Buitenland.

Gemengd Nieuws.

Pastor von Bodelschwin^h. Eenige weken geleden vierde de bekende predikant von Bodelschwingh, stichter van vele philanthropische inrichtÏDgen te Bielefeld, zijn ygsten geboortedag.

Hij ontving een verbazend groot aantal gelukwenschen; ook de Duische Keiser en zijne gemalin zonden hem een felicitatie. Men vreesde wel dat de geliefde leeraar 'dien dag niet zou beleven, maai tot blijdschap van zijn omgeving mocht hij dien nog vieren en scheen het alsof zijn krachten waren aangekomen. Zijn geboortedag was een feest voor de geheele kolonie Bethel. Da grijze jubilaris kon de voormiddaggodsdiensloefecing bijwonen. In het veteenigingshuis werd des avonds een feest gevierd, waarbij v/el 2000 menschen tegenwoordig waren. Ook daarbij was pastor von Bodelschwingh tegenwoordig, al kwam hij wat later.

Den 3den April is echter von Bodelschwingh overleden. De Duitsche correspondent van het Handelsblad schreef over hem o.a het volgende:

«Een man met eea hart van goud, een origineel, die in het leven veel bereikte, omdat een ieder overtuigd was van zijn edele, nooit zelfzuchtige bedoelingen.

Zijn loopbaan teekent reeds den origineel. Zoon van een Pruisischen minister, van oud adellijk geslacht, werd hij van mijnwerker en landbouwer, theoloog. Na zijn studie in Bazel, Erlangen en Berlijn, verzamelde hij in Parijs als geestelijke de armste Duifschers om zich heen. Later vestigde hij zich als geestelijke in Weslfalen, nam aan de veldtochten van 1850 en 1870/71 deel als militairgeestelijke. Na de oorlogen gaf hij zijn krachten uitsluitend voor de christelijke filantropie. Hij is geworden de vader der epilepticï en de weldoener van de rondtrekken.den.

Dat in Duitschland speciale instellingen bestaan voor lijders aan vallende ziekte — wier aantal in het rijk geraamd wordt op 70.000 — is voornamelijk te danken aan Von Bodelschwingh. Met zijn eigen inrichting te Bethel, waar 2 tot 3000 zieken in 70 k 80 huizen wonen, gaf hij het voorbeeld.

Zijn andere zorg lag meer op sociaal gebied. Hij gaf den stoot tot een systeem van onderoak brengen en herbergen der reizende handwerkers-gezellen, van arbeiderskolonies, welke thans in heel Duitschland bestaan.

In i887 stichtte de heer Von Bodelschwingh o.a. te Amsterdam de Deutsche Seemancs und Stadtmission »Eckhardthaus«.

Wie gelegenheid gehad heeft te Bethel langs de verschiliende instellingen van Von Bodelschwingh te wandelen, instellingen ten bate der.epileptici, langs de arbeiders kolonies, de arbeiders-woonhuizen, langs de inrichtingen tot genezing van drankzuchtigen, moet een diepen indruk gekregen hebben van de werkzaamheid van dezen man, die alleen leefde om ellende te verzachten.

Von Bodelschwingh zag in den mensch alléén den mensch. Hij noemde in het Pruisische Huis van Afgevaardigden — waarin hij zitting had — de ministers en collega's Du en lieber Brudcr En zoo eenvoudig, natuurlijk als hij dit deed, nameen ieder die familiariteit gaarne van hem aan«.

De laatste dagen vanpastorvön Bodelschwingh. In de laatste dagen voor zijn afsterven gevoelde zich de vader van de Bielefeldtsche stichtingen zoo goed, dat men in zijn omgeving er niet aan dacht dat hij zoo spoedig zou heengaan. Von Bodelschwingh zelf was zich bewust, dat hij weldra naar het Vaderhuis zou gaan. De aanvallen van beroerte en het sterke terugkeeren van zijn oude kwaal noemde hij heftige stooten aan den tabernakel zijns lichaams, die hem vermaanden aan een sgeheel afbreken " te denken. Maar van al die aanvallen herstelde hij steeds weer docH' zijn sterk gestel, en daarom, was zijn leven in geenen deele een lijden, maar tot het einde toe arbeid en werk laamheid. Nog voor eenige weken zeide een van zijn medewerkers, die het meest met hem te doen had: hij houdt ons allen nog aan het werk 1 Tot het laatst reed hij in een rolstoel door de inrichtingen. Ieder die hij tegen kwam, kreeg een vriendelijken blik en een handdruk. Maar ook ernstige dingen werden bij zulke ontmoetingen besproken, en als het noodig was, werd door hem met vurige energie vrede tusschen strijdende partijen gesticht of wel een maatregel dien men genomen had, gecritiseerd. Dan ging hij in de huizen der kranken, stervenden, treurenden. Hij die door een bijzonder leed getroffen was, kreeg het eerst zijn bezoek. Maar dat waren slechts zijn »uitspanningsuren". Het overige van den dag bracht hij met ernstigen arbeid door. Tot den laatsten dag hield hij zich be'zig met correspondentie, dicteerde brieven en oproepingen, die maar weinig correctie behoefden om persklaar te zijn. Het meest verwonderde men er zich over, dat hij ook nieuwe toestanden nog goed kon indenken en altijd weer nieuwe nooden in zijn ruim hart kon opnemen; zoo was hij in de laatste weken nog in het bijzonder bezig met de rampen waardoor de Congonegers getroffen worden, Steeds was zijn belangstelling gevestigd op het gebied van de zending; hij liet zich (hij had in de Philosopfaie en de natuurwetenschappen gestudeerd), zaken uit de meest onderscheiden terreinen der wetenschap voorlezen, waarbij de grijze man de pas opgedane kennis zocht vast te houden en zijn geheugen voortdurend oefende.

In de laatste week was vader Bodelschwingh bijzonder frisch. Op Woensdag was hij den geheelen dag daar werkzaam; des avonds had hij op het hoofdkantoor een gesprek met een medearbeider, waarbij hij zijn helderheid van geest en zijn vurige liefde weder ten toon spreidde. Daarna ging hij met een zijner kleinkinderen, met hetwelk hij zoo gaarne weer kind werd, naar den familiekring om het avondeten te gebruiken. Volgens zijn gewoonten der laatste maanden sprak Wj daarbij zelf een gebed uit, waarvan de grondtoon was: Wees niet bezorgd! Daarop begaf bij zich naar zijn slaap Isamer. Op het punt zich ter ruste te begeven, trof hem een zware aanval van beroerte, die hem nedervelde. Tot vol bewustzijn is hij niet meer gekomen. Hij lag" met gesloten oogen en streed zijn laatsten strijd. Een zwaar rochelen deed vermoeden in welk een arbeid de ziel van den arbeidzamen man verkeerde. Wellicht was bet onbewust, dat hij den arm ophief en naar boven wees, toen hem werd toegeroepen: »Tot weerziens daarboven in den hemel". Hij drukte" echter de handen zijner kinderen krachtig, als om hen te danken voor de verkwikking die zijn zonen hem bereidden door hem afwisselend troostende bijbelwoorden en verzen uit den liederenbundel voor te lezen. In dezen toestand lag hij lang. Vele nabestaanden mochten afscheid van hem nemen; maar hij heeft ze niet herkend.

Op Zaterdag 2 April sloeg hij nog eenmaal zijn oogen op, en zag lang, lang de zijnen aan. Toen sloten zich langzaam zijne oogen. Daarna zongen zij, die dit sterfbed omringden met bewogen stem:

Gloria sei dir gesungen Mit Menschen-und mit Eflgelzungen — Mit Harfen-und mit Zymbellton! Von zwölf Perlen sind die Tore An deiner Stadt; wir stehen im Chore Der Engel hoch um deinen Thron. Kein Aug' hat je gespurt Kein Ohr hat je gehort Solche Frèude. Drum jauchzen wir Und sin gen dir Das Halleluja für und für.

Onder dit gezang ging vader Bodelschwingh heen en trok door de «paarlenpoort" naar de zalige eeuwigheid. Het was te één ure des namiddags. De klokken te Bethel luidden en de vijf k zes duizend bewoners wisten, dat zij hun vader ver loren hadden.

»Iedere week, zoo klaagt de (Amerikaansche) Wachter, groeit de lijst der twijfelaars en der beslist ongeloovigen aan. Onlangs verscheen een boek van Dr. Gordon, leeraar der historische Congregationalistische kerk in Boston, over den sGodmensch en het Wonder", waarin hij het lezend publiek meedeelt, dat hij tot de overtuiging gekomen is, dat iemand een goed christen kan zijn zonder in wonderen Ie gelooveo. Het zegt, dat hij er geen belang bij heeft, om het geloof aan wonderen te vernietigen. Alleen acht hij het van belang, om aan te toonen, dat waar wonderen niet langer als waar beschouwd word? n, het Christendom in zijn wezen ongeschonden blijft. De toekomst van den godsdienst moet niet vereenzelvigd worden met de toekomst van het wonder. De boodschap van Jezus Christus aan de wereld is geheel onafhankelijk van wonderen.

De ontv/ikkelde menschen, zegt Dr. Gordon, zijn het met deze opvatting goed eens. De werkelijk heid der wonderen is reeds lang verdacht geweest. En hiervoor beroept deze Christenleeraar en herder zich op de Grieken, op Arisloteles, op de philosophen Spinoia en Hume. Van af de vroegste tijden tot nu hebben de grootste denkers het zonder geloof aan wonderen kunnen redden, wat zullen wij dan nog aan de werkelijkheid der wonderen in de Schrift meegedeeld, v& sthouden!" Treurige wijsheid!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen