De troost van Ghristus’ voorbede.

Zoo sprak de Heiland in het hoogepriesterlijk gebed, eer hij de verschrikkingen van Gethsémané en het lijden van Golgotha "tegenging.

Hoe hebben wij dit woord te verstaan?

Wij zouden zeggen: Jezus was juist wel in de wereld en zou dit, op smartelijke wijize, maar al te duidelijk in den aanstaanden lijidensnacht gaan ervaren. De verklaring dezer schijnbare tegenspraak ligt in het feit, dat Jezus Zijne oogen naar den hemel heeft opgeheven en in de krachtigste gemeenschap met 'den V.ader staat. Nu ziet Hij het lijden als slechts één voetstap naar de heerlijkheid.

Als Middelaar houdt Hij zich aan 's Vaders belofte vast. In die belofte is Hij het lijden reed's te boven en zegt hij: ik ben niet meer in de wereld. Zoo moeten ook wij over 'den afgrond van hj'den en druk, van duisternis en dood triumphantelijk heenzien, om het heil O'Uzes Gods vast te grijpen, zooals het in Zijne belofte vastligt.

Ik ben niet meer in de wereld, maar deze zijn in de wereld — is het niet ^Is zien we Jezus, terwijl Hij Zijn oogen heeft O'pgeheven naar Zijn Vader in de hemelen, 'de hand uitstrekken naiar Zijne discipelen om de hoede des Heeren over hen in te roepen.

Straks is Hij niet meer in 'de wereld.

Doch z ij wel.

Zij blijven achter,

Zonder Hem.

Alleen.

En als nu iemand wist wat dat beteekende: in de wereld te zijn als .discipelen van den Heiland, dan wa.s het deze voo'rbiddende Hoogepriester.

Zij bleven achter, als schapen in het midden der wolven, als zwakken te midden der vij-anden. De aanvallen des Satans, de verleiding der zo-nde, de strijd tegen het eigen vleeschehjk begeeren zou hun niet bespaard blijven-VO'Or het oog van hun Meester is 'dat .alles niet verborgen. Hij weet het.

Zoo weet uw Heiland ook van u, mijn broeder en zuster, wat het voor u is in de wereld te zjtjn.

Gelooft gij het wel, dat gij' alleen door Zijn voorbede kunt bewaard blijven?

Dit is onze troost, in druk ons toegelegd.

Wij zijh in de wereld.

Bedreigd door water en vuur, door gevaren zonder tal. Jezus is heengegaan; schijnbaar zijin we scha-i pen, die hun Herder verloren hebben en nu eenzaam dwalen. '

Alles hangt hier echter af vain de vraag: waar is i onze Heere heengegaan?

Wij kimnen niet volstaan met te wijzen op Zijn kruis en graf. '

Dat doet de wereld.

Wij moeten hooger opzien.

Hij is heengegaan tot den Vaider.

Zelf heeft Hij het, scheidend van Zijne jongeren, uitgeroepen, als een jubelkreet over 'den afgrond des doods heen: Vader, ik kom tot U.

Welnu — daarin ligt voor de geloovigen Ü« grond hunner hoop. Onze Heiland is gezeten aiffli 's Vaders rechterhand. Hij is ons ten gO'cde daiai. Hij blijft 'Or onze Voorbidder. Vianldaap uit deelt Hij ; de hemelscbe gaven mee. Hij regeert ons door \ Zijn WoO'rd en Geest.

Hij beschermt in het bangst gevaar.

Hij bepleit er oók de belangen Zijher duurgekochte Kerk bij Zijtaen getrouwen Vader.

„Heilige Vader" — zoo vraagt Hij, „bewaar z« : in Uwen Naam, die Gij miji gegeven hebt".

Hij gaat tot den Vader terug, maar de Zijten blijven achter in de vijandige, booze wereld.

Zoolang Christus in de wereld was, bewaaiiie ^ Hijzelf ze op bijzondere wijze.

Niemand uit hen is verloren gegaan.

Zij zijti immers de gegevenen des Vaders.

Hij heeft hun den Naam Zijns Vaders geopenbaard.

Zij hebben die Openbaring, die waarheid, h^' ' Woord Gods, die verklaring v, an 's Heeren eeuwige" , raad en wil tot verlossing van zondaren, geloovig .: aanvaa.rd.

O, dat de Vaider hen dan nu in dien heilige" i Kaam beware.

De Vader heeft die voorbede verhoord.

En Hij verhoort haar nog, als Christus voor ons in onzen strijd om deze bewaring vraagt.

Die verbooring van Jezus' volmaakte voorbede wordt door de Kerk op aarde ook wel op bijzondere wijze ervaren.

Soms is dat zóó duidelijk, dat de geloovige in nood en druk zelf bewust die voorbede van zijn Hoogepriester geniet'.

Maar ook a, l is dit een heel bijzondere genade, liet blijft waar, dat de Vader den Zoon 'altijd hoort.

De schoonste vrucht daarvan is deze, dat de kinderen Gods één zijn, gelijfe de Vader en de Zoon één zijn, dat wil zeggen, in diezelfde betrekking van hoogere liefde en gemeenschap.

Dan wordt het ervaren: één lichaam is het.

Dan wordt gemeenschap der heiligen geoefend.

Allereerst met ons verheerlijkt Hoofd in den hemel.

Maar voorts ook met elkander, als leden Zijn lichaam op aarde. van

En een ieder wele zich schuldig, zijn gave ten nutte en ter zaligheid der andere lidmaten gewilhg en met vreugde aan te wenden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen