Iets over het Antinomianisme in de 17e eeuw.

XX.

ANTWOORD DER AFGEVAARDIGDEIV.

»Het vootstel tot schikking van Ds. Stroobant moeten ^« gedeputeerden onderzoeken, " zoo had de Classis den ^«ö Februari besloten. Hun had moeielijker taak opgedragen kunnen zijn, want het accommodement miste dien «mst, welken een oprecht man ook in zijne dwaling aan ^iie woorden en schriften weet te geven. We zullen den ^°ofdinhoud van het antwoord, dat den gen Februari aan Classis overgeleverd werd, weergeven.

De afgevaardigden herinneren, hoe alle mogelijke moeite 'nhet werk gesteld was door Classis en vrienden, , om Ds. .'roobant tot »erkentenisse van zijn fouten en onvoor-J^ichtigheden te brengen." Het was al tevergeefsch. Stroo-P^M zou antwoorden. Of hij het kon? Of hij het nog kan? ^ accommodement, dat hij aanbiedt, doet anders ver-T'^sden. Mag dit aangenomen worden? Neen, antwoorden , ' gedeputeerden. En wel vooreerst omdat hij de feiten "ochent, die, ten minste de meeste (w. a. zijn gesprek "^w Math. 7 : ig, 14), »naar alle goddelijke en wereldlijke wetten bewezen zijn." Bovendien is »zijne verklaring voor den Heere zoo algemeen en zijne belijdenisse zoo conditioneel (voorwaardelijk), dat alle bedrog hieronder kon verborgen blijven." »En wat gerustheid kan het geven aan de harten der leden der Eerw. Classis tot bewaring van orthodoxie en waarheid? ”

Te algemeen want al zegt hij »dat ik de gevoelens van Van Hattem, van welke ik in dezen, buiten reden, tot mijne groote droefheid berucht en aangesproken word, als gruwelijke dwalingen nu en altoos met de hoogste verfoeiing en afgrijzen geoordeeld hebbe, en alsnog veroordeel en verwerpe, " hij sprak daarmee de andere beschuldiging niet tegen, dat hij antinomiaan en aanhanger van Verschoors leeringen is. Ook niet dat men hem werkelijk Hattemisme heeft nagehouden en van waar dat gerucht is gekomen. Ook zijne betuiging, »dat ik de zuivere leer der waarheid, zooals die in den Heidelbergschen Catechismus en de Formulieren van Eenigheid en in de Synode van Dordrecht vervat en vastgesteld is, alleen voor de ware leer erken en dat ik die door Gods genade tot het einde mijns levens bewaren en vasthouden zal" beteekent niet. Van Hattem beriep zich ook op Catechismus en Confessie ter handhaving van zijne kettersche gevoelens. Bovendien is het vreemd, dat hij niet ondubbelzinniger zich uitspreekt, indien hij werkelijk gelooft, dat hij orthodox is. Voorts achten de deputaten de getuigenissen, door S. ingebracht, krachteloos of in weerspraak met de onomstootelijke feiten. Niet minder bedenkelijk verklaren de afgevaardigden de voorwaardelijke betui . van leedwezen en belofte van beterschap: »Verklare ik, dat het mij ten hoogste leed is, indien ik door mijne discoursen eenen anderen mochte geërgerd of iets verders mochte gezegd hebben tot iemands aanstoot en waardoor ik gesuspecteerd ben, volgens mijne orthodoxie of rechtzinnigheid, en beloove ik in de vreeze des Heeren en door zijnen genadigen bijstand mij bij alle gelegenheden voorzichtiglijk te zullen gedragen, tot eere van God, tot stichtinge zijner gemeente en mijner zaligheid." Hij moet zich losscheuren van Verschoor en de zijnen, dringen de afgevaardigden aan, en van die, die den openbaren godsdienst zoo weinig bijwoonden; en die daarvan zoo leppich spreken, en die zoo leppich spreken van vele heerlijke schriften van de allergeleerdsten en godzaligsten, die over de praktijk der godzaligheid geschreven zijn; en van die, die meenen een arderen weg ten hemel gevonden te hebben als bij de oude rechtzinnige theologanten erkend wordt, en bijzonder van zulken, die ruim en los van leven zijn, hellende meer naar een libertijnschen weg, als naar dien nauwen weg, ons van Christus voorgesteld. Ja, ach, of zijn Eerw. ook aandachtig las zoowel de Bijbelsche Nederduitsche kantteekeningen en andere deftige schriften van de oude, vermaarde theologanten, zonder zoo genegen te zijn met verzuim v^n het gezegde tot het lezen van die auteuren, die meest tot nieuwe en vreemde concepten hellen, om met een rijper oordeel alles te onderzoeken maar het goede te behouden.

Nadat het antwoord der gedeputeerden gelezen was, verzocht Ds. Stroobant een schrift van zijn hand onder de aandacht der broederen te mogen brengen. Toen hem dit toegestaan was, zeide hij:

Eerwaarde Broeders!

Alzoo tot mijn groot leedwezen op mijn overgegeven schriftelijke presentatie om genoegdoening te geven, den 2 en dezer aan UE. vergadering gedaan, geen contentement is genomen, zoo is het, dat ik nogmaals met allen ernst verzoek, dat deze Eerw. vergadering, hetzelfde nader resumeerende, gelieve satisfactie te nemen tot voorkoming van alle opereuse bescheiding die in zulk geval zoude worden veroorzaakt niet alleen, maar wel bijzonderlijk tot voorkoming van zoodanige allegatiën of uitdrukkingen, die ik in mijne verantwoording, ter betooning van mijne onschuld en rechtveerdiging van mijne zake, genoodzaakt, ja in den hoogsten graad daartoe geperst ben, voort te brengen, . en waaromtrent ik van mijne zijde wel wil betuigen en van harte wensche deze occasie te mogen voorbijgaan." Na deze voorloopige verklaring liet Ds. Stroobant een

wijdloopig schriftelijk antwoord tegen het voorgaande der gedeputeerden volgen, aan het slot hiervan verzoekende, hem nu voor gepurgeerd te houden. De vergadering verzocht toen Stroobant naar buiten te gaan, liet echter de gedeputeerden, die de beklaagde gaarne voor zijne tegenpartij aanzag en dus ook naar buiten wilde doen gaan, binnen en besliste, dat de zaak van Stroobant veraer behandeld zou worden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen