Ontmoetingen in elsevier.

We willen eerlijk bekennen, dat we graag Elseviers Weekblad lezen. En we durven dat rustig neerschrijven. Als we ook het Kerknieuws van Scheps graag lazen, dan durfden we dat wel bekennen, maar we zouden het niet graag neerschrijven. Want dan zouden we ons herhaaldelijk tegenkomen onder de brieven van aanbeveling, die Scheps in een daarvoor bestemde rubriek van Kerknieuws voor Kerknieuws „organiseert". En dat zouden we voor ons vervelend vinden. Als we n.l. Kerknieuws graag lazen. En onszelf in Kerknieuws ontmoetten. Want we ontmoeten onszelf niet graag. Vroeger wel. Maar bij het ouder worden niet meer. Zoo'n ontmoeting doet ons altoos schrikken. En de vraag bij ons opkomen: „ben ik het nou, of ben ik het niet? " Daarom bewaren we voor ons zelf gaarne een streng incognito. En gaan we, als we onszelf tegenkomen, altijd linksaf. Of rechtsaf. Of we blijven, evenals Sjaalman, wanneer hij Kavelaar ontmoette, voor een etalage staan. Maar dan zien we onszelf toch weer. En dan gaan we maar terug.

Maar nu het Elsevier betreft, durven we rustig neerschrijven, dat we Elsevier graag lezen. Want Elsevier heeft geen rubriek van aanbevelingen. Dat heeft Elsevier niet noodig. En wij zouden Elsevier ook niet zonder meer willen aanbevelen. Maar we lezen het graag. Omdat we onszelf in Elsevier nooit ontmoeten. Of liever: ondanks het feit, dat we ons in Elsevier nooit hebben ontmoet.

We lezen Elsevier graag.

Om de praatjes.

En om de plaatjes.

De menschen, die in dat weekblad schrijven, doen dat frisch van de lever. Je weet, wat je aan die menschen hebt. Je komt er precies achter, hoe Piet Bakker denkt over Curagao, Sint Maarten, Sint Euatatius en Saba. Over de Bovenwindsche en de Ben'edenwindsche eilanden. En hoe Jo Spier denkt over den hond van Mevrouw Bakker. En de heer Ingwersen over den Wederopbouw. En Werumeüs Buning over het Carnaval in Den Bosch. En Praetvaer over rolschaatsende hanen en over de advertenties in zijn lijfbladen. En je komt jezelf niet tegen. Wat soms óók een daalder waard is.

Elsevier is een frisch blad.

Tenminste b ij n a altijd. We denken er niet aan dat Elsevier kwalijk te nemen.

Dat het n.l. niet altijd frisch is.

Tenslotte heeft de zon haar vlekken, de Camera Obscura haar Hildebrand, waarom zou Elsevier niet zijn B. W.'s hebben, zijn Barkey Wolf en zqn dr B. Wielenga, den leermeester van den eerstgenoemde? Hetgeen Barkey Wolf vaak gezegd en minstens één keer geschreven heeft. En we zullen in dit geval maar niet onderzoeken, of hier het „Honor in honorante" of het „Honor in honorato" geldt. Waarmee we bedoelen, dat we een sluier laten hangen over de vraag, of Barkey Wolf eere van dr B. Wielenga's dankbare leerling te zijn zichzelf heeft aangenonien, dan wel den laatstgenoemde die eere heeft aangedaan.

Maar we zijn geschrokken, toen we in Elsevier achtereenvolgens den leerling en den leermeester tegenkwamen. Want we meenden op het eerste gezicht toch nog onszelf tegen te komen. Wat, als we nog 1943 schreven, ook het geval zou zijn geweest. En vervolgens schrokken we, toen we ontdekten, dat we het heusch niet meer waren. Hetgeen ons eenerzijds toch weer verblijdde.

En we hadden medelij met de lezers van Elsevier. Want als die afgaan op den Gereformeerden naam dezer beide scribenten, gelooven die vast.en zeker nu ook een Gereformeerde boodschap te hebben gelezen. En dan zijn ze omtrent wat Gereformeerd is precies even secuur ingelicht als een Amerikaan, die meent, dat hij ons land kent, omdat hij in Milwaukee eens een „H o 1 1 a n d B a n d" in onvervalschte Volendammer kleederdracht Amierikaansche Jazz-muziek beeft hooren spelen en een asphalt-girl uit Brooklyn in Marker-costuum een klompendans heeft zien uitvoeren.

Barkey Wolf en dr B. Wielenga krijgen beiden kans om in Elsevier de boodschap van het Evangelie dóór te geven. Maar ze zijn beiden blijkbaar bang om te doen wat anderen wèl doen in Elsevier: frisch van de lever te schrijven. Ze doen beiden denken aan dien tandarts, die voor hij de boormachine in werking gezet had, al vroeg: „het doet toch geen pijn? " en die aleer er boorsel in den mohd van zijn slachtoffer was •al de vraag stelde: „\yilt U soms spoelen? "

Barkey Wolf vertelt omstreeks Kerstmis, dat God zich niet opdringt. D^B. Wielenga schrijft in den „Lijdenstijd" een "fantasie over een roos, door een tuinierenden monnik hem in den hof van Gethsemané ter hand gesteld. Op „Paschen" schrijft hij een pastorale over het Paaschfeest, waarvan narcissen, merels, klokken en koren de symbolen ten toon stellen, waarvan de „natuurmensqh" (wat is dat naar Romeinen 1 en 2? ) de beteekenis al voorvoeld heeft blijkens het Paaschei! En hij besluit zijn aesthetisch aandoende betrachtingen met een lied van Boutens.

Zoo wordt het Evangelie verduisterd.

En dat verduisterde Evangelie is in Elsevier het slechtste wat het blad geeft.

Dan lees ik liever over het Circus Strassbiu-ger.

En kijk naar de plaatjes van Jo Spier.

Daar weet ik tenminste of het vleesch of visch is.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen