Hereeniging of kerkverlating

De pers en de radio en meer van die zaken, kunnen zeer gevaarlijk zijn. Al leeft men nog niet bij de onwaarheid: „wat gedrukt staat, is waar", toch kan een min of meer geregeld lezen van berichten, die op een bepaalde wijze „gekleurd" zijn, suggestief een fimesten invloed uitoefenen. Wij moeten daarvoor op onze hoede zijn.

Zouden wij persberichten, bv. uit „Trouw", enz. moeten gelooven, dan zou er hier en daar (tot nog toe moeten wij m.i. den Heere dankbaar zijn, dat deze geen grootere afmetingen aanneemt!) kerkelijke „hereeniging" zijn

Om maar direct met de deur in huis te vallen: ik geloof en ik zie daar niets van!

Wat ik hier en daar wél zie, is kerkverlating!

Wij moeten er m.i. weer meer op gaan letten: waar is nu in deze landen de Kerk des Heeren? Is die maar overal, waar het een zekere groep broeders en zusters gelieft te zeggen: wij zijn de kerk? ? Dat zeggen immers zoovéél groepen van menschen! En de één vergadert maar tegen den ander in! De één zegt maar steeds: hier moet ge zijn! En de ander: neen, maar hier moet ge zijn!

Wij wórden weer „erkend" als kerk door de synodocratische gemeenschap. Ik zet het woordeke „erkend" maar tusschen aanhalingsteekens, want de daden zijn in strijd met de verklaring. Mag ik een KERK kapot maken? Mag ik in het lichaam van een kerk zitten wroeten, zooals heden ten dage door de synodocraten bij ons geschiedt en waar zelfs iemand als Ds Vellenga zijn afkeuring over uitspreekt? Of zouden deze nieuwe Haagsche richthjnen soms een nieuw gevormden kerk-stijl moeten voorstellen? Die eerlang ook toegepast zal worden b.v. tegenover de Hervormde Kerk? Ik vermoed, dat de gerechtvaardigde klacht over meer dan unfair optreden dan niet van de lucht zou zijn!

A!s ik erken: dat instituut is een kerk, dan zeg ik toch eveneens: daar worden in Christus' Naam geloovigen vergaderd! Dan zie ik aan den ingang van een gebouw van zulk een gemeenschap den Christus staan, de armen uitnoodigend uiteengespreid, zooals we vaak zien voor Roomsche kerkgebouwen, in steen, en zeggende: „Komt allen tot.Mij; want hier ben Ik zelf aanwezig". En dan heb ik niet het recht, ook maar tot iemand, die daar binnen wil gaan, die aan die roepstem van Christus gevolg wil geven, te zeggen: „Man, ga daar niet heen; maar ga met mij mee; ik weet een beter plekje"!

En dat gebeurt nü; dat is nu aan de orde van den dag!

Men kan nu de „condities" vernemen van een officieele commissie, en van kerkeraden, waarop men vrijheid krijgt, om a.s. Zondag het kerkgebouw, waar Christus voor staat, uitnoodigend om binnen te treden, voorbij te loopen en binnen te gaan in een ander gebouw, waar het nog beter moet zijn!?

O, o, die pluriformiteitsgedachte! Hoe meer men erover nadenkt, en hoe meer men die nu eens concreet, in de praktijk van eiken dag, van dézen dag, toe wil passen, hoe meer men absoluut vastloopt en alle kerkbesef ten eenenmale kwijtraakt!

Ik zou, dit alles aanziende, weer willen vragen: is Christus soms gedeeld? Kan ik, met Christus aan m ij n zijde, gaan bestrijden een gemeenschap, waarvan ik eveneens „erken": die heeft óók Christus aan haar zijde?

Het wordt in dezen strijd weer brood-en broodnoodig, dat wij ons in vollen ernst gaan afvragen: „waar vergadert Christus VANDAAG Zijn geloovigen? "

„Hereeniging" zou alleen zijn, als menschen van „ons" overgaan naar de synodocratische gemeenschap. Maar waaróm dan toch? Is het dan géén hereeniging, als menschen vanuit die synodocratische gemeenschap overkomen naar óns? ? Waarom niét? Wordt de wettige vergadering soms beheerscht door het grootste getal? Moeten wij „terug" naar de synodocratische gemeenschap, omdat die niim 600.000 zielen telt, en wij ruim 90.000? En niet zij naar ons? Maar waarom dan maar niet direct overgestapt naar de Hervormde Kerk? Die is nóg veel grooter.in getal! En die heeft de richtingen al heel aardig gesorteerd, zonder dat het al te veel moeite geeft; ge zoudt daar b.v. allen wel direct U aan kunnen sluiten bij den Gereformeerden Bond!

Ik wilde wel voor veel liefs, dat de oogen van velen onzer nu eens ééns en voor goed opengingen, en dat zij het dóór en dóór vooze van al dit gedoe (want mooier woord mag er zeker niet aan gegeven worden) eens goed doorzagen.

Hier is geen sprake van een kerkelijke „hereeniging". Hier is alleen maar sprake, onder een meer dan ijdel gebruik van den Naam des Heeren, van kerkverwoesting, van kerk-kapot-making!

Waarom zit men van synodocratische zijde toch zoo aan óns te sjorren en te trekken? Is het verstandig (de heeren daar laten zich zoo vaak voorstaan op hun psychologisch inzicht, en weten vooraanstaande strijders van ons zoo gauw te kwalificeeren als „psychopaath" of iets dergehjks), ik vraag: is het dan zoo verstandig te gaan morrelen in een vérsche wond ? Waarom zoo te vuur en te zwaard begonnen met en doorgezet tegen óns? Waarom bv. niet liever de Christelijk Gereformeerden als doelwit gekozen? Immers daarmee zijn de verhoudingen „vriendschappeUjk"; en zóó er nog „zeer" mocht zijn, dan is dat nu toch al meer dan 50 jaar oud. Me dunkt, kansberekenaars zouden allicht zeggen : daar staan Uw kansen er niet zoo gek voor! Menschen, laat ons dadr beginnen. Of daar is ook nog zooiets als een Gereformeerde Bond in de Hervormde Kerk; ook tegenover dien Bond zijn de verhoudingen „vriendschappelijk", en die Bond „zit" tegenwoordig toch wel een beetje met die nieuwe Kerkorde en zoo; laat ons daar eens mee gaan praten; mogelijk bereiken we daar wel wat.

Maar nee, hoor; niets van dat alles. WIJ moeten kapot gemaakt! En wij moeten KAPOT gemaakt! Want „broeders, ons hart gaat nog steeds zoo naar U uit" en „Christus heeft gebeden: dat zij allen één zijn!"

Ja, ja, zóó durft men Christus' Naam te misbruiken, om ja om? op de meest unfaire wijze, die de kerkhistorie misschien wel kent, de kerk van Christus (die ook zij als „kerk" zeggen te „erkennen"") KAPOT te maken!

Want, en dat ook nog even, men wil zè daar niet ALLEMAAL van ons! Dat zegt men_wel niet met zooveel woorden; maar reken maar, als het eens zou gelukken om er van onze 90.000, 80.000 weg te troggelen, dat die resteerende 10.000 het kwaad zouden hebben. Daar zouden allicht onder zitten prof. Schilder, en prof. Holwerda en ds v. Dijk en van Bruggen en Doornbos en Buwalda en Mulder en noem ze maar verder op. Reken maar, dat die het dan kwaad te ver-

duren zouden krijgen; en dat dan het gezegde: „dat zij toch allen één zijn", niet veel meer gehoord zou worden. Want dan had men zijn zin! Ik zeg het maar wat cru; ik houd er nu eenmaal niet van, er doekjes om te winden. Een ieder moet de schrijnende wond weer maar eens bloot zien liggen. Verschillenden vaa ons moeten uit een „vromen dommel", waarin zij zijn gaan droomen van zoetvleiende woordekens van „verzoening" en „hereeniging" weer maar eens opgeschrikt worden!

Dat hebben zij noodig; dat heeft ook noodig! de KERK

Want nogmaals: waar is heden ten dage de kerk van onzen Heere Jezus Christus?

Is de Roomsche kerk nog wettige vergaderplaats van Christus' geloovigen? Niet? Mee eens? De Hervormde kerk dan? Misschien? Maar waarom staat ge daartegen gereserveerder dan tegenover de Roomsche Kerk? Was de Afscheiding van 1834 en volgende jaren in wezen anders dan de uittocht uit de Roomsche Kerk in 1520 en volgende jaren? En was de haat minder fel ? Zou het dus met Christus' bewilliging zijn, als ge zeidet: „nu ja, het is weer al meer dan een eeuw geleden, dat onze vaderen fel en afzichtelijk vervolgd werden; die vervolgers zijn dood, onze vaders en moeders ook; we nemen nu weer wederkeerig de hoeden voor elkaar af; kom, laten we ook weer maar eens eikaars kerkgebouwen binnenstappen? " Wat denkt ge wel, o mensch, dat Christus zóó vergeetachtig en zóó zand-er-over-achtig is, als gij zijt?

Wat is kerkelijke censuur? Dat is toch het middel, dat Christus toegepast wil zien, als een van Zijn lidmaten zich komt te misgaan, om hem weer in het rechte spoor van Zijn gelioden te krijgen! Maar wat wordt dat nu toch voor figuur, dat Ik zou kunnen zeggen, als ik in het ééne kerkelijke instituut gecensureerd wordt: „gegroet, mijne heeren, er zijn nog meer kerken; ik voeg mij wel bij een andere „openbaring van het Lichaam van Christus"! Dan wordt alle uitoefening van kerkelijke censuur toch volkomen dwaasheid! Een slag in de lucht!

Kom, laat ons toch nuchteren worden; en vandaag weer gaan zeggen: hier is de Kerk! En niet daar is de wettige vergaderplaats!

En daarom, alle geloovigen, komt hierheen en voegt U bij onze vergadering. Scheidt U af van die onwettige vergaderingen, al komen daar ook de duizenden samen en geschiedt er daar nóg zooveel actie op alle mogelijk terrein; en voegt U bij ons, want hier vergaderen geloovigen naar de normen van de belijdenis der Kerk.

Wie vandaag aan den dag overgaat naar een synodocratisohe of andere gemeenschap, die „her-eenigt zich niet met een kerk", maar die VERLAAT DE KERK! Die doet gruwelijk onrecht!

En zóó moeten we ook onze krant lezen: als we daar een kopje zien: „kerkelijke hereeniging te ", dan moet het door onze ziel snijden: „broeders, broeders, wat zijt gij begonnen? Gij verlaat de Kerk! Gij laat Christus met Zijn uitgestrekte armen staan en gij zegt: „mij te klein clubje, mij te akelig zaaltje en ik ga liever daar, waar er meer zijn en in een mooi representabel gebouw en bij menschen, die wat meer weten van geven-en-nemen".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen