Volkenrecht - pagina 51

41

Toen Rusland „niet alleen zijnen ouden bondgenoot" — Nederland —• „verlaten (heeft) maar voor dengene die door Rusland zelf als usurpateur en rebel beschouwd werd," tegen den ouden bondgenoot partij koos ^°^). Thorbecke's schitterend betoog over de erkenning van België is nog der lezing overwaard. „Door het Congres van Weenen was de oprigting van het ééne Koningrijk der Nederlanden vastgesteld als een hoofdsteunsel van het nieuw Europisch Staatsgebouw. Europa scheen daardoor een erkend positief regt verkregen te hebben op de handhaving van hetgeen niet alleen een voornaam \verktuig van haar wedergeboren leven, maar eene wezenlijke voorwaarde van deszelfs duurzaam bestaan was geworden". ^°^) Maar als België zich straks uit het staatsverband losscheurt waartoe het krachtens het Weener Congres behoorde, haastten de Mogendheden zich de gewesten, toen deze nog geheel in staat van opstand verkeerden tegen het wettig gezag, als nieuwen zelfstandigen Staat te erkennen. Met krenking ook van hunne plichten jegens Nederland. Gelijk Thorbecke schrijft: „De feitelijke onafhankelijkheid der opstandelingen wischt niet eene enkele van de bij de Traktaten gevestigde verpligtingen uit. Hij die beweert, dat het, van wege deze factische omwenteling, aan eenige met ons bevriende Mogendheid geoorloofd is, om strijdig met de vroeger erkende regten van het Rijk der Nederlanden te handelen, geve toe, dat in zijne voorstelling regt en magt woorden zijn van eenzelfde beteekenis." ^^"j 25 Juni 1852 wees Groen van Prinsterer er in de Tweede Kamer op, hoe „de diplomatie sedert 60 jaren aan de revolutie onder eiken vorm hulde gebragt heeft"; dat ,,men een systeem heeft aangenomen, volgens hetwelk de diplomatie lederen geweldhebber, zoodra en zoolang hij de overhand heeft, erkent, heden Karel X, morgen Lodewijk Filips» heden Lodewijk Filips, morgen een provisioneel gouvernement, straks weder een President, onder elke wijziging zijner magt"; dat het eindelijk zóó ver gekomen was, „dat Europa gereedelijk de hand zal reiken aan den onverlaat, die, met verkrachting van eed en pligt, zich meester maakt van het bestuur", enz. ^^^). Straks werd ook Napoleon III erkend. Had hij al zich aan eenen staatsgreep schuldig gemaakt, — dat was immers eene binnenlandsche aangelegenheid. Maar zijn Keizerschap was ook in lijnrechten strijd

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen