S.S.R. EN DE GRONDSLAG DER DRIE FORMULIEREN.

V.

Amicae, amicique; het was 'mij geen vreugde, deze laatste dingen te moeten zeggen. Ik had U gaarne een aangenamer beeld gegeven van de S.S.R. Ik ben zelf een oud-S.S.R.-lid; en nu S.S.R.-reunist en in het begin van dit jaar gekozen tot üd van het Moderamen, Jioewel mijn artikel over de „InterkerkeUjkheid der S.S.R." reeds verschenen was, dat nu, zooals te verwachten was, zulk een felle kritiek heeft doen loskomen; ik wijs U op het artikel van Bouman, dat ik in het volgende nummer kort beantwoorden zal.

Ik ben van overtuiging, dat voor een waarlijke S.S.R. een groote taak is weggelegd. Onze studeerende jonge menschen zijn de latere leiders en leidsters in het maatschappelijke leven. Langs welke richthjnen hun vorming tijdens hun studie verloopt, is daarom, niet alleen voor Ihenzelf, maar ook voor dat maatschappelijke leven, van het allergrootste belang. Z ij zijn in gevaar! Een ontstellend deel van hen; geraakt op het verkeerde spoor, of ook: IS reeds een 'heel eind op het verkeerde spoor.

De S.S.R. heeft hier ©en groote, moeilijke taak; de taak, het licht van Gods Woord weer te doen schijnen. Want Uw Woord, o mijn God, is toch ALLEEN het licht op mijn pad en een lamp voor mijn voet!

Daartoe moeten de S.S.R.-leden eenvoudig en rotsvast gelooven, wat dat Woord hen zegt, hen gebiedt. Ook een S.S.R.-lid kan ALLEEN verder in geloof! Zóó alleen, geloovende, kan hij zien in Gods gebod; en dan is hij heel vaak blind in de toekomst; dat is vervelend, maar in de wereld is het vaak niet anders; wij zijn door Christus niet geplaatst in een paradijsje, waar de leeuw reeds met het lam vreedzaam verkeert; maar wij zijn geplaatst als een lam temidden van grijpende wolven!

Want wie zelf niet vast gelooft, hoe zal hij kunnen getuigen voor anderen?

Dit kan nooit de S.S.R., zooals zij tegenwoordig geworden is. Daar moet wat gebeuren. En dat zal strijd beteekenen.

Ten eerste zal de S.S.R. een eenheid moeten worden in dezen zin, dat niet één afdeeUng beslissingen kan nemen over den grondslag, zonder daar de andere af deelingen of het Unie-Bestuur in te kennen; dan toch zouden we deze figuur krijgen, dat de eene afdeeUng op dezen grondslag stond; een andere afdeeling op een anderen grondslag; bij verwisseling van Universiteit, tijdens de studie, wat nu hier in Holland niet zóó veel voorkomt, zou dit moeiUjkheden geven; bovendien bereidt dit moeilijkheden aan de Reünistenorganisatie, die tot nog toe, zonder eenige" controle als leden aanvaardt, wie door afstudeeren opgehouden hebben lid te zijn van een der afdeeUngen van de S.S.R. En ook de Reünistenorganisatie verklaart te staan op de basis der 3 formulieren.

Maar ten tweede zal er een „zuivering" plaats moeten hebben. Niet ieder zal lid kunnen en mogen blijven, die nu lid is. Als er, om eens een voorbeeld te noemen, in afdeelingen reeds leden toegelaten zouden zijn, die „met de gereformeerde levensbeschouwing ook den Christus verworpen hebben", dan moeten deze uit de afdeelingen verwijderd worden. Als wij vast van overtuiging zijn, dat de Bartlhiaansche theologie, de doodsteek beteekent voor het gereformeerde geloof, dan moeten de aanhangers van die leer uit de S.S.R. verwijderd worden. Daar is geen andere mogelijkheid.

Nogmaals, ik vind het ellendig zooiets te moeten constateeren en zeggen. Het gaat mij niet om ruzie te zoeken en verdeeldheid te scheppen. Voor mijn part had Bouman naar de pen gegrepen, zooals hij op pg. 81 van het Febr.-Maartnummer van dit jaar scihrijft, vóór ik het deed in het Novembernummer; dan had h ij nu misschien mogen zeggen, wat ik nu moet zeggen.

Ik bemin den vrede; maar, als wij de verdeeldheid zien met onze oogen, moeten wij niet gaan zeggen: ik zie enkel maar eenheid; leve de oecumene!

Met deze dingen hadden wij reeds lang vóór 'den oorlog moeten beginnen, want deze zijn los van den strijd, die de laatste jaren in de Gereformeerde Kerken gewoed heeft en nog woedt.

Daar komen nu bij, moeilijkheden, ontstaan door dezen kerkstrijd. Wij verlieten in ons betoog dat pimt zooeven, zonder tot een oplossing te komen. Wij willen tot slot, daar nu op terug komen.

Ik onderscheidde eenige groepen van menschen, gerangschikt naar hun houding die zij innemen tegenover de bekende synodebesluiten.

Is samenwerking tusschen vrijgemaakte gereformeerde studenten en al deze groepen mogelijk?

Ik geloof van niet.

Met hem, die welbewust alles volhoudt en voor juist houdt, wat die synoden besloten en op papier gezet hebben, is samenwerking op eénlgen christelijken grondslag niet mogelijk. Met menschen, die op papier gehandhaafd willen zien een uitspraak over een der onzen, welke uitspraak volgens het Avondmaalsformuiier tot noodwendig gevolg moet hebben de ambteüjko aanzegging, geen deel in Ihet Rijk van Christus te hebben, kunnen niet aan één tafel gaan zitten, op welke tafel Gods heilig Woord ligt, menschen, die belijden, dat zij met lichaam en ziel, beide in leven en sterven, huns getrouwen Zaligmakers Jezus Christus eigen zijn. Hier helpt niet een verklaring: wij wenschen uit deze uitspraak niet zulke konsekwenties g-etrokken te zien; en: de synode trekt zelf deze konsekwenties niet, want op inkonsekwenties kunnen wij geen hecht christelijk vereenigingsleven bouwen. Hier helpt alleen: officieel terugtrekken van deze, uitermate grievende verklaring.

Deze leden zouden moeten beginnen, onverwijld, bij hun plaatselijken kerkeraad in te dienen, een verklaring, dat zij deze uitspraak in geen enkel opzicht voor hun rcKening nemen; en dat zij hun kerkeraad verzoeken, in den kerkeHjken weg, terugname van deze grievende verklaring door de eerstvolgende generale synode te eischen.

Maar juist, omdat die leden het met die verklaring eens zijn, is de kans, dat zulk een actie begonnen zal worden, uitermate klein, practisch nihil, te achten.

Voor den vrijgemaakten student is terugtreden eveneens onmogelijk; h ij verklaart van zijn synodocratischen medestudent niet, van hem aan te' nemen, zij het ook per konsekwentie, dat hij geen deel heeft in het Rijk van Christus. Nu kan een christen veel verdragen; maar een dergehjke beschuldiging, die zulke konsekwenties moet hebben, kan hij zich niet laten welgevallen. Als het doel van S. S. R. is ' „voor haar deel het Gereformeerd studentenleven in stand te houden en te bevorderen, dan is dat een onderdeel van Christus dienen. Welnu, dit kan niet door een vereeniging, waarvan het eene deel van het andere verklaart: gij dient niet Christus, maar gij verwerpt Hem!

Ik vrees, dat hiermee het lot van de S.S.R. beslist zal zijn; de konsekwenten, degenen, die welbewust een bepaalde meening voorstaan, beheerschen nu eenmaal het lot van een vereeniging.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen