Voor Kinderen.

IN EN DOOR HET LEVEN.

XI.

ONPEa VREEMDEN.

Ging het ook in het eerst niet gemakkelijk, allengs gelukte het Starke werk te vinden, en wel in het vak van tiurwerkmaker. Zijngeloofsgenooten hielpen hem naar vermogen, en zoo kon hij na een jaar zich verblijden, althans weer het noodige te verdienen voor zijn gezin, 't Was echter daartoe wenscbelijk geweest weer „in de stad" te gaan wonen. Op de S roomarkt had Staike thans een kleinen witïkel, die tevens als werkplaats dienst deed.

Doch gevoelden de ouders zich dankbaar voor wat de Heere gaf, niet ahoo hun dochter. Wel stond haar het leven in de groote, mooie stad best aan, maar niet dat thuis alles zoo op zijn zuinigst moest toegaan, en zij van het fraais, dat zij in winkels en elders zag, zoo weinig te genieten kreeg.

Reeds meermalen was ei sprake van geweest, dat Christina „onder de menschen" zou gaan. V/idei en moeder hadden dit gaarne uit-en nog liever afgesteld. Maar Ciristisa, al had ze haar oudeis ook lief, verlangde toch eens wat meer van de wereld te zien dan tot nu toe. Ze had bij mevrouw Knobel allerlei gezien en gehoord, dat anders aan meisjes uit haar stand vreemd bleef; ze was ook verder in kennis en bekwaamheden dan de meesten van deze. Dit alles had, gelijk we zagen, in haar de begeerte opgewekt eens wat hooger te stijgen dan zij nu stond, en allerlei dat ze te Amsterdam hoorde en zag had die begeerte nog versterkt.

Nu is het op zich zelf geen kwaad als iemand in de wereld tracht vooruit te komen, We zijn niet geroepen de oude Egyptenaren na te volgen, die bepaald hadden, dat de zoon steeds den vader in diens vak moest opvolgen. Ik denk trouwens, dat dit gebod nog al eens is oveiiieden. Honderden mannen en vrouwen zijn giootei in de wereld geworden dan hun ouders waren. Dat leert bv. onze Geschiedenis en is naar Gods bestel. De vraag is maar wat den mensch daarbij drijft. Is het begeerde grootschheid des levens, of kcmt dat er bij, dan is bet zondig en leidt ten verderve.

En zoo was het bij Christina Starke.

Een leven als vader en moeder te leiden was haar te eenvoudig, te eentonig. Bij anderen als dienstbode werkzaam te wezen, kek haar te min. Ze kon immers beter, en dat was toch geen kwaad. En dan zoo weinig uitgaan; ei waren toch ook nog wel andere plaatsen die men bezoeken kou dan de kerk, boe goed die ook was op zijn tijd. Ze wou een juffrouw zijn en baar vrijheid hebben, ais zoovelen. Thuis zou dit moeilijk gaan. Dus moest ze er iets anders op vinden.

En of vader en moeder nu al zeiden: „Kind, et geluk zit niet in den hoogen stand en meer eld. De vreeze des Heeren alleen maakt in waarheid blij en is de ware rijkdom"; Christina werd er niet anders door. Wel sprak zij niet egen, wel geloofde ook zij, dat den'Heere te dienen goed is, maar daarom wou zij toch wel wat hooger worden dan zij nu was. Zij zag niet in, hoe verborgen hoogmoed en ijdelheid in haai ong hart heexschten en vergat dat, als het den Heere behaagde haar te verhoogen Hij dit op Zijn wijs en tijd doen kon. Zij vergat ook wat de Schrift zegt, dat de grootschheid des levens niet is uit den Vader maar uit de wereld.

Tot de wexkzaamheden waarvan Siarke allengs meer te doen kreeg, behoorde ook het opwinden en in orde houden der klokken in de huizen van aanzienlijke lieden. Tot die laatsten behoorde ook het gezin van een heer, die handelde in gouden en zilveren kostbaarheden. Die beer bewoonde een vrij groot landhuis met eenfraaien tuin aan de Haarlemmerweg. Thans vindt men daar de straten van een der nieuwe wijken van Amsterdam.

Op zekeren dag, toen Starke om zijn geld kwam, raakte hij met de vrouw des huizes in gesprek. Zij praatte het Nedetlandsch zeer gebrekkig, en de klokkeman begreep al heel spoedig dat hij een landgenoote, een Duitscbe, voor zich had. De dame van haar kant bespeurde hetzelfde in haar bezoeker. En daar zij de krompratetij min aangenaam en uu onnoodig vond, begon zij Duitsch te spreken, in welke taal Starke dadelijk antwoordde.

De vrouw des huizes bleek bizonder spraakzaam te zijn. Zij vertelde van de groote zaken die haar man deed, al behoefde het eigenlijk niet, wijl hij geld genoeg had. Nu, al wat onze horlogemaker in het huis zag, getuigde daar ook van. Ook gingen ze om met de eetsten van de stad, en hielden paard en rijtuig en in den tuin een heele vogelvlucht met pauwen en fazanten. Toch, zoo praatte de vrouw al voort, was hier in Holland niet alles zooals zij begeerde en zou zij, zooals S atke zeker ook, haast maar liever in Duitschland zijn gebleven, want met de dienstboden kon zij niet recht opschieten. Die deden hier heel asders dan in Duitschland .ewooate wai en hielden baar, naar zij meende,

meermalen voor den gek. Durbij vergd* de huishoudiDg — er waren ook vyf kinderen - ' veel van haar zorg en kracht, temeer daar mijnheer nogal veel bezoek ontving, gelijk Starke trouwens reeds bespeurd had. 't Was alles saam, zoo verklaarde deze dame, voor baar teveel. Zij zou het nooit uithouden.

Het verbaasde onzen klokkemaker wel eenigszins dat een dame, die hij nog nooit gesproken bad, thans op eenmaal zoo mededeelzaam was geworden. Toen zij hem dan ook vroeg wat bem uit Duitschland hierheen bad gedreven, en boe het hem ging, kon hij niet nalaten ai zijn wedervaren te vertellen. De vrouw des huizes luisterde zeer aandachtig, en uit de vragen die zij deed, kon Scarke bespeuren, dat zij ook belangstelde in hetgeen hij verhaalde.

Eindelijk kon bij vertrekken. Doch, zoo zei de dame, bet kon zijn dat zij nog eens om hem stuurde. Dan zou hij zeker wel spoedig willen komen.

Wat Starke niét wist was, dat de vrouw van den heer Kooy, bij wien bij de klokken opwond, de man wiens huis hij pas verlaten had, reeds lacg uitgezien bad naar iemand, die haar in de dagelijksche bezigheden helpen kon. 't Moest iemand zijn die Duitech kon spreken, wijl mevrouw, die uit ZivAbenland in Zuid Duitschland afkomstig was, nog altijd veel moeite had met het Nederlandsch en dit zoo min mogelijk sprak. Nu had zij eens gevraagd aan een paar vriendinnen, die evenals zij, tot de Luthersche kerk behoorden, en zoo was zij te weten gekomen, dat Starke, die reeds haar uurwerkmaker was, een dochter had, die wellicht bij haar goeden dienst kon doen.

Kort na dit gesprek moest vader Starke alweer naar den Haarlemmerweg. Ditmaal echter niet om klokken op te winden, maar om allerlei vragen te beantwoorden, die de vrouw des huizes hem over zijn gezin en over zijn dochter Christina vooral deed. Toen hij zich blijkbaar eenigszics verbaasde, sprak zij:

„Ge begrijpt misschien niet waarom ik zooveel vraag. Maar ik zoek iemand, die mij in de huishouding wat kan helpen en een oog houden op de dienstboden. Als uw dochter denkt, dat zij daartoe in staat is, zou ik het gaarne eens met haar beproeven."

BRIEFWISSELING.

R. G. De Rollin in de fabelen van Lafontaine g bedoeld, was een Fransch geleerde die in de T »e helft der zeventiende eeuw leefde. Van een­ e voudig hasdswerksman klom hij op tot hoog-C leeraar in Giieksch en Bijbelkennis. Doch de K Jezuïeten, die bem van ketterij verdachten, werkten hem tegen. Toen werd hij geschiedschrijver en schreef zijn beroemde „Geschiedenis der Oudheid, " die later is voortgezet. Daarop doelt Lafontaine. Het werk, dat zeer groot is, is ook in onze taal overgezet. Nu wordt bet weinig meer gebruikt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen