Aangaande mij en mijn huis

Deze sluit de rij van zeven, die de Spreukendichter aan onze oogen liet voorbijtrekken: voorop de man met hooge oogen, die trots om zich heen ziet, alsof hij zeggen wilde: „Wie is mij gelijk? " — middenin de in zich zelf gekeerde, maar wiens gedachten altijd bezig zijn in het smeden van booze plannen; en heelemaal achteraan een heel gevaarlijk man, een echte handlanger van Satan zelf, hoe onschuldig hij er moge uitzien; die er op uit is, terwijl niemand er erg in heeft, en de menschen slapen, onkruid tusschen de tajwe te werpen; een, die op stiekeme wijze Gods schoonste kxmstwerk, waarin Hij Zich verlustigt, zoekt te verderven.

„Ziet, hoe goed en hoe lieflijk is het, dat broeders ook samenwonen", zingt de gezalfde zanger David. Met welgevallen rust zijn oog op zoo'n tafereel van vrede en - vriendschap, een oase midden in een wereld van twist en tweedracht, van haat en nijd; een stukje hemel op de vervloekte aarde; daar is de Heere, en gebiedt er den zegen en het leven.

Maar het is een doom in het oog van Satan. Hij duldt dat niet en speurt, of er niet iemand te - vrinden is, die zich er toe leenen wil, „dezen - vrede en aangename rust" te verstoren, door op een geniepige wijze in het midden der broederen krakeelen te werpen; bij voorkeur door als een hunner, in het midden van den broederkring, plaats te nemen; him taal te spreken, him lied te zingen; door liefde te veinzen; en als hij dan aller vertrouwen gewonnen heeft en ze met him liefde ook hem omvangen, dan slaat hij zijn slag en werpt, ongemerkt, het krakeel-zaad, in niets te onderscheiden van goed zaad, uit!

VreeseUjk zijn de gevolgen! Niemand, die er iets van begrijpt!

Dezelfde menschen zijn het gebleven! En toch!

De een vertrouwt den ander niet meer. Alles wordt verkeerd uitgelegd. Overal zoekt men wat achter. Men schreeuwt tegen elkaar in. Men heft zelfs den Bijbel op om elkaar mee te lijf te gaan. Een geschikt psahnvers wordt uitgezocht, om zijn tegenstander er mee te kwetsen. Ja, het gebed wordt misbruikt, om leelijke dingen te zeggen aan het adres van den medebidder.

En niet eerder luwt de twist, dan wanneer die kort te voren één waren, uiteengaan, elke groep haara weegs, nog na-wrokkende over het ondergane onrecht en de ondervonden liefdeloosheid.

Dan lacht de duivel — en de Heere - wijkt weg met den zegen en het leven, waar kort te voren het leven tierde en Gods zegen de harten vervulde en de aangezichten deed glanzren — daar is nu dorheid en doodsheid.

Wat voor krakeelzaad mag dat toch wel geweest

zijn? Het is er in soorten.

't Kan zijn, dat de krakeelwerper een der broederen in het oor flxxistert, of hij wel weet, hoe een der anderen over hem spreekt. Eenvoudig als een vraag! Meer niet!

't Kan zijn, dat hij een onderwerp aan de orde stelt, waarvan hij weet, hoe daarover in dien kring zeer verschillend wordt gedacht, met 't verschil, dat er zich een heftig twistgesprek ontwikkelt en dat de krakeelwerper wel gaande houdt en aanwakkert.

't Kan ook zijn, dat hij op alles aanmerkingen maakt, steeds tegenspreekt en zoo de stemming bederft, waarbij er toch altijd weer zullen zijn, die hij op zijn hand heeft.

Of dat hij een financieel voordeel in uitzicht stelt, maar langs een weg, die velen niet geoorloofd achten.

Voor een echte krakeelwerper is er altijd wel iets te vinden, waarmee hij zijn doel kan bereiken.

Wie begrijpt niet terstond dat zoo iemand voor den Heere een gruwel is; dat de Heere hem haat!

Want wat de Heere bou-«rt, tracht hij af te breken; wat den Heere het liefste is, zoekt hij te verderven; waar de Heere met welgevallen op neerziet, vertrapt hij onder zijn - vullen voet. - "

We treffen ze aan in eiken levenskring, waai* ze hun vernielend, verwoestend werk doen, als een pest, die in de donkerheid wandelt, hoewel de droeve gevolgen openbaar worden; in de landspolitiek en in het maatschappelijk leven; binnen, één politieke partij en in één vakvereeniging; in den kring der arbeiders aan één fabriek; in één schoolklasse; zelfs in de kerk en in het gezin.

Hoe kan één kerkeraadsHd, of zelfs wel een gewoon gemeentelid, den - vrede in de kerk verstoren!

Hoe kan één kind in het gezin de sfeer radicaal bederven!

Als het kind niet thuis is, is het goed. Maar komt het binnen, dan duurt het een oogenblik — en de ruzie laait op. Van rustig spelen is dan geen sprake meer. Hij moet beslist dat stuk speelgoed hebben, waarmee zijn broertje zich bezighoudt. Of stiekum graait hij een bal weg, die beslist gebruikt moet worden. Of hardnekkig beschuldigt hij zijn zusje van gemeen spel, maar geheel ten onrechte, wat weer oorzaak is van heftige tooneelen. Of hij weigert beslist mee te doen, waardoor het heele spel onmogelijk wordt. En wordt zoo'n kind grooter, dan bestaat het gevaar, dat het op dezen

weg voortgaat, al wordt de tactiek anders. Altijd is er wat, en bijna altijd is bij hem de oorzaak te zoeken.

Een kruis voor de ouders, een kruis voor allemaal; een kruis ook voor het kind zelf.

Niet best, als het met zoo'n kwaal is behept, want er is geen kruid tegen gewassen. Er is maar één middel; dat dan ook radicaal helpt.

• Dat middel bestaat hierin, dat het kind (of wie het zij) leert verstaan, dat de Heere het inwerpen van krakeelen tusschen broederen haat en daaraan een gruwel heeft; de Heere, Dien hij als zijn God heeft leeren kennen, en Dien hij lief heeft gekregen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen