„Volksschooi of Staatsschool”?

Wij vorderen. In allerlei kring, op velerlei wijs blijft men zich bezighouden met de vraag, of w^ met de Schoolwet van 1920 wel in het rechte spoor zijn gebleven. Het bewijst, hoe zorgvuldi? men in de kringen van het Christelijk onderwijs waakt voor het bewaren van de zuivere heginselei' Daar heeft men reeds vele offers voor gebracli' en nu het brengen van financiëele offers niet me*'' gevraagd wordt en men in de richting van h^' onderwijs vrijgelaten wordt, blijft men toch voortdurend ijveren voor het zuivere beginsel met ^^ trekking tot de vraag, wie de school moet stichten en onderhouden. Dat is geen ondergeschikte vra^-S' maar een van de eerste orde, omdat haar beantwoording beslist over de grenzen der overheiuS' bemoeiing, een artikel, waarmee men tegenwoordig niet te voorzichtig kan wezen.

Een der gelukkigste uitingen van blijvende de

[angstelling in schoolzaken vind ik de brochure van den heer J. v. Andel van Den Haag over: folkssehool of Staatsschool? " Ze is onder no. 23 uitgegeven in de serie „Voor Onderwijs en Opvoeding" van het Gereformeerd Schoolverband, verkrijgbaar bij de N. V. Drukkerij „De Standaard", Amsterdam. Op de laatste Algemeene Vergaideiing ran het Ger. Schoolverband heeft de heer Van Andel zich tegen verschillende aanvallen verdedigd. Ik vertrouw, dat men voldoende kennis zal nemen van wat de heer Van Andel in deze brochure zegt en hoop, dat men er zich met mij van ha, rte over zal verheugen, dat men op bovenbedoelde verga, dering over de conclusies tot zoo groote eenstemmigheid kwam. De heer Van Andel had er zich namelijk niet toe hepaiald, te zeggen, wat in de wet van 1920 nog minder naiar ons beginsel is, maar heeft tevens aangewezen, hoe een en ander te verbeteren is.

Hij heeft daarbij' niet de leus aangeheven, dat we een geheel nieuwe wet moeten hebben, maar meent, dat we, uitgaande van de bestaande wet, wel kunnen komen tot het bereiken van onze idealen, waarbij natuurlijk ook de vrijheid van andersdenkenden moet worden geëerbiedigd. Als hij de vraag stelt: „Volksschool óf Staatsschool? " is het zonder meer wel duidelijk, dat hiji er voor is, het instituut van de Staatsschool langzamerhand om te zetten in een Volksschool en dat daarbij voor de Oudercommissies een dankbare taak is weggelegd. Zooals men weet, omschrijven wet en Koninklijk Besluit de taak van de Oudercommissies voor de Openbare School, maar "lot dusver heeft dat instituut nog heel weinig uitgewerkt. Van Andel wil er een meer besturende taak aan geven. Ze zidlen dan meer de plaats innemen van onze Schoolbesturen. Een viertal punten komen daarbij naar voren. In de eerste plaats moet de Oudercommissie met het personeel het leerplan van de school vaststellen. Het moet ook voor de ouders van de kinderen van de Openbare School een begeerlijke zaak wezen, dat ze mee mogen spreken over wat hun kinderen zullen leeren. De behoeften, die in bepaalde streken en in bepiaalde dorpen bestaan, kunnen daardoor rechtstreeks tot uiting komen. In de tweede plaats moet de Oudercommissie de onderwijzers benoemen en ontslaan. Was dat niet juist de grootte grieve van vele ouders tegen de school, dat ze geen invloed hadden op de keuze van het personeel. Menige vrije Schoolvereeniging in onze groote steden heeft daaraan haar ontstaan te danken. Welnu, laat men die vrijheid ook geven aan de onders op-de dorpien. Ze leeren zoo meeleven in het lot van de school.

In de derde plaats wil hij de Oudercommissie het recht geven, in overleg met de ouders, het schoolgeld wat te verhoogen, voor welk geld men dan, in de vierde plaats, het pieil der leermiddelen ol van het onderwijs in het algemeen kan verhoogen, ook door betere salariëering van die onderwijzers, die men bijizonder moet waardeeren.

Mij dunkt, hiermee is zeer duidelijk aangegeven, in welke richting zich onze arbeid op schoolgebied heeft te bewegen. W, at onze Schoolbesturen altijd gedaan hebben, wordt ook aan de Oudercommissies opgedragen. De bemoeizieke, vrijheidbeperkende, nivelleerende Overheid treedt terug èn het spontane, gevarieerde leven der maatschappij komt naar voren.

We zijn reeds zoo ver, dat men ook aan de overzijde voor deze dingen gaat gevoelen. De liberale Mej. Westerman sprak dit jaar bij de behandeling van de onderwijsbegrooting in de Tweede Kamer als haar meening uit, dat verdere achteruitgang van het openbaar onderwijs kon worden tegengegaan:

a. door ook de ouders voor de openbare school een offer te laten brengen,

b. door ook de ouders bij de oepnbare school invloed te geven bij de benoeming van het onderwijzend personeel. Men ziet deze wenschen bewegen zich precies in de richting van wat de heer Van Andel beeft bepleit en ook de socialisten zijn van meening, dat het democratisch beginsel op schoolgebied in het bestuur der school eischt de medewerking der ouders in schoolaangelegenheden.

Me dunkt, we vorderen. We zien, dat in onze eigen kringen de wenschen 'langzamerhand vaster vorm aannemen, dat niet het moeizame werk van het totstandbrengen van een geheel nieuwe wet noodig is en dat men ook , aan de overzijde de noodzakelijkheid gaat gevoelen, dat men althans voor een deel het troetelkind, de Openbare School, moet losmaken uit de doodelijke omarming van de staatsmacht.

G. MEIMA.

Ons „catechisatie-boek”.

Het is de gewoonte, dat de redacteuren van „De deformatie" hmi eigen papieren kindertjes bij het publiek inleiden.

Voor eenige weken verscheen er i'an ondergeteekende bij de Firma van den Brink en Co. te 2utphen een catechisatie-leerboekje onder bovenstaanden titel. Het werd nog niet besproken, wijl liet niet in de bedoeling lag, dit boekske als een TOodel-catechisatie-boek de wereld in te zenden.

De zaak is eenvoudig deze: sinds eenige jayen dicteerde ik ^p de catechisatie de hoofdp-unten der gereformeerde geloofsleer, in verband met de dwa­ lingen van onzen tijd. Ofschoon herhaaldelijk gevraagd werd, dit dictaat als boekje uit te geven, kon ik nimmer besluiten aan dat verzoek te voldoen.

De reden daarvooT laat zich licht bevro-eden.

Immers weldra zal er, naar we hopen, komen een leerboek, door de, of door een, door de Synode benoemde commissie saam te stellen.

En in de tweede plaats is het schrijven van een leerboek, dat voor onzen tijd een model kan heeten, zulk een geweldig werk, dat ik mij vooralsnog daaraan niet zou wagen.

Maar nu de omstandigheden te Amsterdam mij dwongen, of af te zien van de tot dusver gevolgde methode, èf het dictaat voo-r de eigen catechisanten te laten drukken, heb ik het tot dusver gegevene a.aai de pers afgestaan. Niet dus als een model, maar als een boekske, dat ik voor eigen gebruik wenschte.

Dat intusschen meer dan één collega ook het boekje wilde gebruiken, is mij welkom, en den uitgever eveneens.

Maar de oorspronkelijke bestemming is die voor de eigen leerlingen. Vandaa, r de eenigszins knusse titel: Ons catechisatie-boek.

Het is evenwel te verstaan, dat dit werk dan niet voor bespreking in 'de pers in aanmerking komt. Daarom zwegen we er over. En zwijgen we er nu ook verder over.

Correspondentie B. te A. en S. te S. VV. Dank voor uw mededeehng. Wanneer u iets aan het boekje heeft voor uw huisbezoek, dan is mij dat welkom, — maar als zoodaniig zou ik het niet durven „voorstellen". Over bet niet verschijnen van eenige recensie, zie hierboven. Ja, ik gebruik het sinds eenige jaren.

D'. te A. Zie hierboven aan B. te A. Er zijn nog een paar honderd slechts over. Maar natuurlijk kunt u be^ stellen.

G. MEIMA.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen