VRAGEN VAN GEESTELIJK EN ZEDELIJK LEVEN

'k Dacht, dat ik mijn arbeid in deze rubriek reeds voorgoed had afgesloten. Vragen, wier beantwoording hier niet misplaatst zou zijn, kwamen maanden-lang niet in, en bij onze Redactie had ik reeds voorzichtigjes m'n ontslag gevraagd.

De vriendelijke aandrang der Redactie om, voorloopig althans, nog „medewerker" te blijven, maakte evenwel dat m'n ontslag nog niet officieel werd; en toen er nu, behalve tal van vriendelijke brieven, met verzoek het werk in „De Reformatie" toch te willen voortzetten, ook weer enkele vragen bij me inkwamen, besloot ik de pen maar weer op te nemen.

Zélf voelde ik 'tniet-meer-hebben van een wekelijksch contact met onze lezers ook als een gemis, en de hoep van anderen eenigen, zij het ook zeer bescheiden, dienst te bewijzen, geeft zulk een vreugde.

Een paar opmerkingen, eer Ik weer begin.

De eerste geldt het nieuwe bordje, dat de Redactie zoo goed was op mijn verzoek bij mijin afdeeling te plaatsen.

Gelijk ik al meermalen zei, heeft de vroegere titel „Geestelijke Adviezen", ondanks de aanbeveling die hij had in zijn „peter", nooit m'n hart kunnen winnen. Hij was me, net als m'n eigen beeldspraak van daareven, wat te bureau-achtig. Leek me incompleet zonder — wat er toch ook weer niet op volgen kon — een tarief.

Intusschen was ook hier de kunst niet zoo gemakkelijk als de kritiek. Een betere titel, voldoende definiëerend zonder al te breede omschrijving te worden, scheen moeilijk te vinden. Tot me eindelijk inviel wat er thans boven deze rubriek staat: „Vragen van aeesteüjk en zedelijk leven".

Zoo is, dunkt me, liet terrein waarop de vragen, die ik me voorstel te beantwoorden, moeten liggen, duidelijk genoeg aangewezen en tegelijk voldoende begrensd.

Een tweede opmerking geldt de beantwoording van de ingekomen vragen.

Tevoren was ik gewoon, vragen die ik, omdat ze buiten mijn terrein vielen of om andere redenen, niet geschikt achtte voor beantwoording in ons blad, als ze me daarvoor belangrijk genoeg voorkwamen, te beantwoorden bij particulier schrijven.

Dat zal ik voortaan niet meer doen, dan bij hooge uitzondering. Mijn correspondentie wordt me dan te machtig, en — bij de nog al eens voorkomende afwezigheid van postzegel voor eventueele beantwoording — eerlijk gezegd, ook wel wat duur.

We spreken dus af, dat ik vragen, die ik niet geschikt acht voor publieke beantwoording of althans voor beantwoording in deze rubriek, eenvoudig terzijde leg.

En nu de eerste vraag, die ik ter beantwoording ontving.

Het treft wel ongelukkig, dat het er juist eene is, die ik meen hier niet volledig te kunnen bespreken.

Ze geldt n.l. als zoo héél veel vragen die er tegenwoordig onder christenen aan de orde zijn, de meest intieme zijde van het huwelijksleven.

En legen de beantwoording van dergelijke vragen in een dag-of weekblad heb ik ernstig bezwaar.

Ik kan niet meedoen aan de „gelijkschakeling" der leeftijden door onzen grenzenloozen tijd, die het kind net zoolang in de hoogte heeft gestoken, dat niemand — het kind zélf het allerminst — meer eenig onderscheid ziet tusschen kinderen en volwassenen.

God heeft orde in Zijn wereld gebracht door allerlei scheidingen aan te brengen, allerlei grenzen te trekken (Genesis 1); en één van de middelen om Zijn werk, voorzoover Hij dat onder onze hoede stelde, te bewaren, is, dat we, vooral nii, trouw de wacht betrekken bij die grenzen.

Ik ga hier derhalve niet in op de vraag naar het geoorloofde van gezinsbeperking door de bekende middelen. Noemen kan ik ze niet. Bahl

'k Moet er alleen mijn verbazing over uitspreken, dat iemand voor een bevestigende beantwoording van die vraag, steun kan meenen te vinden in 1 Cor. 7:5 — In 1 Cor. 7:5, dat van onthouding spreekt! Van onthouding — waaraan de vuile schenders van Gods teerste dingen juist door hun moordpractijken pogen te ontkomen!

Van onthouding spreekt 1 Cor. 7:5. En dan: met beider goedvinden" — èn: voor een tijd" — en: tot vasten en bidden".

Goed en noodig is het, zich van die voorwaarde, van die beperking (èn haar reden; door den Apostel genoemd) en van dat doel ernstig rekenscnap te geven. Ze hebben ons zooveel te zeggen. ]Maar hebbe toch vooral dat zich onttrekken onze volle aandacht.

W^ant. ja, het zegt ons, dat er ook op dit mysterieuze terrein van 't huwelijksleven zekere heerschappij bij ons is. Doch dan: heerschappij niet van één, maar van twee.

En vooral: een heerschappij, die begint met z è 1 f o n d e r w e r p i n g, en die haar kroon ontvangt als zelfbeheersching.

Méér zeg ik er hier niet van.

Wie over bovengenoemde vraag méér licht wenscht, kan terecht bij boeken als „De opvoeding voor het huwelijk" van Dr Waterink, „Het Huwelijk" van Dr A. Dupont, „Heilig het Huwelijk" van Mr van Proosdij, en de verhandeling van D's Delleman over 1 Cor. 7 in hel „Tijdschrift voor Geref. Theologie" van Augustus of September: later, naar ik meen, ook als boek verschenen:

Maar nu ten slotte nog den ernstigen raad: dal men toch zelf niet al te spoedig iets in vraag stelle, of er door den eersten den besten prater een vraagteeken achter late zetten.

In een tijd, die er haar wijsheid en eere in stelt, alles onzeker te maken, m aken we ons zoo licht vragen.

Uit navolging. Ook wel omdat het zoo gewichtig schijnt. En óók wel — het hart is arglistiger dan eenig ding! — omdat we graag door het poortje van een onzekcrheidje zouden ontkomen aan den greep van Gods duidelijk genoeg geopenbaai-den wil.

Voor wie met de oprechte bede; „Heere, leer mij Uwen weg, leid mij in Uwe waarheid", zij'n oor openzet voor het Wioord Gods, verdwijnen er heel wat vragen.

„Den oprechte gaal het licht op".

Het adres voor deze rubriek is voortaan: MOL-LERUSSTRAAT 12, BAARN.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen