Buitenland.

Frankrijk. Nadere bijzonderheden omtrent de officieuse Synode van Orleans.

Genoemde Synode v/as eene indrukwekkende samenkomst, waaruit bleek hoe diep de tegenstellingen geworden zijn in hetgeen men het groote Protestantsche huisgezin van Frankrijk noemt. Eenige maanden te voren hadden de liberalen die te Montpellier vergaderden, verklaard, dat zij de bekende „geloofsverklaringen van 1872'' principieel wilden aannemen, maar alleen als een theoretische formule; niet als uitdrukking van hetgeen zij beleden. De orthodoxen of Evangelischen waren bereid geweest om den Liberalen belangrijke concessiën te doen, toen dit besluit van Montpellier de hoop der rechterzijde in rook deed vervliegen. De leiders der Orthodoxen besloten aanstonds door dit positie-nemen der Liberalen, de in de „broederlijke" samenkomst te Lyon en in de Synodes van Andure en Reims gedane concessiën terug te nemen, of minstens door eene plechtige vernieuwing van degeloofsverklaring van 1872, aanstonds bij de opening der Synode te Orleans, de opname der liberalen in de nieuwe kerkelijke organisatie onmogelijk te makexi. Hiervan was aan het z. g. linker-centrum, dat is de partij die geneigd is om met de liberalen saam te gaan, niets gezegd. Toen nu na de opening der Synode de predikant Picard van Parijs het voorstel deed om eerst van instemming met de geloofsverklaring van 1872 getuigenis af te leggen, werd dit door de Linkerzijde als verraad tegenover de vroeger genomen besluiten beschouwd. De Orthodoxen antwoordden, dat de concessiën op de synoden van Andure en Reims gedaan waren in een tijd toen de Gereformeerde kerk van Frankrijk nog een staatsinstelling was en daardoor het karakter droeg van een volkskerk, waarin geen waarborg bestond dat men zich aan eene geloofsbelijdenis zou houden, en dat deze nu in de nieuwe verhoudingen van een van den staat gescheiden kerkelijke gemsenschap niet gehandhaafd konden worden. Ds debatten bewogen zich daarna over de hoofdvraag: zou de Ger.; formeerde kerk van Francrijk al dan niet eene belijdenis hebben, die voor allen bindend zijn zou. Gelukkig bleef de discussie strikt zakelijk en van alle persoonlijkheden vrij, doch hoe welsprekend er van weerszijden gepleit werd, het werd maar al te zeer duidelijk, dat het ondoenlijk was zich met de Liberalen, ja zelfs met het linker csntrum in eene kerkelijke organisatie te vereenigen, want het kwam aan den dag welk een niet te overbruggen kloof er door de moderne Theologie ontstaan was, zoodat aan verzoenen geen denken was. Het was een pijnlijk oogenblik toen de beide leiders der Christelijk sociale beweging in de Gereformeerde kerk, Wilfred Mcnod en ElieGounelle, aan het slot der zitting zeiden dat zij opgehou den hadden lid der Synode te zijn. Met hen namen nog drie predikanten en ouderlingen, die lang lid der permanente commissie geweest waren, hun ontslag. De anderen zouden blijven, totdat de kerken hare „associations cultuelles" zouden gevormd hebben; welke vereenigingen zich dan moesten uitspreken welke houding zij bij den nieuwen toestand zouden aannemen.

Er was een geweldig conflict tusschen de Uefde die gaarne de breuk had voorkomen, en de waarheid, die het Evangelie niet wilde prijsgeven en de toekomst der kerk in het oog hield. De grijze predikant Babut uit Nimes, de neef van Adolf Monod, een der oudste en bekendste leden der Synode, putte zich uit, om de tegenstelling weg te nemen en eene verzoening met de liberalen tot stand te brengen, overtuigd dat dezen een zwenking naar rechts gedaan hadden. Doch te vergeefsch. Mannen als de hoogleeraar Doumergue teMontauban, de bekende schrijver van het leven van Calvijn, Benjamin Couve van Parijs, Bruguièré te Marseille, gevoelden dat zij niet mochten toegeven, wanneer ïij het evangelie van Jezus Christus niet wenschten prijs te geven.

En wat nu verder? Binnen weinige maanden zullen de kerken die nog niet verstorven zijn, gesproken hebben. Dan zullen de afgevaardigden der kerken weder samenkomen, en het is te denken dat de rechterzijde, het behouden element, zeer versterkt ter vergadering zal komen. De liberalen zullen wel eene afzonderlijke kerkelijke gemeenschap vormen. Maar wat zal het linker centrum of de middenpartij doen? Dit is niet vooruit te zeggen; doch wij vermoeden dat zij het liberale leger zullen gaan versterken. Op de Synode te Orleans stond het 65 tegen 42.

Nog willen wij vermelden dat zoowel te Andure en Reims als te Orleans besloten werd, dat zoodra de kerken zich georganiseerd hebben, de geheele Fransche protestantsche wereld eene algemeene vergadering houden zal, om op grond van het gemeenschappelijk verleden, al is het ook dat men niet eens geestes is, een soort van algemeene vertegenwoordiging van de protestantsche belangen in Frankrijk te vormen.

Daarbij werd te Orleans eenstemmig besloten een ondersteuningskas te vormen, waardoor predikanten, zonder te letten op hunne leerstellige overtuiging, zoo noodig geholpen zullen worden de vereischte bestaansmiddelen te vinden.

N.-Amerika. De bekeering van een hoogleeraar der Unitariërs.

Eenige maanden geleden was Schenectady, in den staat New-York, het middelpunt eener Godsdienstige opwekking. De Engelsche evangeHst Dr. W. J. Dawson was aan het hoofd der beweging. Onder de bekeerlingen telt hij door middel zijner prediking ook een hoogleeraar, met name Dr. Hale, Jr. Hij geeft van zijn ommekeer het volgende verhaal.

Toen hij tot het bewustzijn ontwaakte, dat een nieuwe wereld zich aan zijn geopend zielsoog had ontdekt — eene wereld, die hem zooveel aantrekkelijker was dan de oude, waarin hij voorheen zich had zoeken te vermaken — en het hem daarbij duidelijk was geworden, dat Jezus Christus van die nieuwe schepping het middelpunt was, aarzelde hij niet langer om in het openbaar den Christus te belijden. „Ik ben een zondaar" — zoo sprak hij in een der meetings, verleden najaar — „ik heb mij voorgenomen mij over te geven en mij te wijden aan den geestelijken dienst van Christus." Hij zeide, dat hij ter elfder ure gekomen was. Hij is derhalve een man van jaren. Hij had geene verwachting — zoe drukte hij zich uit — dat de roepstem van Christus ooit tot hem komen zou, en op de vraag, waarom hij zulks niet verwachtte, geeft hij zelf dit antwoord: „Ik ben in New England geboren. Ik ben een man van studie. Ik was Unitariër. Die Kerk staat bekend als eene, die meer klem legt op de rede en het verstand, dan op het hart. Wie zou het hebben kunnen denken, dat ik geleid zou geworden zijn, om Christus aan te nemen in eene opwekkings-vergadering in eene Methodisten Kerk? ”

De eerste preek van Dr. Dawson, toen hij zijn werk te Schenectady aanving, was over het gebed, en zoo redelijk kwam die voorstelling aan Prof. Hale voor, zoozeer beval zich het bidden bij hem aan, dat hij besloot er de proef van te nemen, met het gevolg, dat hij nu het getuigenis aflegt: „Uit eigen ervaring kan ik zeggen, dat de weg tot het kruis door het gebed henen loopt.”

Wij dachten toen wij dit lazen, aan hetgeen wij van een bejaard predikant vernamen, toen hij aan zich zelven ontdekt en van zijn ongeloof genezen werd. Zijn ziel was gered j doch hoe beweende hij het met heete tranen, dat hij zoovelen had misleid voor de eeuwigheid. Zijn pastorie zag op het kerkhof uit, en het was hem alsof de dooden uit hun graven verrezen om hem te verwijten, dat hij hen niet had gewezen op datgene wat tot zaligheid noodig is. En nu zouden wij gaarne ook van ïit. Hale nog iets anders vernemen, dan dat „een nieuwe wereld" zich aan zijn zielsoog had ontdekt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen