EVEN PARKEEREN.

Strjidt om In te gaan!

Onder de vele beelden waarin de Schrift ons het leven en den arbeid der geloovigen teekent, neemt het beeld van den strijd een belangrijke plaats in. Wanneer wij het echter niet als een bekende klank laten passeeren, maar het recht op ons aan doen komen, zullen wij bemerken dat het beeld ons weinig ligt. Allereerst zijn daar de opgewekte menschen, die gemakkelijk tot een woord van verzoening komen, die licht den kwinkslag vinden die een situatie ontspant. Zoek de zon op! zegt bet spreekwoord, maar de zon zoekt hen op! Zooi'p zonnig humeur, zulk een opgewekt hart, is inderdaad een kostelijke gave Gods, maai- brengt zijn gevaar mede. Hel gevaar, dat men het zwaard reeds opsteekt vóór de strijd een aanvang heeft genomen. Heel anders zijn de tobbende, zwaartillende naturen, zij spreken veel over den strijd, maar zij voeren dien meestal niet. Zij behooren meer bij de LIJDENDE dan bij de STRIJDENDE kerk. Men zou ze kunnen vergelijken bij' de burgerbevolking in tijd van oorlog, die Vaak meer van den strijd te lijden heeft dan de militairen, maar nochtans tot de non-combattanten gerekend moet worden. Ook van andere zijde echter zie ik een zekere onwennigheid om zich met dit beeld van den strijd te vereenigen. Dat zijn zij, die door de genade Gods staan in het geloof. Wèl! zeggen zij: de strijd is beslist, de overwinning behaald, de vijand verslagen. Wordt nu in de vermaning: Strijdt om in te gaan! niet weer het element van onzekerheid gebracht in ons christelijk leven?

Het valt inderdaad niet te ontkennen, dat teksten als deze dikwijls verklaard en toegepast worden op een wijze, waarbij van de zekerheid des geloofs niet veel overblijft. Waarbij men de zaligheid weer zet op de punt van des christens zwaard. Waarbij Arminius generaal-veldmaarschalk wordt in den heiligen oorlog. Dat hangt hiermede samen, dat wij de noodlottige geneigdheid hebben ons geestelijk leven NAAST Christus te denken, inplaats van het IN Hem te zien. De vraag van Zondag 16: als Christus voor ons gestorven is, waarom is het dat wij ook nog moeten sterven? kan men nog bij vele andere Zondagen te pas brengen. Als Christus voor ons geleden heeft, waarom is bet dat wij ook lijden moeten? Als Christus voor ons gestreden heeft, waarom is het dat wij ook strijden moeten? En dan wordt het ons duidelijk, dat het hier nooit gaat om een sterven, een lijden en dus ook niet om een strijden naast het werk van Christus, maar dat God dien weg van strijden, lijden en sterven voor ons gekozen heeft opdat wij voor ons bewustzijn zouden komen tot de volle geloofsvereeniging met het werk van Christus. Veel misverstand zou afgesneden zijn als wij de Enge Poort van den Bijbel niet hadden verbouwd tot een eigenaardig gebouw, waarin men het evangelisch origineel moeilijk meer herkennen kan. Wij hebben die poort buiten het evangelie gebracht, buiten het koninkrijk van Gods genade en wij hebben de gedachten er op gespitst om ÉÉN­ MAAL door die poort in te gaan en dan hebben wij altijd zekerheid. Wij hebben er een tekst voor onbekeerden van gemaakt. Maar nergens zegt de Bijbel: Gaat eenmaal in door de Enge Poort! Het is een Godswoord voor eiken dag, eiken dag moet ons leven gaan door de Enge Poort van het Gebod, moeten wij leeren leven naar de Wet. Daarom is het woord: Strijdt om in te gaan! een woord van een bijzonder aangrijpende actualiteit. Het behoort niet in den Bijbel van Onbekeerden, maar in het Troostboek van Gods kinderen. Wanneer zegt de dokter bij een ziekbed: Kom er nu maar eens uit! Dokter, het gaat niet, ik heb geen beenen om te staan! Ja, zegt de dokter, het gaat wèl, je moet jezelf eens wat aanpakken, man! Zegt de geneesheer dat bij een sterfbed, spreekt hij! een lijk zoo aan? Natuurlijk niet, dat zegt hij tot den mensch over wiens ziekte hij de overwimiing heeft behaald. Maar het feit van die zegepraal is nog niet tot het bewustzijn van den kranke doorgedrongen, hij zal zich langzaam moeten leeren vereenigen met de zekerheid die de dokter hem geeft, hij moet strijden om ziclizelf met zijn genezing te vereenigen. Zoo komt ook tot ons de vermaning, dat wij strijden zullen om in te gaan. Laat ons oppassen! Heeft niet de mensch .een strijd op aarde? Strijdt den goeden strijd des geloofs! Doet aan de geheele wajDenrusting! Het worden zoo gemakkelijk mooie satzen, die zich prachtig leenen voor een peroratie, maar die op onze levenspractijk niet kloppen. Wij spreken veel van den strijd op alle terreinen des levens ^ soms denk ik bedroefd, dat het vaak meer lijkt op een SPELEN op alle terrein des levens! Broeders, het is ernst, het is ernst eiken dag van ons bestaan. Maar het is als ik het zoo^ mag zeggen: Niet doodelijk ernstig, maar levend ernstig! Laat ons strijden, doch niet in onzekerheid, maar ziende op den Oversten Leidsman en Voleinder des Geloofs. N. B:

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen