1943 Orgaan van de Christelijke Vereeniging van Natuur- en Geneeskundigen in Nederland - pagina 16

12 strekken, het toestaan van een doodelijk middel aan zwaar zieken op hun eigen wensch (hulp om te komen tot sterven). Over het euphemistische gebruik van euthanasie in wijderen zin als aanduiding van het pijnloos ter dood brengen van hen, die hun wil zelf niet 'meer kenbaar kunnen maken, spreek ik natuurlijk niet. Ik zeide daarstraks reeds, dat onze belangstelling weer verhoogd levendig wordt, als wij in de gelegenheid worden gesteld, na den dood onze diagnose tijdens het leven en sterven te verifieeren met de bevindingen, bij de inwendige schouwing verkregen. W a t betrekkelijk onmiddellijk vooraf ging aan den dood, krijgt post mortem, per obductionem, verhoogde beteekenis. Alles wat de klinische bemoeienis, ook tijdens het sterven, motiveerde, althans scheen te motiveeren, kan dan worden bekritiseerd; in wat had moeten geschieden in positieven en negatieven zin, kan dan luce clarius inzicht worden verworven. Luce clarius! De patholoog-anatoom meesmuilt, de internist wordt immers niet spoedig bevredigd. En zelfs, wat de doodsoorzaak is, wordt lang niet altijd onaanvechtbaar duidelijk achterhaald. W a t de doodsoorzaak is, — dat beteekent immers, wat er zich in die stervensoogenblikken daar binnen in dien mensch, dien zieltogenden, stervenden mensch afspeelde, dat drastische drama, waarin persé één doode moest vallen. De doodsoorzaak! ^) U weet natuurlijk allen, dat sedert Bichats boek (Récherches physiologiques sur la vie et la mort. Paris 1866-) een drietal atria mortis werden aangenomen, een drietal entrée's, 'voorportalen, fronten, leidend tot den dood: 1. de hartsdood, de mors per syncopen; 2. de dood door de longen, de mors per suffocationem, en 3de de dood yja de hersenen, de medulla oblongata, de mors per apoplexiam. Terecht merkte reeds Bernard op, dat hier localisaties vereenzelvigd werden met functies. Het engere causale denken zelf bleef onbevredigd. W a t was de causa proxima mortis? W a r e n er niet misschien even belangrijke causae remotae, verwijderde doodsoorzaken, tegenover deze directe onmiddellijke doodsoorzaak. Het was onbevredigend. Het conditioneele denken verving tenslotte het causale denken, ook al bleef m.en oog houden voor de naaste en dus terminale aanleiding tot den dood. ^) Th. Brugsch und F. H. Lewy : Die Biologie der Person. Berlin und Wien 1931, 2te Band. Allgemeinc somatische und psychophysische Konstitution : G. 'W. Schorr : Die Thanatologie in ihrer Bedeuting für die Person. S.' 347^424.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen