Onze meditatie over het „ergeren van den

broeder" gaf aanleiding tot nog een bedenking, die we even bespreken willen.

Er was in gezegd: Dat de sterkere zich bijna nooit ergert, maar dat hij die zich ergert juist altoos de zwakkere m het geloof is.

Neen, zegt men nu. Dat kan niet. Hoe verder 'm het geloof iemand komt, hoe teederder bij van conscientie wordt, hoe minder er bij hem door-kan, en hoe meer hij zich dus ergert.

Met uw welnemen! In I Cor. 8:13 was het niet Paulus die zich ergerde, maar de zwakkere broeder in de kerk van Corinthe. Bij Pdulus kon het eten van ofïervieesch er niet alleen door, maar hij zag er voor zich zelf niet het minste kwaad in. Dat kwaad zag er wel de zwakkere in, maar hij niet.

Was nu Paulus daarom minder teeder van conscientie?

Niemand die het beweren zal. Neen, maar Paulus' conscientie was uitermate teeder in zaken die Gods heiligheid raakten, en daarentegen vrijgemaakt op het punt van uiterlijke vormen.

En dit nu verschilt alles. Bovendien, als ge ergeren opvat in den zin, dien ons spraakgebruik er thans aan hecht: „hinder van iets hebben, en door iets pijnlijk worden aangedaan", dan natuurlijk ergert de sterkere zich veel meer, en de zwakkere veel minder.

Maar onze meditatie nam „ergeren" in Schrijtuurlijken zin, als beduidende: „door een daad zijnerzijds anderen tot zonde van ongeloof verleiden."

En in dien zin nu, is het gevaar om geërgerd te worden minder voor den sterke, en grooter voor den zwakkere in het geloof.

KUYPBR,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen