Verdienste of genade? - pagina 46

anbietet, der das Seine tut, als einem Andem, der sich im Schmutze der Sünde walzt und die Gnade verachtet" " ^ ) . Wel ziet hij hierin geen vaste wet en wijst hij er op, dat dikwijls de ergste zondaars bekeerd worden en dat eerlijke mensen ver bhjven van de genade. Maar de verwijzing is sprekend en ze moge volgens Diekamp onjuist zijn, de vraag is, of ze via het occasio-begrip te vermijden is, wanneer men enige werkelijke waarde wil toekennen aan de dispositie. Wat is het meritum de congruo? Het moge iets anders zijn dan het meritum de condigno, dat de genade onderstelt, het wordt toch ook als een meritum aangeduid, zij het dan een meritum in oneigenlijke zin "^). Reeds in de vroeg-scholastiek was men met die preparatie bezig, toen men stond voor Romeinen 14 : 23, dat al wat niet uit het geloof was, zonde was en ging men zich bezig houden met de natuurlijke acten van de mens ^•"). Was er vóór de rechtvaardiging niets goeds in de mens en was er dus geen enkele voorbereiding mogelijk, geen dispositie voor het ontvangen van de genade? Het beeld van de open vensters kan worden overgebracht op het oog, waarin de zonnestraal doordringt. Dat het onder de aanraking van de zonnestraal gaat zien, behoort tot de natuur van het oog^**), maar zonder de zon kan het oog deze functie niet uitoefenen, d. w. z. zonder de glans der genade. Op deze wijze zoekt men tussen de Idippen door te zeilen. Enerzijds blijft men het pelagianisme en semi-pelagianisme afwijzen, anderzijds wordt een ontologische capaciteit gehandhaafd, die met de dispositie in verband wordt "1) Pohle II, pag. 368. "^) Men onderscheidt bv. tussen „strict or condign merit" èn „congruous merit". Dit laatste dan „rendered by God not in justice, but in fittingness by a sort of equity or justice in a weak and broad sense" (P. de Letter, Merit of congruity. Bijdragen. Tijdschrift voor füos. en theol., 1957, pag. 262). De Letter spreekt over „a considerable scale of different degrees in fittingness, the highest of which are close to merit of condignity, while the lowest approach the very idea of impetration" (pag. 262). Pohle spreekt van het meritum de congruo als onvolkomen, oneigenlijk, „Quasi-verdienst" (II, pag. 510), zodat meritum de congruo en de condigno niet als „zwei Arten einer eindeutig gemeinsamen Gattung geiten köimen." ^^) Landgraf, I, pag. 56. i « ) Idem 75.

44

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen