„Laat ons hem slaan met de tong”.

Toen zeiden zij: omt aan, laat ons gedachten tegen Jeremia denken; want de wet zal niet vergaan van den priester, noch de raad van den wijze, noch het woord van den profeet. Komt aan, en laat oïis hem slaan met de tong, en laat ons niet luisteren naar eenige zijner woorden Jeremia 18 : 18.

I.

Er is geen lid aan ons lichaam, waartegen in Gods Woord zoo rusteloos het vermaan uitgaat, als onze tong.

Sterk op den voorgrond staat hierbij wat de apostel Jacobus daarover, met bijzonderen nadruk, aan al wat van Joodsche herkomst • was, schreef. Jacobus was zelf een geboren Jood, sterk Joodsch getint zelfs, en dit bracht teweeg, dat hij zelf zoo recht goed wist, welk hoog ernstig gevaar van onze menschelijke tong vooral den Jood bedreigde.

Ook dit kan geen toeval zijn.

De God van Abraham, Izak en Jacob heeft niet onder alle toen levende volken, als voor zijn doel 't meest geschikt, de Joden voor zijn Openbaring uitgekozen^ ma, ar voor die Openbaring waarvoor de bestemming in Abraham's zaad lag, heeft God de Heere, van meet af, en in hun eerste afzondering van de overige natiën, den Joden een aard, een natuur, een nationaal karakter gegeven^ zooals dit in geheel bijzonderen zin in de dragers van zijn heilige Openbaring geëischt werd.

Het volk der Openbaring, want dit zijn de kinderen Abrahams van meet af, moest in natuur aangelegd zijn op het getuigen, op de voortplanting van het AVoord Gods, op. het winnen en bezielen door wat gespfoken werd.

Israël was het volk van het woord^ en waar men in onze dagen bij 't woord dat verre uit moet gaan, allicht 't eerst aan de vaardige pen des schrijvers zou denken, was toen ter tijd, ën met name onder Israël, het machtige instrument voor het woord de tong des menschen. In' de kunstwereld van Babyloniër en Griek stond vaak het muziekinstrument op den voorgrond. Bij een volk als dat der Romeinen, dat door wapengeweld heerschen, en de volkeren overheerschen zoude, k'.vam het allereerst op den sterken arm en op 't in schrift brengen van 't recht aan. Zoo had elk volk zijn eigen roeging. Op die roeping was het aangelegd, in. geest en karakter, maar ook in den opbouw van de zichtbare gestalte. En 200 nu trad bij Abraham 's nakroost onder alle leden en deelen van het lichaam allereerst de tong naar voren.

Men ziet 't aan de meeste Joden nu nog. Wel trad er nu verbastering in, zoodat zelfs de losse en in ket oogloopende wijze, waarop de meeste Joden thans vaak met hun tong als lispelen, iets overdrevens heeft. Toen Israël in zijn glorie stond, en drager van Gods Openbaring werd, zal het spreken en manoeuvreeren met de tong niet zulk een hinderlijk iets over zich hebben gehad als thans vaak het geval is.

Maar toch mag gezegd, dat van oudsher af Abrahams na'kroost er ook«-in zijn lichaamsbouw op aangelegd was, om met name aan de tong^ als instrument van het woord, een eenig rijke ontplooiing te geven. Het loslippige en giftige, dat thans zoo vaak het i-qjsbruik van de tong onder de Joden kenmerkt, wijst op, verbastering. In de patriarchen en profeten schitterde het gebruik van de tong als een instrument dat, met het oog op de Openbaring, ^an geen volk zoo rijk geschonken was.

Met Israels verval, mee door de ballingschap, was de zelfbeheersching die 't gebruik van de tong moest richten, blijkbaar reeds ten deele geweken. Men gevoelt dit aan den schimp en hoon, waarmede de priesters en voorbijgangers onzen Middelaar letterlijk kwelden en kwetsten, toen hij in Zijn stervensweeën aan het Kruis hing. Ook wat de spotters op 't Pinksterfeest van het spreken der Apostelen in allerlei talen repten, alsof dronkenschap hen aldus verwarde, wijst op gelijke verachtering in het gebruik der tong. Het bevreemdt daarom niet, dat Jacobus, die zelf door en door Jood, dit reeds toen ergerlijk misbruik van zijn volk kende, in zijn brief aan de twaalf stammen met zoo dringenden ernst tegen dit misbruik van de tong, die God him gaf, waarschuwde.

Jacobus schreef niet aan Christenen uit de Heidenen, maar eeniglijk aan Christenen iiit-de Joden. Het staat toch zoo beslist als 't slechts kan, in den aanhef van zijn brief, in het eerste vers: „Jacobus aan de twaalf stammen die in de verstrooiing zijn". Hij richtte zich niet tot een enkele groep Joden, tot één enkelen stam, of tot de Joden die in een enkele stad woonden, maar tot al wat er van Joodschen oorsprong inde Grieksche en Romeinsche st( den te vinden was.

Waar hij nu hier een misbruik of een zonde op zoo in 't oogloopend uitvoerige en krasse wijze bestrijdt, komt het dan ook zoo sterk mogelijk uit, dat hij doelt op een zonde en op een hardnekkig euvel, dat juist onder het Joodsche volk zoo sterk op den voorgrond trad.

Jacobus' bestraffing over 't misbruik der tong is zoo doordringend.

Het derde hoofdstuk van zijn brief is er bekend door. In niet minder dan elf op elkaar volgende verzen tast hij dit onder de Joden vaak zoo bitterlijk uitbrekend kwaad op een wijze aan, alsof er geen zonde zoo giftig en zoo jammerlijk was, die 't kwaad dat de tong sticht, te boven ging.

Hij zag toen hij schreef, heel 't lichaam des menschen aan, en werd er nu door getroffen hoe van dit massale menschelijke lichaam die kleine tong, die gemeenlijk achter de gesloten lippen schuilt, toch eeniglijk het lichaamsdeel was dat voor alle andere de opmerkzaamheid trok, en over 's menschen stand voor God besliste.

Hetpaard lv-L jJcutid, 2:00 o^-iiiijfc iiij, ib een Koiosaal groot en zwaar dier, en toch wordt het geheele lichaam van dit massale dier in toom gehouden door een o, zoo klein "gebit. En zoo nu, betuigt hij, staat het ook met de tong. Hoe klein en meest verscholen ook de tong onder onze lichaamsdeelen zijn moge, toch is het in o, zoo vele gevallen die kleine, nauw meetellende-, en veelal onzichtbare tong, die over heel onzen persoon, en maar al te vaak zelfs over het lot van ons leven beslist.

Ook op het schip wijst de apostel, dat om en om zwenkt door niet anders dan door het omzetten van het zoo kleine, en bij het massale groote schip, zoo schier onzichtbare, en meest niet opgemerkte roer, of liever door de nog zooveel kleinere roer/»; . En juist nu zoo als 't met de kleine roerpen bij het massale vaartuig is, , zoo, zegt de apostel, is het geheel eender bij onze tong, die als ware het heel ons lichaam richt en stuurt. Bij het schip komt dan nog bij, dat 't niet alleen zoo massaal groot kan zijn, maar dat 't bovendien het spel van golf en stormwind kan worden. En toch deert dit alles niet. Is het schip goed gebouwd, en s'taat aan het roer een ervaren scheepsman, dan wordt toch heel dit groote schip, tegen golfslag en rukwind in, ^jomgéwend door een zeer klein roer, waarheen ook de begeerte des bestuurders wil

.« En juist zoo nu, betuigt de apostel des Heeren, is het ook met onze 'gevaarlijke tong gesteld Ook die tong is een o, zoo klein lid, evenals de roerpen in het schip, maar nochtans roemt het groote dingen. Het is er meê als met 't vuur, dat een grooten hoop hout in vlam zet Een enkele vonk, hoe klein ook, kan dien grooten hoop in laaie vlam zetten.

En daarom juist zooals ge, bij uw ter ruste gaan, toeziet, of er niet hier of daar een vonk kon smeulen die in 't nachtelijk uur heel uw huis in brand kon zetten, juist evenzoo hebt ge te waken tegen het misbruik van inv tong.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen