Buitenland

Italië. Een verklaring van leidslieden der Waldenzen.

Wij deelden mede, hoe in het orgaan van de . Waldenzen La Luce bij het uitbreken van den wereldoorlog een oordeel over Duitschland geveld is, dat in de Duitsche kringen die de Waldenzische kerken steunden, een zeer pijnlijken indruk gemaakt heeft; het leek wel of de redacteur door Engelscbe Duitschers-haters was geïnspireerd.

Er is nu een brief van 14 leiders der Waldenzen, professoren en predikanten, gepubliceerd waarin het volgende verklaard wordt: „Wij ondergeteekenden kennen Duitschland en hebben het lief, wijl mj, de een langer, de ander korter, maar allen gaarne, in Duitschland vertoefd hebben en daar veel vriendelijkheid en liefde van de zijde der geloofsgenooten ondervonden, zoodat niets in staat zijn zal onze harten anders dan tot dank en tot wederhefde te stemmen. Ea wij verklaren, dat de meeste onzer stamgenooten in Italië, al zijn zij niet persoonlijk met Duitsche kinderen Gods bekend, onze gezindheid en onze gevoelens deelen. e Hij die anders oordeelt, spreekt uit onkunde of uit andere gronden. God kent ons hart en dat is ons genoeg. Ons hart bloedt bij de gedachte aan al de tallooze offers van dezen krijg.... ook als wij denken aan het booze zaad van haat, dat in onafzienbare toekomende tijden nieuwe gevaarvolle verwikkelingen na zich zal sleepen in de met haat bezielde menschheid; aan de onberekenbare schade, die de edelste christelijke arbeid van de in-en uitwendige zending lijden zal, en niet het minst aan de vervreemding die tusschen de geloovigen der onderscheidene, nu elkaar hard bestrijdende volken, ontstaan zal; onder welke velen onzer lieve vrienden, verwanten en bekenden tellen, die reeds begraven zijn of met verbrijzelde ledematen op het ziekbed liggen.

Wy hebben geen stem ia den raad van de machtigen der aarde; maar de toegang tot den troon van den Almachtige staat voor ons open, voor wien wij ons hart uitstorten en bidden: «Heere, tot hoe lange! Heere, ontferm u over de arme, op dwaalwegen gebrachte menschheid ! Heere, maak spoedig een einde aan het bloedvergieten, opdat de moeders hare zonen, de vrouwen hare mannen, de kinderen hunne vaders terugkrijgen en de bloedschuld der Christenheid niet grooter worde.

Onze vurigste wensch is, dat deze oorlog, hoe vreeselijk hij is, ook daartoe moge bijdragen om eens vernieuwing van het Christelijk leven in de menschheid te wekken en den weg te banen tol de komst van het Godsrijk.

Nooit hebben wij warmer liefde gekoesterd voor Duitschland als in dezen ernstigen tijd; nooit is het helderder voor ons bewustzijn gekomen, wat wij aan Duitschland te danken hebben*.

Zoo gaat dit schrijven voort. Jammer maar dat het zoo laat komt. Het zou heel wat meer indruk gemaakt hebben, als het spoedig nadat het stuk in La Luce gestaan had, ware geschreven. Doch hier geldt ook: beter laat dan nooit. Het Waldenzisch orgaan had zich nooit op dit gebied mbeten bewegen. Had het eenvoudig zijn smart uitgesproken, dat de natiën in zulk een vreeselijken oorlog gewikkeld waren, en had het opgemerkt, dat daardoor ook de broederband die tusschen belijders des Heeren gevlochten was, dreigde verscheurd te worden, het zou in Duitsche Christelijke kringen geen kwaad bloed gezet hebben. Het is voor de Waldenzen, die tot hiertoe heel wat steun uit Duitschland ontvingen, te hopen, dat bovenstaand schrijven in de Duitsche Christelijke wereld in goede aarde valt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen