Groote kinderen en groote daden.

Het komt nogal eens voor, dat ouders verlegeïi : zijii, min of meer verlegen, zijn althans, met hun .groote kinderen.

Zie, zoolang ze klein zijn, dan gaat het nog. Maar wanneer ze grooter warden, dan komen er zooveel moeilijke gev; alleai. Dan vermeerdert het getal van de vragen, die ze doen, dan worden die vragen al moeilijker, dan komt er al meer gev, aax, dat de ouders hun kinderen niet meer zullen „houden", dan is er telkens weer een oogenblik, waarin vader sleclits met moeite zijn overwicht kan houden, en waarin moeder, niet dan met eenigen steim van vader, een héél klein bewijs je van verbazing over zooveel eenvoudigheid en gebrek aan levenswijsheid, met moeite kan terugdringen uit den glimlach harer kinderen.

De kinderen worden groot — dat beteekent heel dikwijls in het leven van onze ouders een zucht: „we kunnen niet meekomen — we verliezen ons respect”.

Dit feit is niet te loochenen. En misschien is dat wel steeds een weinig zoO' geweest. Maar in onzen tijd, die zich zoo buiten, gewoon snel ontwikkelt, wordt het verscliil in levensopvatting tusschen het volgend geslacht en het vorige maar al te dikwijls heel sterk gevoeld. Onder levensopvatting behoeven we dan nog niet te verstaan de houding tegenover God en godsdienst in de eerste plaats; maar er is over het gemeen bij het geslacht, dat thans zoo' ongeveer tusschen de vijftien en de vijfentwintig jaar is, in velerlei opzicht een andere kijk opi de wereld rondom. Men waagt meer dan voorheen, men is veel meer vertrouwd met de cultuurmogelijkheden, en men is meer aangelegd op een leven naar buiten toe, dan op een leven meer binnenwaarts.

Daarin ligt iets, dat zijn goede zijde heeft.

Ons Calvinistisch volk heeft in de laatste tientallen jaren zich leeren richten op de dingen, die niet rechtstreeks kerk of school betreffen óók — en zoo langzamerhand wordt dat een soort tweede natuur. Maar nu komt er bij onze jonge menschen vooral een zich aaiders oriënteeren tegenover de wereld rondom. En daarmee hebben ouders maar al te dikwijls hun moeilijkheden.

Wat we nu van „de 'wereld" hebben te denken, daarover hopen we binnenkort in een andere rubriek te handelen. Daarover gaat het hier niet. Maar ter a, anduiding van de moeiten, die er met de „groote kinderen" zijn, moesten we wel even deze kwestie aanroeren.

Goed — onze kinderen denken anders over de dingen rondom, dan de ouders.

Daarin is ook een gevaar. Somwijlen is het ook de schuld der ouders.

Maar op 't oogenblik hebben we op het oog, die gevallen, waarin de ouders de moeilijkheden; wel heel zwaar gevoelen, zonder dat er nu bepaald van een foutieve of zondige houding kan worden gesproken bij hen. Met een voorbeeld zij onze bedoeling duidelijk gemaakt.

Daar is een ouderpaar, dat alles voor een zoon b.v. doet. Zij geven zich met volle liefde, en de verhouding laat dan ook niets te wenschen over. Maar op zeker moment krijgt in een gespirek vader opeens een eigenaardig gevoel. Zijn zoon praait werkelijk over iets, waarop, de vader steeds een anderen kijk heeft gehad. En vader weet, dat zijn zoon wel degelijk met de opva.tting van vaider opde hoogte was. Maax ondanks ida, t schijnt het wel, alsof zoonlief nu min of meer opzettelijk laat uitkomen, dat hij heel goed een andere opinie durft hebben dan vader. Heel even doet da, t vreemd aan. En hij geeft min of meer schuchter zijn meening te kennen, dat hij steeds een andere opivattiing was toegedaan. Pas nu op. Wu dreigt er een conflict. Wanneer zoonlief nu werkelijk zich geeft naar vaders wil, dam zal hij de mogelijkheid van ongelijk onmiddellijk erkennen. Maar zulke ideaal-kinderen zijn zeldzaam. En dikwijls gebeurt het, dat inderdaad de zoon een beteren kijk heeft dan. vader. Ook al zal dat laatste veeleer uitzondering Idan regel blijken. Het kan toch bij de zoo oneindig vele gevallen meermalen voorkomen. Hebt ge nu te doen met een driftigen vader, dan dreigt het conflict; hebt ge te doen met een spoedig in zijn vadereer en vaderliefde gekrenkten vader, dan kan stille, soms stugge, zwijgzaamheid het gevolg zijn. En ook daarmee is een „conflict gekomen. , Twee mogelijkheden zijn er dan. Moeder trekt partij' voor haar zoon of moeder trekt met vader op, maar merkt een paar dagen later, dat zoonlief ook haar opvatting wel ietwat minachtend behandelt.

Wanneer er nu bij ouders werkelijk de vreeze Gods aanwezig is, dan beteekent zulk een houding van een kind dikwerf ook ernstige zorg.

Immers waar gaat het heen met het kind? Is er geen gevaar, dat dit opfreden de eerste stap is op den weg naaj-het verderf, en bestaat niet de mogelijkheid, dat er op deze wijze niet alleen verwijdering komt tusschen ouders en hun kind, maar ook tusschen hun kind en de hen 'dierbare' be^ ginselen, en, dat is dan vaak hetzelfde, tusschen hun kind en him God?

Inderdaad zijn de jonge menschen in de bespro^ ken periode dikwerf in gevaa, r. Inderdaad wordt er, zéér terecht, meer dan eens een bange klacht vernomen : we kunnen onze kinderen niet ^, baas" worden. Niet alsof ze niet gehoorzaam zijn, maar het besef van ge-es telij k'e meerwaairdigh e i d ontbreekt ten eenenmale.

Hoe moet nu in zulke gevallen de houding van de ouders zijn?

Wel — Jvehalve het vele andere, dat te zeggen zou zijn, en dat we later in deze rubriek nog wel eens hopen te besp-reken — merken we n u slechts dit op: ouders, groote kinderen vragen, van U groote daden.

Wat we daarmee bedoelen?

Wel, in de eerste plaats dit, dat groote kindereni ook van U vragen, dat gij groot zijt.

Zeker, we weten wel, dat een christen aJIeen groot kan zijn door genade. En da; t is het dan ook precies. 'Die grootheid, die wij door genade kunnen onfri^angen, moet tegenover de „groo'theid van groote kinderen" ook de kracht van de ouders zijn.

Walmeer toch een vader of een moeder meenen, dat ? ij hun figuur alleen kunnen handhavem door een houding aan te nemen, alsof zij alles weten, en alles beter weten dan de jongere menschen, dan zijn ze in waarheid klein. Want maar al te vaak wordt zulk een houding ingegeven door eigenliefde en door zucht tot zelfhandhaving, — tot zelfhandhaving als menschelijk individu, niet tO't zelfhandhaving als liefdevol opvoeder.

Ware grootheid is eerlijk. En 'de houding jegens de kinderen eischt dan ook een groote eerlijkheid omtrent zichzelf en omtrent de motieven, die het leven beheerschen. Nimmer mag een vader of moeder denken, dat het respect, dat een kind voor hen heeft, afhangt van hetgeen vader of moeder denkt of weet; het respect van het kind wordt door geheel andere kwesties beheerscht. Anders zou een geleerd kind van eenvo-udige O'Uders nimmer voo'r 'die ouders eerbied kunnen hebben. Maar juist het feit, dat dit zoo dikwijls - anders is, bewijst reeds, dat eerbied voor de ouders bij het kind] gewekt wordt door andere oorzalcen en motieven. Een kind heeft niet allereerst eerbied voor wat vader of moeder zijn, maar voor „wie ze zijn”.

Wie ge zij t — dat beheerscht hier de kwestie.

Daaruit volgt, dat ouders zich waarlijk niet bezorgd behoeven te maken omdat zij de mindere in kennis of de mindere in levenswijsheid van hun kinderen blijken. In den voortgang, vooral in den snellen voortgang (dat beteekent tegelijk ook vaak een achteruitgang) eener cultuur, is dat veeleer een vrij normaal verschijnsel.

Maar dan moeten ze daaro'm niet denken, dat ze nu hun invloed op hun kinderen wél zullen verliezen. Verre vandaar!

De invloed is een kwestie van. de daad.

Een kwestie van de groote daiad.

En de groote daad is de daad des geloofs, da daad vaai een godgewijd leven.

Meer dan ellenlange gesprekken, meer dan een betoog, dat den jongen of het meisje overbluft, heeft de toewijding van een leven des geloofs invloed op de richting, waarin straks het jonge hart zal gaan.

Dit is een groote troost, ook voor eenvoudige ouders. Maar tevens legt het aan. hen, die kinderen van den Heere ontvingen, een dure roeping op. Immers zij weten, dat zij tO't hun kinderen, vooral tot hun oudere kinderen, elke seconde van - hun leven spreken dooir de daad.

De handhaving v; an de oudereer is alzoo een zaak van handhaving van de christelijke levenshouding.

Maar onmiddellijk volgt hieruit dan, dat steeds elke afwijking van het jonge mensch met liefde moet worden tegemoet getreden. Wiet in een Eli-houding. Dat is de bedoeling allerminst. Maar opk bij de bestraffing kan het trillen van het warme ouderhart worden gevoeld.

En wanneer het blijkt, dat de jonge menschen hun ouders in menig opzicht vooruit zijn (en daarover handelen we nu toch feitelijk!), wel, laten dan de christen-ouders toonen, dat zij hun kinderen steeds vooruit zijn in de 'liefde, de toewijding, dö levensovergave. Laten ze toonen, da, t zij bij^ alles hun grootste kracht vinden in het gebed, het gebed óók voor hun kinderen.

De eenvoudige vroomheid, dat is de groote daad^ waarom kinderen hun O'Uders steeds het meest zullen eeren.

En eerbied voor de ouders beteekent in vele gevallen ook eerbied.voor de beginselen der O'uders. Beteekent ook liefde tot den God der ouders.

De Heere werkt middellijk. Hij' doet dat door groote daden. Daden, die bij de menschen vam deze wereld niet worden geacht. Maar die toch ingrijpen in het hart van onze jonge menschen.

Ouders, gij behoeft uw kinderen niet te verliezen.

Als uw hart hen maar vasthoudt. Va.stho'Udt voor den troon van God.

Dan blijft het respect en de eerbied voo'r U. Ook al verbergt zich die somwijlen achter een ruwen bolster.

En er is hope, dat zoo, in den weg der middelen, ook de eerbied voor het Woord' van onzen God komt of blijft.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen