Calvijns invloed op de reformatie in de Nederlanden voor zooveel die door hemzelven is uitgeoefend - pagina 171

163 me huius assiduae militiae unquam taedebit. H a c de causa inimicus sum Balduino, quem aliquando amavi. Respondeat nunc ipse mihi velim, quomodo tot sibi acquisierit hostes, cur se et ipsos atrocibus pugnis exercuerit, cur nusquam reliquerit verum amicum. Cui probetur nescio: omnibus certe doctis et probis viris, quibuscum versatus est, exosum esse constat. Fontem si quaerimus, non alius reperietur quam eius ambitio, superbia, invidia, perfidia et si qua est similis virtus." Enz. Op de beschuldiging van heerschzucht zegt Calvijn (a. w., bz. 571): »Collegam scilicet non fero. Atqui nullus est in toto orbe fidelis Christi servus, cui non porrexerim fraternae societatis manum. De nostro domestico consensu respondeant collegae mei, quibus communis mecum est huius ecclesiae administratie. Quicunque exoriuntur magnae spei, modis omnibus adiuvo quantum in me est, ut gratia et autoritate floreant. Ac testari cum Mose licet, utinam omnes prophetent in Dei castris. Denique unura, si potest, nominet obtrectator, quem invidia aut aemulatione moratus sim, quo minus, si fieri posset, collegae etiam gradu esset superior. Ita per se evanescit puerile de summo pontificatu cavillum: ac si non semper tam ex animo quam ex professo defugere studuerim quidquid me extra modestiae fines abriperet." Enz. De klacht over inhumaniteit tegenover Balduinus wordt aldus door Calvijn afgewezen (a. w., blz. 572): «Severe mecum expostulat, quod non pietatis modo, sed humanitatis quoque in ipso lacessendo oblitus fuerim. Quid per sua erga me officia intelligat, non assequor. Fateor fuisse mihi familiarem: quum signa melioris ingenii daret, hospes apud me fuit. Serpentem scilicet ac pestem domi meae alui. H o c vero praetextu quod me sibi vult esse obstrictum, ex quo iure hauserit, nescio. Ultra progreditur: me atrociores mereri poenas quam Orestem, qui matrem aliqua causa incitatus occidit: quod saevus magister insontem et inauditum, veteremque discipulum, et prope filiiim, non equis, ut infelix pater Hippolytum, sed stylo meo discerpserim, Obliquas strophas omitto, in quibus facetum se fore putavit: quod me suum fuisse praeceptorem significem, et ipso discipulo aut filio glorier. Ego vero si quid in eum iuris unquam vendicare mihi potui, libenter remitto: quia cum Satana, cui se totum addixit, mihi nihil est commune. Sed ex eius literis agnoscent lectores, si nunc immaniter contra me ferociat, ingratitudinis culpam in eo residere. Agedum vero insontem se probet: sicuti audacter facturum minatur. Ego autem simpliciter excuso, quoniam non modo perfidiose mecum agendo, sed nunc insidiis, nunc aperto conatu in communem ecclesiae perniciem grassando spem meam sceleste fefellerit, eo iustiores mihi fuisse iracundiae causas, quam in exterum quemlibet vel ignotum. Quod si humano more de me conquestus esset, forte eadem spe quae me frustrata erat iterum deceptus optassem de vehementia aliquid remissum. Nunc vero quum beluina eius rabies perditae et desperatae mentis signum sit non obscurum, dicere mihi cum propheta, ut arbitror, licebit: Quod perit, pereat. »Porro quam non praecipitanter in ipsum efferbuerim, multi sunt idonei testes, quibus notae erant praeclarae eius actiones. Ex brevi

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen