Zonde en recht - pagina 27

21 het natuurrecht, maar tot het tus naturae secundarium. Soms wordt de eigendom zelfs eenigermate als iets zondigs voorgesteld, gelijk in uitingen van Ambrosius, waarop door Janet de aandacht wordt gevestigd 33). Bij de meeste kerkvaders wordt de goederengemeenschap als de oorspronkelijke toestand geleerd 34). Augustinus leidt het eigendomsrecht niet uit het goddelijk recht, krachtens hetwelk veeleer gemeenschap bestond, af, maar uit het menschelijk recht. Het decretum Gratiani, uit het midden der 12de eeuw, acht ook de gemeenschap van goederen volgens het natuurrecht te zijn. Durand de Pourfain ontwikkelt haar met voorliefde 35). In den Roman de la Rose, uit het begin der 13de eeuw, wordt tot het geluk van den eersten tijd gerekend, dat de eigendom nog ontbrak 36). Volgens Occam is de gemeenschap naar goddelijk en natuurlijk, de eigendom naar menschelijk recht 37). Melanchton, die uitvoerig het eigendomsrecht verdedigt tegen de wederdoopers aan den eenen, en de absolutisten, die allen eigendom aan den Keizer toekenden, aan den anderen kant, erkent dat, hoezeer deze instelling thans van goddelijk recht is, zij toch met de zonde in verband staat 38). Ook Winkler is van oordeel, dat vóór de zonde „nulla dominiorum distinctie" bestond 39). Hetzelfde vindt men bij Hugo de Groot 40)^ bij Bossuet 4i). Kortom, zij die zooals Alberti ook den particulieren eigendom in den staat der rechtheid mogelijk achten 42), vormen de minderheid. En inderdaad, waar alle zelfzucht, alle onheiHg streven is uitgesloten, is voor het bestaan der grenzen, die thans den particulieren eigendom vormen, weinig reden te vinden. Zoo was dan wel de toestand, ook voorzoover die door het recht beheerscht wordt, vóór den val veelszins anders als daarna. En de mensch verstond door inwendige voorlichting hoe het alles wezen moest. Ook was zijn wil in overeenstemming met dien van zijn Schepper. In vrije gehoorzaamheid beantwoordde hij aan allen eisch van het recht, ofschoon dit niet als uitwendige orde voor hem stond. Niet in eene zekere onnoozelheid, gelijk Hugo de Groot leert 43)^ tegen welke voorstelling ook Alberti 44) en Thomasius 45) hunne stem hebben verheven, maar „in ware gerechtigheid en heihgheid" 46).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen