Buitenland

Duitschland. Arbeid voor Rusland. De afkondiging van gewetensvrijheid in Rusland beeft in de kringen, die het welzijn van het Russische volk zoeken door te trachten het tot belijdenis van het Evangelie te brengen, groote blijdschap gewekt. Voortaan zal ook in de week der gebeden door de Evangelische Alliantie uitgeschreven, niet meer gebeden behoeven te worden voor menschen die tot dwangarbeid in de mijnen van Siberië veroordeeld werden, enkel omdat zij het Woord van God hadden verkondigd. De procureur der Heilige Synode, de befaamde en geleerde Pobedonoszew, heeft daarbij het het veil moeten ruimen, waardoor gebleken is, dat het den Czar waarlijk ernst is, om zijnen onderdanen vrijheid van conscientie te waarborgen.

Immers deze Pobedonoszew was de man die jaren lang er op heeft aangedrongen en het wist gedaan te krijgen, dat de Russische staatskerk alleen het recht van propaganda zou bezitten. De andere kerken mochten in Rusland bestaan, doch als hare dienaren het waagden om een lid der Russische staatskerk in hunne gemeenschap op te nemen, dan wachtte hun allerlei straf en, bij herhaling van dit misdrijf: verbanning naar Siberië! Zoo lang Pobedonoszew nog in het gestoelte der eere zat, kon men er op rekenen, dat deze alles in het werk zou stellen om de belofte van vrijheid van conscientie tot een doode letter te maken. Nu hij verwijderd is, mag men hopen dat in Rusland de verkondiging van het Evangelie voortaan vrij zal zijn.

De Stundisten en andere Christenen die niet tot de staatskerk behooren, hebben nu het recht erlangd kerken te vormen, terwijl hunne predi kanten, evenals de popen der staatskerk, vrij zullen zijn van den militairen dienst.

Dat ook in Rusland de groote beteekenis van het besluit van den Czar begrepen wordt, blijkt uit de omstandigheid, dat reeds eenige maanden geleden een drietal Russische Stundisten zich te Berlijn bij den heer Inspector Mascher aanmeldden met verzoek advies en hulp te erlangen om onderwijs in den Bijbel te ontvangen ten einde als evangelisten naar Rusland terug te keeren. Anderen volgden weldra, en ten slotte werd te Steghtz in Berlijn een school gesticht ter opleiding van evangelisten voor Rusland. Deze school staat onder leiding van pastor Kohier en den heer Warns, De Evan gelische Alliantie steunt deze school en "tracht ook gelden te verkrijgen om Russische jongelieden in staat te stellen de lessen der school te volgen.

Nu zouden wij Gereformeerden voor dien arbeid wel een meer omlijnden grondslag verlangen dan dien welken de Evangelische Alliantie biedt. Maar dit neemt niet weg, dat wij hopen dat de actie der Stundisten en andere secten zal uitwerken, dat de Grieksch-orthodoxe kerk uit haren diepen slaap gaat ontwaken om een tegenwicht te vormen tegen de revolutionnaire woelingen die in deze dagen over het groote rijk zooveel ellende uitgieten,

Engeland. Getuigenis der Evangelische Alliantie tegen het ondermijnen van het gezag der Schrift,

Dezer dagen werden in de Kings Hall te Londen eenige meetings gehouden met het doel, om getuigenis te geven aan de integriteit van Gods Woord. Deze samenkomsten werden georganiseerd door het hoofdbestuur van de Evangelische Alliantie, Dat men het juiste oogenblik gekomen achtte om zulk een getuigenis te geven, bewees niet alleen het feit dat de groote zaal telkens vol belangstellenden was, maar ook de omstandigheid, dat zoowel leden der Staatskerk als Nonconformisten waren opgekomen om het uit te spreken, dat zij den Bijbel houden voor Gods Woord,

Het is een betreurenswaardige zaak, dat niet alleen in de Staatskerk vele predikanten gevonden worden, die in den grond der zaak met Gods Woord gebroken hebben, maar dat deze ook in grooten getale gevonden worden in de vrije kerken.

De beroemde Baptistische prediker C. H. Spurgeon voelde zich daarom aan den avond van zijn leven nog genoodzaakt met de Baptistische Unie te breken. De bekende Dr. Watson, schrijvende onder den pseudonym vanJanMaclaren, is een gevierd predikant der vrije Presbyteriaansche kerk, al is hij te rekenen onder de Schriftbestrijders. De z.g. hoogere critiek wordt ook beoefend door Anglicaansche predikanten, die tot de Ritualisten moeten gerekend worden. De moderne critici beweren dat de kerk de bron van het gezag des bijbels is, wijl de kerk er was vóórdat de bijbel bestond. Dit argument is gemakkelijk te ontzenuwen en is dan ook op de vergadering, door de Evangelische Alliantie bijeengeroepen, schitterend weerlegd.

De vergadering waardeerde den 'arbeid van de bisschoppen Westcott en Lightfoot en Dr. Hort, die reeds overleden zijn, en van bisschop EUicott die nog in leven is, welke hebben gearbeid om de beweringen der Duitsche critische school te wederleggen. Ook werd vermeld dat de Berlijnsche Hoogleeraar Harnack er toe moest komen om te verklaren, dat het resultaat der critiek, die in de laatste vijftig jaren op de Schriften des Nieuwen verbonds werd uitgeoefend, is geweest: dat het oude geloof der Kerk omtrent de data en het auteurschap van de boeken des Nieuwen Verbonds opnieuw is bevestigd.

Ofschoon wij ons in het optreden van de Evangelische Alliantie ter handhaving van de autoriteit der Schrift zeer verheugen, toch willen wij niet ontveinzen, dat het standpunt dat deze mannen innemen om de hedendaagsche Schriftcritiek te bestrijden, ons zwak voorkomt.

Immers het afdoende argument tegen alle hedendaagsche Schriftbestrijders is: dat de Heilige Geest in de harten der geloovigen getuigt, dat de dingen die in de Schrift beschreven worden, van God zijn, dewijl zij ook het bewijs daarvan in zich zelve heeft. Het getuigenis des Heiligen Geesten in de harten der geloovigen, en daarbij ook de belijdenis van de kerk in zake het Woord Gods, moet ook in deze dagen in ds eerste plaats aan de Schriftbestrijders worden voorgehouden. Als zij daarvoor al niet zwichten, dan zal het hun toch duidelijk worden, dat zij door hunne critiek zich plaatsen op een terrein, dat buiten dat van de belijdende kerk des Heeren ligt. Menig Schriftbestrijder verkeert in den waan, dat hij omtrent de Heilige Schrift beschouwingen hebben kan, die lijnrecht ingaan tegen hetgeen de kerk omtrent het stuk der Heilige Schrift belijdt, en hij toch voor een geloovig Christen moet gehouden worden. Het raag wel duidelijk gemaakt worden, dat zij zich daarin bedriegen,

— Een arbeid van zestig jaar tot vr ij making der kerk,

In het jaar 1845 verscheen het eerste num mer van The Liberator, uitgegeven door de „Society for the Liberation of Religion from State Patronage and Control" (vereeniging tot bevrijding der religie van het patronaat en de controle van den Staat). Practisch stelt zich deze vereeniging ten doel scheiding van kerk en staat te verkrijgen en alzoo een einde te maken aan het privilegie der Engelsche staatskerk. Dat dit doel niet gemakkelijk te bereiken is, blijkt al uit het feit, dat de bisschoppen der Anglicaansche kerk als zoodanig zitting hebben in het Engelsche Hoogerhuis.

In het eerst had deze vereeniging met hee^ wat tegenkanting te worstelen; hare leiders stonden aan allerlei verdachtmaking, ja zelf aan vervolging bloot. Doch van lieverlede i^ dit veranderd; de beginselen, door de vereen!" ging gepropageerd, hebben ingang gevonden, zoodat nu vele leden en predikanten der staatskerk tot hare leden behooren. In de laatste jaren is op Godsdienstig terrein veel in Engeland veranderd; men is hen die tot de Discenters behooren, met een ander oog gaan aanzien.

Daarbij is de Anglicaansche kerk door het toenemend veldwinnen van Roomsche leeringen en ceremoniën inwendig verzwakt terwijl hare getalsterkte niet, weinig is verminderd. In 1851 waren er in de vrije kerken in ronde cijfers een millioen minder zitplaatsen dan in de staatskerk; in 1904 was dit juist omgekeerd.

Maar de vereeniging heeft haar doel na een arbeid van zestig jaren nog niet kunnen bereiken, zal men zeggen. De Engelsche staatskerk staat er nog altijd. Wij antwoorden dat de vereeniging, waarvan de The Liberator uitging, het middel geweest is waardoor veel stuitend onrecht uit de Engelsche wetgeving is verdwenen en veel goeds daarin werd gedragen. Beginnende met de Acte van 1856, bepalende dat ook zij, die niet tot de kerk van Engeland behooren, aan de Universiteit van Cambridge graden kunnen krijgen, heeft zij niet minder dan 28 Acts door het Parlement zien aannemen, wier billijkheid door haar was bepleit. Vier van deze acts waren begrafeniswetten. Vijftig jaar geleden kon geen non-conformist (iemand die niet tot de staatskerk behoort) op het kerkhof begraven worden, tenzij met den dienst der Anglicaansche kerk, terwijl Quakers en ongedoopte kinderen van Baptisten zonder eenige plechtigheid werden ter aarde besteld. Toen de predikant Dr. Fletcher koningin Victoria een preek toezond, door hem uitgesproken bij gelegenheid van de geboorte van den prins, zond haar kamerheer de predikatie terug met de opmerking, dat hij het geschrift aan hare Majesteit niet mocht aanbieden, wijl het niet door de staatskerk was gesanctioneerd.

De Engelsche staatsman Gladstone ging met de beginselen der vereeniging mede en daarom dreef hij in 1869 de „disestablishment" (d. w. z, losmaken vau den band die de kerk aan den staat verbindt) voor de lersche kerk door. Trouwens, de onbillijkheid was groot, dat in Ierland, waarvan de bevolking zoo overwegend Roomsch is, de predikanten en bisschoppen van de Engelsche staatskerk uit de algemeene staatskas bezoldigd werden, terwijl de Roomschen uit eigen middelen hunne geestelijken moesten onderhouden. Dezelfde onbillijkheid bestaat in Schotland, al is het niet in dezelfde mate. Immers ook in Schotland vormen de Discenters of Nonconformisten de meerderheid van het volk, en toch worden de dienaren der Schotsche staatskerk uit de staatskas gesalarieerd. Ware het laatste ministerie Gladstone een langer leven gegund geweest, dan zou ongetwijfeld ook de vrijmaking van de Schotsche staatskerk een feit geworden zijn. De groote staatsman durfde het echter kennelijk niet aan, om ook de vrijmaking der Engelsche of Anglicaansche kerk op zijn programma te stellen, In beginsel moet hij ook daarvoor geweest zijn, doch in de practijk heeft hij deze zaak laten rusten,

Hoe zou het ons verheugen wanneer wij uit Engeland tijdingen kregen van eene krachtige actie tegen het toenemend ongeloof in de vrije kerken en van een sterken strijd tegen het veldwinnend Romanisme in de staatskerk. Deze machten zijn toch gevaarlijker voor het leven der kerken dan de staatsbanden, hoezeer deze ook te verwerpen zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen