gesloten hield voor de vrij gemaakte kerken in Nederland. Hij keurde dat af en vond de eenige verontschuldiging van deze houding hierin, zooals hij het letterlijk uitdrukte: „onze kerken dragen tweelingen in den schoot". Hierin is in een paar woorden heel de positie van de Chr. Ref. Church in Amerika uitgedrukt. Er zijn twee stroomingen en er behoeft maar weinig te gebeuren om ook in Amerika te doen geheuren wat er in Nederland heeft plaats gehad. Ik heb op verschillende plaatsen contact gehad met predikanten, ouderlingen en gewone lidmaten van de Chr. Ref. Church en men komt tot de ontdekking dat er inderdaad tweelingen in den kerkdijken schoot op de geboorte liggen wachten. Er zijn ouderen, die nog gereformeerd zijn en zich hun nederlandsche opvoeding herinneren en er zijn de jongeren, die onder den invloed van het amerikanisme, het hart van de gereformeerde belijdenis hebben weggesneden; het stuk van de uitverkiezing en Gods souvereiniteit niet meer in rekening brengen, maar in geheel him levensopenbaring arminiaansch geworden zijn.

En met dit dualisme heeft de leiding in Grand Rapids, te kampen. Het is een geven en nemen naar beide kanten, zonder ooit beide groepen te kunnen bevredigen. En zoo is het mogelijk, dat men in Januari het woord geeft aan iemand als Ds Barkey Wolf, en hem vriendelijk introduceert als den man, dien men een vorige lente zoo welkom ontvangen had en hem laat zeggen, dat de Youth for Christ-beweging „een sterke Calvinistische boodschap bracht vol vuur des Heiligen Geestes" en een paar maanden later de woorden weer inslikt en menschen in hetzelfde blad laat schrijven, dat er voor een puur arminiaansche beweging als de Y.P.C, in gereformeerde kringen geen plaats kan zijn.

En dezelfde onzekerheid in deze leiding treft men op schier elk terrein aan, waar men met problemen te maken krijgt. En die zijn er heel wat. Men durft niet meer positief te zeggen wat gereformeerd is, uit vrees een gedeelte tegen zich in het harnas te jagen. Zoo zit men b.v. met het vraagstuk van het hertrouwen van menschen die gescheiden zijn. Leven die in overspel of niet? Hetzelfde geldt van het doopen van aangenomen kinderen en wat al zeer brandend is geworden: de kwestie van het lidmaatschap van de amerikaansche werkliedenorganisatie, die een geweldige macht uitoefent in dit groote land en een dictatoriale macht heeft op het sociale leven. De Prot. Ref. Churches hebben onomwonden uitgesproiten: dit lidmaatschap verdraagt zich niet met het Christen-zijn, doch de Chr. Ref. Church weet er geen weg mee. Men probeert soms de moeilijkheden te omzeilen door het aan de plaatselijke kerkeraden over te laten, maar dit helpt slechts den chaos vergrooten.

De Chr. Ref. Church staat inderdaad voor moeilijke vraagstukken, uit den aard nog veel moeilijker dan deze in Nederland bij ons ooit kunnen wezen, omdat wij tenslotte in menig opzicht nog de bescherming nebben van een eigen positief christelijk georganiseerd leven op elk levensterrein. De amerikaansche broeders nebben practisch niets meer dan de kerk en hier en daar wat christelijke scholen. En daarmee staan ze midden in een humanistische wereld, die nog wel open staat voor wat oppervlakkig arminianisme, maar waarin van een positief-calvinistische levensopenbaring naar buiten geen sprake kan zijn. Maar juist omdat deze feiten hier zoo liggen, moest de leiding van de Chr. Ref. Church in Grand Rapids begrijpen, dat deze kerken van Amerika alleen maar te behouden zijn, wanneer het richtsnoer is niet een zekere kerkelijke politiek, dat altijd zoekt naar den minsten weerstand' en den grootst gemeenen deeler om het terrein in den breedte te kunnen behouden, maar dat in alle ding de eisch van het positieve beginsel geldt als een eenvoudige daad van gehoorzaamheid, dat wil dus zeggen: reformatorisch werkzaam zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen