VRAGEN VAN JONGEREN

„Onze kerkgang".

(Slot.)

Als velen klagen over de kerk in onzen tijd. God klaagt over vele kerkmenschen, die verhinderen de kerk tot openbaring te komen in deze wereld als samenkomst van menschen Gods met den levenden en qpgestanen Christus in hun midden, en daardoor God berooven van vele lofzangen ter plaatse waar zulks hoort.

Men versta mij goed. Niemand zegt, dat onder de vele niet-kerkgangers, of onder de vele ongeregelde kerkgangers geen christenen zijn. Die zijn er zeker wel en meer dan menigeen denkt. Maar die zeer velen doen vandaag niet meer of doen het zeer slordig, wat Christus op den Zondag van de Zijnen vraagt. Zij letten niet meer op 2ijn paaschrecht allen te mogen roepen naar Zijn openbaringsplaats, of op Zijn paaschtrouw eiken Zondag aanwezig te willen zijn in het midden der getrouwen. En wie Hem zoo niet meer kent in Zijn recht op Z ij n dag, op Z ij n vergadering, op Z ij n eenheid met allen, die geeft nu Christus van zijn tijd, van zijn uur, van zijn vroomheid. Dat doet de man van het conventikel: Christus mag bij liem komen. Dat doet de man, die zegt: de Zondag is de eenige vrije dag, die ik heb: Christus moet nu maar een ander uur hebben, of de man, die op dezen Zondag de natuur in wil: Christus moet nu maar met hem mee. En zoo wordt de Zondag niet meer beheerscht door den souvereinen Kerkvorst, maar ontsierd door den wandel van den ongehoorzamen en slordigen k e r k- mensch, die niet vraagt naar des Konings gebod, en niet meer beeft voor des Konings souvereinen gang tot ons, en niet bedenkt, dat deze Cliristus zich op den Zondag niet uit de kerk laat halen, uit den dienst des Woords. Hij is de HEER van den sabbath en Hij is HEER van de kerk. Zoo heeft Hij geen behagen in deze zwervers op 'sHeeren. wegen, die moesten zitten in 's Heeren kerk. Daarom, jongelui, zal het in uw leven koinl tot een kerkgang, rijk en vol verzadiging, weei dan dat Christus u eiken dag aan het werk «1 om overal te doen het werk des Vaders, want Hij geeft u de wet voor allen arbeid, en u de kraiclii om dien arbeid weer schoon te maken voor God. Zoo kent Bij u als de Goede Herder elkej dag. Maar Hij wil u ontmoeten op den Zoj. dag. Hij wil u zien in de „groote vergadering' Hij wil u toespreken in de bediening des Woords Hij wil u ambtelijk vertroosten, versterken, terechtwijzen, onderwijzen. En Hij zoekt u daar even begcerig als de anderen, even liefdevol. Dit is tocli groot en rijk. Hij heeft zelf den omgang tussohej Hem en u geregeld, in de week uw werk-uren vast gesteld en op den Zondag uw hoor-uren, in beidi zijnde de HEER van heel uw leven, nochtans zeer zachtmoedig en genadig, want Hij leert u alzoi doen den Gode welbehagelijken wil.

En zoo wordt ook gezien, dat de vraag: moet il eiken Zondag twee keer naar de kerk, lijk niet deugt. Indien Christus is in elke weltij geconstitueerde kerkvergadering, moeten gij en il er ook zijn, daar wordt niet meer over gedispu teerd. Durft gij thuis te zitten, als de HEE| van uw leven in de kerk is, durft gij te gaaii w an del en op een zomersclien Zondag, als Chris tus gekomen is om Zijn gemeente te o n t m o e tei kunt gij u i s o 1 e eren met een roman als Christus' mandaat is: naar de kerk? Die vraag moet dan ook worden: zal er op den Zondag tweemaal dienst des Woords zijn, zal de meente zich op dien dag tweemaal constitueereii als kerkvergadering? Is dat nu wel voorgeschreven? Wel voorgeschreven in den zin van een precies geformuleerd sabbathsprogram vindt gij thans niets meer. De tijd van nauwkeurig voorgeschreven programma's is voorbij, de gemeente is mondig geworden op het Pinksterfeest, en moet het gebod thans in vrijheid doen! Het is daarmede niet gemakkelijker geworden, maar moeilijisö'. Want nu moet het gebod van boven af gehaald worden, om er hier beneden mee te komen tot een sabbathsprogram.

Als Christus thans zegt: Ik ben alleen in de wettige kerkvergadering. Ik kom nu alleen in ambtelijk verkeer. Ik heb den Zondag aangewezen als Mijndag voor u, dan laat Hij ons — Zijn gemeentezelf vinden de tijden van ontmoeting, de hoor-uren op den Zondag, in hoogste spanning aan het gebod des Konings: zie Ik kom!

En wanneer dan heden de kerk zich tweemaal op den Zondag constitueert naar Christus gebod, dan is dat niet een eigenmachtig optreden van een kerkeraad, of een handhaven van een oude en verouderde traditie, maar dan is dat bepaald onder de hoogste spanning aan het gebod van den Koning der kerk zelf, en dan spreekt de kerk als vergadering van ware christgeloovigen hiermede uit; Heere, wij gelooven hier den Sabbath te hebben ingericht naar Uw gebod, opdat Gij Uw sabbathswerk kunt doen in ons midden. Wij gelooven, o Groote Koning, te moeten vragen of Gij tweemaal in ons midden komen wilt, en ons geve het levende en krachtige Woord Gods, opdat onze hongerige en dorstige zielen gespijzigd worden. Heere, wij gelooven met dit tweemaal ons te constitueeren bereikt te hebben de hoogste spanning van ons ha/tj om U gehoorzaam te zoeken; wij kunnen vandaag niet meer. Zie zoo komt de kerk op den Zondag tot kerkdienst in vrijheid, maar een vrijheid, die de hoogste binding is aan den wil van den Kerkvorst, en de hoogste spanning der liefde vraagt.

En zoo wordt het tweemaal samenkomen als kerkvergadering niet een starre kerkwet van een nevelachtige grootlieid, de kerk, maar de levende en concrete gehoorzaamheid van kerkmenschen, die vandaag uit het gebod hebben afgelezen: het m o e t twee keer, wij vragen vandaag of de Koning twee keer komt, om als de Heere in ons midden te zijn. En misscMen constitueert de gemeente - vooral als er nood komt — zich straks wel driemaal, in heftiger begeerte naar Zijn gemeenschap.

En als wij dus gelooven hef moet vandaag twee keer, wij doen vandaag het sabbathsgebod door ons tweemaal als kerk te vergaderen, dan bidt de gemeenschap van Gods vrije zonen op den Zondag twee maal om het levende en krachtige Woord Gods, tweemaal om den omgang met den verhoogden Christus. En als allen zoo bidden op den Zondag, dan mag geen kerklid eigenwillig zeggen: één keer is mij genoeg. Want in dit twee keer spreekt de kerk haar begeeren uit naar Hem, ook zij wil komen tot deze feestelijke unie. In dit twee keer openbaart zij haai' ernst om op Zijn tijd te komen, op Zijn dag aanwezig te zijn. In dit twee keer belijdt zij haai' honger naar het 'Woord des levens, de gezonde leer. In dit twee keer roept zij om de volkomen unie met God en Zijn Gezalfde: het is vandaag nog maar twee keer, het is heden nog maar ambtehjk verkeer, het verlangen is naar meer. En als de kerk zich tweemaal constitueert op den Zondag, komt Christus ook twee keer, als zij tweemaal bidt om haar spijs, haai- kerkspijs, de genade Gods, dan dekt Christus ook twee keer Zijn kert tafel. En als dan allen zeggen: twee keer, wie durf' dan. voor zich alleen te zeggen één keer, als de gemeente in haar geheel begeert naar Zijn tw*"

maal komen tot haar, wie wil den Koning dan maar één keer zien in Zijn heerlijkheid?

Daarom zullen dan die allen aan dien éénen vragen, waarom Hij maar één keer komt, maar één keer medebidt, maar één keer tot mede-onlmoeten l> ereid is. Hiermede is de roeping van alle gerouwe kerkmenschen gegeven, om de menschenan-één-keer, en de menschen-van-nuHen-dan-eens, ea de menschen-van-beelemaal-niet-meer, op te wekken tot nieuwen kerkgang als het gebod des Konings en als de huisregel van bet Huis Israels. En zoo moet gij gevoeld hebben, jongelui, wie over kerkgang spreken wil, moet daarvan spreken in geloof. Als Christus, nu verhoogd in den hemel, niet gezegd had: Ik ben als Levensvorst en als lierkvorst op den Zondag in elke wettig geconstitueerde kerkvergadering. Ik spreek vandaag op den Zondag in ambtelijk verkeer met allen tegelijk, Ik heb geen uren meer voortaan met Maria en niet Petnis, Ik heb van nu af spreek-uren-met-dekerk op alle plaatsen Mijner heerschappij, ja dan turfde ik niet te zeggen: gij moet naar de kerk, liij moet twee keer. Want geen mensch behoeft [«velen te aanvaarden van een mensch. Maar lüiristus is de Heer. Hij mag u bevelen, u in de kerk zetten. Hij mag zeggen vandaag is het de dienst des Woords, daar kunt gij Mij ontmoeten. Hij mag LI en mij Zijn Nieuw-Testamentische rechten opleggen, en zeggen: gij zult, om van ons te hooren vrijwillig: ik wil. En Hij, die beveelt, lieeft ons God gekocht met Zijn bloed, en Hij is zeer begeerig naar de unie met allen, begeert daai'om heviger en sterker naar den Zondag, en naai' de wettig geconstitueerde kerkvergadering, dan. gij en ik verlangen kunnen. Zouden wij Hem dan niet naloopen, die ons vooruitgaat naar Zijn openbai-ingsplaats, en haastig zeggen: zie hier ben ik. Koning van mijn leven, Heer van al mijn dagen, ook van den Zondag? Ik vind Uw gebod toch wel zeer hcht, want het is loopen in v^erwondering, dat Gij Heere mij ontmoieben wilt, dat Gij de unie stichten wilt met mij, dat Gij mij bekwamen wilt (ïode te lev; en, dat Gij deaen kerkgang maakt tot een levensgang.

Wij moeten Hem weer kennen als Kerk vergader a ar, die op den Zondag zegt: Ik kom lüt U, en als Kerkvorst, die zegt: zoo wil Ik zijn ontmoet. Het is een heel ding Hem Heere van den Sabbath te noemen. Hij ziet nu zeer nauw toe op (nis, Gods nieuwe sabbathsvierders.

Heere zeggen dat is gehoorzamen. Wij zullen dan op den Zondag „met vreugd in het huis des „HEEREN" gaan".

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen