KORTE BERICHTEN

— PARTIJ VAN DEN ARBEID EN SCHOOL. De heer W. G. Beeftlnck schrijft in „Gron. Kb.":

„Ook Prof. Waterlnk wijdt een artikel aan de jaarvergadering van de „Grote" in no. 7 van „Onze kinderen in gezin en school". Evenmin als „Trouw" Is hij het eens met de critiek op de „Grote" en hij spreekt de hoop uit, dat die critiek de kop wordt ingedrukt. We kunnen die hoop van Prof. W. waarderen noch begrijpen, ook na lezing van zijn artikel, dat op het eerste gezicht wel zeer gewichtig aandoet, maar met betrekking tot de in geding zijnde kwestie toch wel zeer, zeer vaag is. De namen Kampen en Bedum en Goeree-Overflakkee worden niet genoemd. De Inhoud van de voorstellen, die Ingediend werden, wordt niet besproken, zelfs niet vermeld. Van Barthianen en leden van de P. v. d. A. is in dit artikel geen sprake. En daar ging het juist over op deze jaarvergadering. Wat van de critiek alleen met name wordt genoemd, Is de kritiek op het optreden van Prof. V. Ntftrlk op een vorige jaarvergadering. Maar verder blijft alles vaag. Het gaat over critiek „In sommige kringen". Nadere aanduiding ontbreekt. Waarom? 't Staat trouwens te bezien, of het woord kringen hier juist gebruikt is. We hebben die critiek gehoord uit de mond van synodocratlsch-Gereformeerden, van vrijgemaakt-Gereformeerdeu en van Hervormd-Gereformeerden en In al die „kringen" mensen ontmoet, die het niet met alle critiek eens waren.

Verder lezen we van mensen, „die alleen dan lid van een vereniging willen wezen, wanneer alle leden het precies met hen eens zijn". Weer ontbreekt iedere nadere aanduiding, wrat met een insinuatie vaker het geval is.

Na deze algemeenheden volgt het poneren van de stelling dat een kerk en een vereniging versclüUende levensterreinen zijn en dus niet dezelfde normen hebben. We zullen hierover niet gaan theoretiseren en volstaan met een verwijzing naar de critiek van Prof. Schilder op de leer der levensterreinen.

Daarna wordt het fout geoordeeld, als elk optreden In een vereniging, „een soort belijdenis" wordt, want het gevolg is dan de els tot , , een soort tuchtmaatregel", 't Blijft nog altijd vaag, allerakeligst vaag. De bedoeling zal wel zijn, dat men In een vereniging niet ledere persoonlijke mening tot „belijdenis" moet verheffen. Nu, daar zijn we het , roerend mee eens, maar geloven niet, dat dit een norm is, die alleen zou 'gelden voor het „terrein" van een ver-

enlglng. Iets geheel anders zou zfln, als bedoeld werd, dat men zijn belfldenls, die men voor het aangezicht van God en Zijn gemeente heeft beloofd te zullen beleven, niet als norm zou mogen stellen in de vereniging, waarvan men lid is. Dat staat o.i. niet in de woorden van Prof. W. uitgedrukt en zouden we ook niet graag van hem geloven.

Maar dan dan lijkt het een ogenblik, alsof Prof. W. inderdaad ter zake zal komen.

„Wanneer Ik Ud ben van een vereniging met een zekere basis, dan is deze basis mijn norm".

Juist, daar gaat het over! En toen had een betoog moeten komen, over de vraag of het beginsel van Barthlanen en leden van de P. v. d. A. in overeenstemming is met die basis en over de vraag, of die basis, gesteld dat ze wordt aanvaard als een gemeenschappelijke van Kuyper en Barth, deugdelijk genoeg Is, om daarop te gaan samenwerken met Rood en Rooms, om in de Amof bij de Overheid te gaan behartigen alle belangen betreffende de zorg voor goed onderwijs.

Prof. Berkouwer heeft op een vergadering in Groningen de eerste vraag ontkennend beantwoord.

Prof. Waterlnk heeft dat feitelijk ook gedaan In deze uitspraak:

„Als hij dan In politieke zin de P. v. d. A. kiest, dan moet hij ook op schoolgebied de consequentie trekken en heengaan. Hij stelle dan niet het dilemma, dat men hem moet wegzenden".

Wanneer Prof. deze uitspraak had laten volgen op de vorige aangehaalde zin, dan had hij de hele rest van zijn artikel cadeau kunnen krijgen. Die heeft mij dan, wat deze zaak betreft, niets meer te zeggen. Dan was het pielt beslist en wel ten gunste van Kampen en Bedum. Immers, wie niet thuis hoort in de Christelijke school, kan volgens de statuten van de „Grote" geen lid van die vereniging zijn.

Het gaat niet over de vraag, of een vereniging ter nadere toetsing van haar eigen beginselen niet eens een tegenstander mag uitnodigen als spreker of iemand uit eigen kring, die er een afwijkende mening op na houdt. Dat mag een vereniging op schoolgebied, dat mag een radio-vereniging, dat mag elke vereniging.

Het gaat ook niet over de vraag, of de uitdrukking „vrije school" alleen maar betekent, dat de school vrtj moet zijn van haar wezens vreemde banden aan de Staat, of dat het ook betekent, dat zij vrij moet zijn van de Kerk, welke laatste natuurlijk weer heel lets anders is dan vrij van de belijdenis der Kerk.

Het gaat alleen over de hierboven genoemde vraag, die Prof. W. heeft laten liggen, terwijl hij zich alleen te buiten gaat aan ongemotiveerde crltiek op mensen, die het eens zijn met hem en met Prof. Berkouwer, dat Barthianen en leden van de P. v. d. A. „op schoolgebied" de consequentie moeten trekken en heengaan.

We vrezen, dat Prof. W. evenals Trouw de pluim op de hoed zal krijgen van het H.B. van de „Grote", dat hij nu de juiste toon gevonden heeft, nadat hij eerst een lontje had aangestoken.

Voordat dit gebeurt willen we Prof. W. evenals Trouw ernstig opwekken de juiste toon te hervinden".

Tot zoover de heer B. Hij wijst op 't oude kwaaltje: uit antipathie tegen wie het openstaande waterkraantje willen afsluiten, blijven sommige leiders zich beperken tot het „rationeele", „niet-rechtlijnige", aldoor „gematigde" alleen maar dweilen. Gematigd dweilen blijf je altijd op die manier, omdat de kraan zoo altijd blijft loopen.

— „GRENSWACHT". F. H. L. in „De Herv. Kerk": „De gemeente van Christus heeft ook in deze dagen de taak grenswachter te zijn. Nooit mag worden vergeten, dat het'gaan moet om het vestigen van een rechtsorde, waarin ruimte is voor de ontplooiing van de vrijheid van de volkeren van Indonesië. Maar er is nog een andere zorg voor de Kerk.

Deze heeft betrekking op de geloofsverbondenheld met de christen-Indonesiërs, Deze verbondenheid is zeer bedreigd door de loop der gebeurtenissen.

Ook de christen-Indonesiërs zijn vurige aanhangers van de Republiek en wensen noch staatkundige, noch kerkelijke bevoogding. Zij verkeren thans in een bijzonder moeilijke positie. Meer dan anderen moeten hun de huidige gebeurtenissen smarten.

Ook de mogelijkheid van de voortzetting der zendingsarbeid als het conflict zal zijn beëindigd, is in het geding. Zal het leed, dat aan weerszijden is berokkend, zo'u diepe kloof van haat doen ontstaan, dat het tot geen vertrouwensverhouding meer kan komen? "

Tot zoover „De Herv, Kerk",

Geestelijke grenswacht dus bij de civiele grenswacht. Maar als die geestel^ke grenswacht haar kindertjes leert nèt zoo goedkoop „boodschappen" te fabriceeren als tegenwoordig bijna iedereen, die üi conferentie is, dan zal de grenswacht der beneden-polis (staat) zich van die der boveu-polis niets meer aantrekken. En als de grenswacht van de kerk niet beter leert onderscheiden tusschen herstel van orde en terreur, en a priori excuses maakt voor goede diensten, die wij zelf den „christen-Indonesiërs" bereiden, dan zal aan nog meer menschen ontgaan, wat toch In hetzelfde nummer van dit blad onder de curiosa opgenomen staat:

„De voorganger van de Soendanese gemeente Abednego houdt geen dienst en bedient geen sacramenten: htj heeft alleen belangstelling voor republikeinse politiek. Geloof en politiek zijn speciaal in Bultenzorg moeilijk te onderscheiden. „Behoort u tot de Prot. Gemeente? ", vroeg Ds Lieve aan een dame. „Neen, ik ben van de Republiek", was het antwoord.

(Publicatie v. Kerk en Zending, Batavia.)"

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen