Buitenland.

Duitschüand. Medische zending.

De gedachte om ook door middel van het hulp bieden voor de krankheden des lichaams ingang te vinden om den Heidenen het Evan gelie te verkondigen, heeft ook in Duitschland post gevat. Er bestaat te Stuttgart een vereeni ging voor medische zending, die reeds haar vijfde jaarverslag de wereld inzond. Deze ver eeniging, die een krachtig leven openbaart, heeft een hospitaal in Bonaker in Kameroen, een tweede te Kayintschu in het zuiden van China, aan welks hoofd de Bazelsche zendingsarts Dr. Wittenberg staat. Ook was de vereen'ging in staat, middelen bijeen te brengen om een nieuw hospitaal voor melaatschen in Kalikut in Indië te stichten. Om het aantal artsen der Bazelsche zending te vermeerderen, ondersteunt de vereeniging ook studenten in de medicijnen gedurende hun studietijd, en voorziet de missionaire artsen, die reeds naar het zendings terrein vertrokken, van geneesmiddelen, chirur gische instrumenten enz. en geeft deze ook de gelegenheid om met vakmannen in overleg te treden.

Uit het jaarverslag blijkt, dat de vereeniging te Stuttgart organisch mtt de Bazelsche zendingvereeniging verbonden is en da, t er op die oogenblik i8 Duitschers in dienst van de Protestanlsche zending zijn. Vijf zijn in dienst vaa de Bazelsche zending, vier in die van de Rhijnsche zendingvereeniging, drie in die van de Broedergemeente, twee in die van de Duitsche zending in het Oosten, twee in die van de Algemeene Evangelisch Protestantsche zending-vereeniging, één in die van de Bsrlijnsche en één in die van de Leipziger zending. Door het steeds vooruitschuiven van zendingsstations in Heidensche en Mahomedaansche landen, en door de schreiende behoefte aan geneesheeren, die in alle landen waar men het Evangelie brengen wil, bestaat, is de behoefte aan zendingsartsen zeer groot. Daarbij komt, dat naar verhouding van uit Engeland en Noord Amerika heel vat meer missionaire artsen uitgezonden en onderhouden worden, dan van uit Duitsch land. Terecht merkt het jaarverslag op, dat de missionaire .arts niet alleen een baanbreker is voor Christelijke beschaving-, maar ook dat hij een pionier is voor den zendingsar-)eid vooral in zulke landen, die tot hiertoe min of meer voor de prediking van het Evangelie ontoe gankelijk waren.

Noorwegen Verandering in het kerkbestuur gezocht.

Het is bekend dat in de Noordelijke rijken bij de invoering der reformatie het bisschoppelijk ambt is gehandhaafd, even als men in Luther sche kerken en zelfs in sommige Gereformeerde kerken dat ambt onder den naam van superin tendent heeft laten bestaan. De Luthersche staats kerk in Noorwegen om-at een zestal bisdommen In den laatsten tijd openbaart zich echter een streven om de kerkelijke organisatie te veranderen. De proost Qavisling heeft zich aan het hoofd dier beweging gesteld om gedaan te krijgen, dat men in plaats van zes bisschoppen, negentien proosten krijgen zoul Er is niet veel kans op dat deze gedachte zal verwezenlijkt worden. Veeleer schijnt men in Noorwegen er op bedacht, om de gedachte dat er opper toezicht over predikanten en kerken moet zijn, nog ver der te willen uitwerken, door een van de zes bisschoppen tot aartsbisschop te verheff.m. In Zweden heeft men zulk een aartsbisschop; waarom zou men er geen in Noorwegen aanstellen ?

Welk een voorrecht hebben de Gereformeerde kerken, die als grondstelling voor het bestuur der kerk aanstonds aannamen dat alle ambts dragers gelijk zouden zijn !

N.-Amerika. Eene rectificatie. The Banner of Truth.

Toen wij eenigen tijd geleden naar aanleiding van een bericht uit N.-Amerika, dat de Classis van Grand River van de Dutch Reformed '.hurch geweigerd had een voorstel tot verandering der Liturgie aan te nemen, zeiden, dat het maken van verandering in de Liturgie een zaak is van alle Gereformeerde kerken in Generale Synode vergaderd, hebben wij niet bedoeld, dat de Gereformeerde kerken in N.-Amerika niet ge rechtigd zouden zijn eene wijziging in den vorm onzer liturgische geschriften te ; maken. Wij houden ze daartoe wel gerechtigd. Wij zeggen daarom met de Hope: „Indien het herzien van de liturgie het leerstellig karakter derzelve ongeschonden laat, dan zien wij er geen gevaar in, al is de liturgie in de eene kerkengroep een weinig langer dan in de andere en al zijn de uitdrukkingen niet aUijd dezelfde."

Immers heeft die liturgie haar fundament in de dogmatiek, en al wat ds leer aangaat, is niet een speciaal eigendom van de eene of andere kerkengroep, maar van alle Gereformeerde kerken saam. Dat we zoo schreven gelijk wij deden, vindt zijn oorzaak in de vrees, dat, als men in Amerika aan het wijzigen dtr liturgie ging beginnen, niet alleen de vorm zou worden veranderd, maar dat men ook aan den inhoud , zou tornen. En nu is onze raad: wanneer ge daartoe wilt overgaan, doe het dan nooit zonder advies der Gereformeerde kerken, waarmed gij correspondentie onderhoudt.

Inmiddels verheugen wij er ons in, dat Dr. Steffens in de Hope uitspreekt: „Daarin nu, dunkt mij, bestaat onze roeping, dat wij toezien, dat onze Engelsch-sprekende kerken niet een liturgie in "handen krijgen, die de waarheid, zooals wij die als Gereformeerden belijden, of verminkt óf op den achtergrond plaatst". Met dit streven zijn wij van harte vereenigd.

Maar zeer verbaast het ons, dat Dr. Steffens de volgende woorden neerschreef: „De hervorming heeft de eenheid der kerk in hare zichtbare openbaring voor goed gebroken. Ik meen het is Dr. Kuyper, die ergens zegt, dat de eenheid der lokale kerken niet gevonden wordt in eene zichtbare samenvatting van alle kerken, maar veeleer in hetgeen wij in de Dogmatiek de heilige algemeene, Christelijke kerk noemen. Wie eene zichtbare eenheid van alle gereformeerde kerken begeert, moet zijn model zoeken in de Roomsche kerk... Wie de eenheid van alle gereformeerde kerken wil, zal spoedig tot de overtuiging komen dat hij behoefte heeft aan een gereformeerden paus, die door zijn gezag de eenheid weet te verkrijgen. Met de verkrijging van een gereformeerden paus zouden wij echter ophouden, Gereformeerde kerken te zijn. De fictie van eene zichtbare algemeene kerk, die geen geographische en nationale grenzen kent, moeten wij opgeven. De ontwikkeling der gereformeerde kerken is niet o-eral dezelfde. Onze politieke en maatschappelijke omgeving heeft eenen invloed op onze ontwikkeling".

Wat zullen wij tot dit alles zeggen ? Wij willen alleen de vraag stellen: toen onze Gereformeerde vaderen te Dordrecht vergaderd waren, waarom maakten toen ook afgevaardigden van buitenlandsche kerken deel uit van de Synode? Was het niet omdat zij overtuigd waren, dat zij, daar het ging om geschillen omtrent de leer, zij de hulp en medewerking van de Gereformeerde kerken buiten ons vaderland noodig hadden. Handelden zij niet naar Gods woord, toen zij de vertegenviroordigers der buitenlandsche kerken ter synode riepen? Van die kerken waren eerst niet minder dan drie en twintig Godgeleerden verschenen uit Engeland, de Pfalts, Hessen, Gecève, Zwitserland, Bremen en Emden; dit getal werd later nog met enkelen vermeerderd.

De vier Fransche afgevaardigden bleven afwezig, omdat hun kon-ng hun geen verlof wilde geven; eveneens die van Brandenburg en van de Hollandsche gemeente van Londen. Er waren met opzet geen vertegenwoordigers uit Anholt uitgenoodigd, om de onrechtzinnige gevoelens van den vorst van dat land. Blijkt hieruit niet duidelijk, dat onze vaderen een synode bedoeld hebben, waarop alle Gereformeerde kerken vertegenwoordigd waren?

Wat zullen wij antwoorden op de stelling, dat de eenheid der lokale kerken ligt in de heilige algemeene Christelijke Kerk? Alleen dit. Dan is ook de Luthersche, de Doopsgezinde en de Roomsche Kerk één met de Gereformeerde Kerk! Immers de heilige algemeene Christelijke Kerk is ook bij hen, omdat wij vast er van overtuigd zijn, dat er oprecht ge loovigen onder Lutherschen, Baptisten en Roomschen gevonden worden.

Er werd ons toegezonden het eerste nummer van den 393tea jaargang van de „The Banner of Truth" (de banier der waarheid) welk maandschrift voortaan om de veertien dagen zal verschijnen. De hoofdredactie is in andere handen overgegaan, en wel in die van den predikant Henry Beets. Wij juichen dit zeer toe. Het blad is „gewijd aan de belangen van de Christelijk Gereformeerde kerk en aan de verbreiding der Calvinistische beginselen". D.it wij er ons in verblijden, dat „The Banner of Truth" met meer kracht dan te voren is gaan wapperen, behoeft geen betoog. De uitgave geschiedt van wege de classis van Hackensack. Het tijdschrift zal eene meditatie; grepen uit de historie der kerk; beschrijvingen van Godsdienstige bewegingen buiten de Crir. Gerf. kerk, in 't bijzonder in Gereformeerde of Presbyteriaansche kerken; bespreking van kerkelijke vraagstukken, die in eigen kring opkomen, en ten slotte „kerknieuws" geven.

In het bijzonder verheugt het ons, dat dit tijdschrift in de Engelsche taal verschijnt. Al kunnen wij verstaan, dat velen onzer broederen in de Nieuwe wereld er op gesteld zijn, dat het woord hun in de Nederlandsche taal bediend wordt, toch mag niet uit het oog verloren, dat het opkomend geslacht onze taal niet meester is en daarom voor de Gereformeerde kerken op den duur zal verloren gaan, als het niet in de taal van het land bearbeid wordt.

Wij wenschen Dr. H. Beets en zijnen medehelpers 's Heeren zegen op hun po^en toe!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen