De hedendaagsche schriftcritiek in haar bedenkelijke strekking voor de gemeente des levenden Gods - pagina 37

33 die inspiratie tot zelfs in het enkele woord toe bindend van autoriteit is''''); of ook, om een enkel detailpunt te nemen, indien de Zone Gods mij met opgeheven vinger toeroept: „Aldus en aldus heeft Daniël de profeet gesproken, mijne jongeren merkt daarop!" dan zou ik door nochtans, gelijk de ethischen, in c o n t r a te besluiten, meenen het recht op den naam van theoloog te verbeuren, en mij zelven beschouwen als in flagranten strijd met het eigen beginsel mijner wetenschap geraakt, doordien ik den Heiligen Geest in de zelfbewuste uitspraak /an zijn absolute tolken weersprak. I n d e d e r d e p l a a t s , M. ïï., dient als aan de theologie vreemdsoortig, afgewezen elke studie van de Heilige Schrift, die zich beheerschen laat door een valschelijk ingeslopen philosophisch beginsel, dat kennelijk tegen het beginsel van den Heiligen Geest reageert. En vooral deze canon verklaart ons veel. Let slechts op vierderlei: 1°. Onmiskenbaar wordt de geheele Schriftstudie, vooral die des Ouden Testaments, op dit oogenblik beheerscht door de vraag, of er een val van heilig tot onheilig plaats greep, dan wel of men allengs tot het ware en heilige uit het lagere opklom. Die vraag keert in drie stadiën terug: Eerst bij Adam; daarna bij Israël in de woestijn; en eindelijk bij de eerste Christelijke gemeente. En omdat men nu die vraag ontkennend beantwoordt, zal de hamartogenie in Genesis drie product zijn van phantasie; de edeler deelen van de thorah niet bij Mozes, maar aan het eind der Israëlietische ontwikkeling liggen; en het Christelijk gemeentebewustzijn eerst rijpen van liverleê. Is hier nu, zoo vraag ik, een tendens merkbaar, of is ze dat niet ? En als ik nu weet, dat het wegcijferen van den val thans het principe aller wijsbegeerte is; dat het denkbeeld van zulk een val de hoovaardij van den menschelijken geest het diepst beleedigt; en juist daarin de Heilige Geest de a-o<pia der wereld oordeelt, dat Hij in een schenken van heiligheden aan'^Adam, in een schenken van heiligheden aan Mozes en in een schenken van heiligheden op den Pinksterdag Gods majesteit, en in een telkens daarop gevolgde ontzinking daaraan ons diep bederf toont, is het dan niet de onnoozelheid zelve, voor ons theologen, om slippedragers van een Schrifstudie te worden, die juist op elk dezer drie punten de Schrift saeculariseert ? 2". Een accoord met den Heiligen Geest zoekend, dringt de geest der wereld telkens en telkens weer naar S y n e r g i s m e, om door accentueering van 's menschen werkzaamheid Gods inwerking niet slechts te beperken, maar vooral op te heffen in haar absoluutheid. En zoo nu ook is er in de hedendaagsche Schriftstudie een neiging woelend, om tegen de s o u v e r e i n i t e i t d e r i n s p i r a t i e denzelfde :i strijd aan te binden, dien 3

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen