Verdienste of genade? - pagina 58

3.

Bestaat er een onmiskenbaar verband tussen de complexiteit üi het verdienste-begrip en in het boete-begrip, een eigen nieuwe illustratie van ons thema wordt zichtbaar, wanneer we ons thans wenden tot de vragen rondom de jekerr heid des heils. We bevinden ons daarmee in het brandpunt der overwegingen, die in Trente tot langdurige discussies hebben geleid. Het gaat om de vraag, of de objectiviteit van het heil, zijn onbetwijfelbaarheid, gegarandeerd in kerk en sacramenten, metterdaad ook in de diepte van het individuele leven kan leiden tot zekerheid des heils, een vraag, die in de vele contacten tussen Rooms-Katholieken en Protestanten altijd een van de meest emotionele mag heten. Het is een van de meest opvallende elementen uit Trente geweest, dat men tegen de „zekerheid" der Reformatie zo scherp positie heeft gekozen. Nu is het niet mogelijk deze divergentie tot in detaüs te bespreken. We willen slechts letten op het directe verband met ons onderwerp. Dat dit verband inderdaad aanwezig is, is duideHjk. Immers: in Trentes afweer gaat het om het bewust honoreren van de menselijke medewerking in het proces des heils. Dat dit verband maar niet door ons geconstrueerd wordt, moge blijken uit de studie van Adolf Stakemeier over „Das Konzil von Trient über die Heilsgewiszheit". Hij spreekt in zijn analyse van het uiteindelijke decreet als het motief van Trente uit, dat in de Reformatie zo met nadruk de „zekerheid" geponeerd werd, omdat de menselijke medewerking werd uitgeschakeld ^^^). Brengt men haar wèl in rekening, dan is duideUjk, dat geloofszekerheid nog niet „Oihne weiteres eine persönliche Heilsgewiszheit ist" •^^^). Er is en blijft een ruimte voor vrees aangaande eigen heil. Men zag de reformatorische heilszekerheid als een uitloper van het „sola fide, sola gratia", als een monergisme der genade, waarbij het probleem van de zwakke subjectieve pool was uitgeBuszleistungen) en de aflaten als kwijtscheldingen van tijdelijke straffen, die verschuldigd zijn wegens zonden, die wat de schuld betreft, reeds vergeven zijn. Zie over de aflaten het werk van Anciaux, pag. 181 v. en Schmaus, a. w. pag. 520 v. 1*^) Stakemeier, a. w. pag. 173. 183) Idem, pag. 174.

56

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen