„Ik zal hun eenerlei hart geven”.

En ik zal hun eenerlei hart geven, en zal eenen nieuwen geest in het binnenste van u geven; en Ik zal het steenen hart uit hun vleesch wegnemen, en zal hun een vleeschen hart geven. Ezech. 11 : 19.

Het booze kwaad, dat altoos weerdebeïiige kracht breekt, waasia het Koisinkrijk Gods op aarde zijn sterkte moet vinden, is de onderlinge verdeeldheid vaa Gods kïtiderea. Telkens en telkens weer blijkt, dat sje het niet ecHS zrjn. In plaats van rai desniettemin als broeders met elkander saam te werken, gaan ze dan maar al te vaak tegen elkaar in. El wat 't allerpijnlijkst is, tea slotte zijn er dan zelfs Christenmannen, dis, om over hua broeders te triomfeeren, de huipe van de kinderen der wereld inroepen. Nog orsiatsgs bood ook ten onzent de worsteling om het beste staatsbeleid hier het droeve schouwspel van.

Dat dit zoo komen zou, stond Jezus voor zqn sterven klaar voor oogen. Meer nog, in den nacht vóór zrjn sterven is het deze dreigende jammer, dien Jezus in vurFgste smeeklng van zijn Vader ver bad. Zelfs oï= der zfjn discipelen was nog eer Jezus hen veriiet, 't twistvuur meer dan eens ontvonkt; wat zou 't dan niet worden onder de velen die daarna bekeerd mochten worden. Vandaar J zus' roepen in 't ailervolmaaktste gebed tot Azix Vader: „Ik bid niet alleen voor deze mijn jongeren, maar ook voor degeisen, die door hun woord in mij gelooven zulle», opdat ze allen een zijn mogen, geiijkerwijs Gij, Vader, in mij en ik in U, opdat ze één zijn, gelijk wij éeazgn."

Straks kunt ge In wat Jezus' groote apostel naar Phïlippi schreef, gelijken toon beluisteren. Ook hier heilige dorst naar vrede en eenheid onder ds geroepenen ten leven, en toch angst dat de vrede In tv/lsting overslaat. Vandaar zijn roerend schr^vea: „Indien er dan eenige vertroosting is in Christus, indien er eenige troost is der liefde, indien er eenige gemeenschap is des Geestes, indien er eenige innerlijke bewegingen en ontfermiegen zijn, zoo vervult mi^ne blqdschap, dat gij moogt eensgexindzijn, dezelfde liefde hebbende, van één gemoed en van één gevoelen zijnde".

En dat aan dé zoo hoogaoodige eensgezindheid onder de broederen metterdaad de toekomst van 't Godsrqk zou kunnen hangen, reeds aan Ezec'niel was het in de dsgea van Israels ballingschapsrouwe geopenbaard, toen de Heete aaa zqn volk, na zijn terugkeer, deze heerJqke beloite dtSLÓ: „En ik za u eenerlei hart geven, en zal een nieuwen geest in 't binnenste van u geven".

Stel daar nu tegenover de bitter droeve werkelijkheid, gelijk ze, vaa de dagen der profeten en aposteïen af, zich in de historie geopenbaard heeff, en is 't dan niet, of veeleer het volk van God zich aüe eeuwen dóór er op toe heeft gelegd, om den Kaïns en Abels wteve! op 't heilig erf van Christsss Kerk over te brengen, en te wedijveren wie het scherpst en bitterst met name tegen zijn naaste broederen in verzet zou komen.

Stond 't niet reeds zoo tusschca Pütrus en Paulus te Aatiochse .•" Splitst niet kort daarop de Christenheid z'ch in allerlei groepen en kringen, die elkaar met banvloek na banvloek achtervolgen.' Ea is 't niet ten slotte in Christus' Kerk tot zoo reusachtige scheuring gekomen, dat de Oostersche, de Roomsche en de Protestaatsche kerken schier als vgandeiqke corpsen tegenover elkander staan.'

En bepaalde nu de twist en tweedracht zich nog maar tot die drie groote etfdeelcn. Maar niets ervan. Oader de Protestanten weer evenzoo eindelooze twist ea gedeeldheid over allerlei kerkbegrip, leerstuk ea wijze van opvatting, zoodat secte na secte verrees

Ja, wat nog bitterder ea pijnigker is, als ge dan !n crgerea kring de verhouding van hsn nagaat die saam tot dien kleinen kring behooren, hoe ontwaart ge dan niet telkens aan de gesprekken, dat de één den ander benqdt en niet zettea kan. Sterker nog, hoe pqnlijk doet 't dan niet telkens aaa, zoo ge zelfs mannen die voorgaan en leiden willen, vriendschappelijk en intiem verkeeren ziet met vijanden vaa 't Kruis van Christus, terwijl er ten laste van hun broeders in Christus zoo telkens iets giftigs over hua lippen komt en iets vinnigs uit hun oog vlamt.

Is 't niet, zoo ge met den schijn geen vrede neemt, maar deze booze dicgea bij hun naam durft noemen, om b^ te scnreieK.?

Onder wie tamelijk ver van elkander afstaan, gaat 't daa nog, maar ga eens te rade, hos de wederzqdsche verhoudingen der broeders in zeer intiemen kring vaak zijn en ge verliest immers schier alle hoop op betere toekomst.

Niet zeld? n eindigt mea daa maar met eikaar niet meer te zien, en over en wed? r elkander voor 200 goed als dood te verklaren.

En dan natuurl^'k i.^ er otibeilig gfjuich in de demosische sferen, en wordt de Geest des Heeren ontheiligd en bedroefd.

Het !s zoo, ook onder ds lieden der wereld gaat 't verre van mai& ch toe, maar beeld u waarlijk niet in, dat de broederliefde onder Gods volk 't getwist en bitterheid uitbant. Veeleer kunt ge ze met name aaowijzen de Christenbroeders, ia wier otsderlinge verhouding zich, zelf-; in 't publieke lei'en, nog altoos iets van Kaïn en Abel weerkaatst.

Dit is de zonde der Christenheid, en met name - onder ons Protestanten. En waarotn 't zoo is, behoeft ge niet te vragen. Tweeerlei oorzaak ligt voor de hand. Voorop gaat ook hier het zondige van het zoeken van het eigen ik, dat als 't wezen der zoade in elk measchenhart woelt, maar hier komt dan bij het dieper indringen in de wederz'jische verhouding van het heilige, dat dan juist in dat over en weer opkomen voor een meerder heilig, den vrijbrief doet zoeken om onverbiddelijk de één den ander tegen te staan.

Ea dan is 't nog 't droefst van alles, dat ge over deze zonde van den broedertwist onder 's Heeren volk zoo weinig schuldbesef, en zoo weinig verootmoediging viadt. Die afschuweiqke zonde van den broedernqd en den broedertwist wordt niet ais een ergeriqke pestilentie gehaat én gemeden, maar vergoelqkt en verschoond.

En 't p^niijkste vaa alles is dan nog, dat ër gsen voortdurend gebed, geen aanhoudende smeekiog onder Gods volk is, om deze zoKde uit te banaen. Als er pestilentie uitbreekt, roept men om biddsgen. Zelfs tegera veepest zqa bidstoadea gelïouden. Maar deze vergiftiging vaa 't broederleven lokt niet tot smeeking uit.

Wat meest dan nog deze wonden pleegt te betten is, dat er ia zachtzianiger kriog over die geschilpuntCB liefst gezwegen wordt, en in practisch saraenwerkea heil wordt gezocht. Alsof ooit oppervlakkig-practisch veel-doea het gemis vaa een liefde vergoedea kon, waarvan Jezus bad dat ze de broederen één mocht doea zijn, gelijk de Zoon een is met dea Vader.

Neen, in de oppervlakte ligt de genezing niet. Het gaat hier om 't diepe, om 't heilige, om 't hemelsche. Belijdenis van eigen schuld in de zoo droeve twistzonde l is 't eerste, wat de Heere van OKS vraagt. Dan komt de eisch, om 't vuur te blusschea iu stee vaa 't aan te blazea. Ea boyenal moet 't daa komen tot een iaziea en belijden, dat 't „eenerlei hart" aiet iets is, dat v/e zelf onder Gods volk realiseeren kunnen, ea dat 't blijft bij wat de Heere zelf bij Eïechiel aan zijn volk toezei: „Ik zal u eenerlei hart geven"!

Ge bidt om uw dageiijksch brood, maar ia wat kring gaat dagelijks de bede op om 't eenerlei hart oader de broederet?

Waar wordt gedankt, als cca twist die oprees onder God.s gemeente, in liefde werd beskcht 1

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen