Verdienste of genade? - pagina 66

school gemaakt en nog in onze eeuw is hij er van beschuldigd, dat hij zonder opzet was terecht gekomen in het subjectivisme van Luther. We zagen, dat de zgn. pochende zekerheid van de Reformatie — ZO' in flagrante strijd met haar belijdenissen — thans als interpretatie der Reformatie meermalen met aarzeling wordt omgeven. Wanneer deze aarzehng veld wint, zal ook de vraag meer en meer acuut worden, waarom Trente de Reformatie zo fol heeft veroordeeld en maar zo weinig oog had voor haar diepste religieuze motieven. Het zal dan een belangrijke bijdrage van de reformatorische theologie kunnen zijn aan te tonen, dat „imputatie" waarlijk iets anders is dan formeel en extern verbalisme, een mantel der liefde. En bovendien: dat de prediking der heilszekerheid iets anders is dan de miskenning van eigen zwakheid en gevaar en van de Paulinische vermaning: „Wie meent te staan, zie toe, dat hij niet valle". Artikel 23 van de Relgica is hier wel een zeer sprekend monument en getuigenis. Hier wordt over vrijmoedigheid gesproken in tegenstelling met de bevende vlucht van Adam. Maar het stetmen en rusten, waarvan hier sprake is, vormt het tegenbeeld van de pochende zekerheid. Er is sprake van een vernedering — humüiare — en de herinnering aan Psalm 143 : 3 besluit het artikel: cum. Davide est precandum: Here ga niet in het gericht met uw knecht, want niemand, die leeft, zal voor uw aangezicht rechtvaardig zijn 2"). Maar juist dit artikel verwerpt alle verdienstelijkheid der werken en de samenhang is onmiskenbaar. Want hier wordt een venster geopend, dat uitzicht biedt, niet op een van de heilszekerheid te abstraheren geloofszekerheid — de objectiviteit der waarheid — maar op die genade, die haar licht werpt ook midden in de ganse problematiek der subjectiviteit. In het evangelie gaat het maar niet om definitieve bescherming tegen dreigende machten, die het leven van bui214) Vgl. met dit slot van art. 23 de houding van Richard von Ie Mans, die onder de indruk van de „justitia duplex" ieder, die zich voor Gods rechterstoel op eigen werken beroept, een farizeeër noemt. (Stakemeier, Der Kampf und Augustin auf dem Tridentinum, 1937, pag. 182).

64

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen