„Via Triumphalis"

M. C. Fallentin, Via Triumphale weg der overwinnaars). Nijkerk — G. F. Callenbach.. 1926.

Men kan op dit boek veel kleine aanmerkingen maken. Men kan zeggen, dat de bijbelsche personen, die er in „opgevoerd" 'worden, niet zijn zooals ze hier geschetst] worden en niet heeten, zooals ze hier genoemd worden. Men kan zeggen, dat de auteur van het kleed van Jezus, dat onder soldaten verdobbeld is, geen zuivere voorstelling heeft. Men kan zeggen, dat het samenspel van de hier opgevoerde personen een doorloopende aaneenrijging is van onwaarschijnlijkheden; dat je hier in een handomdraai zoowel te-gen den Keizer als vóór den Christus en dan straks weer vóór den keizer en tegen zijn vijanden omgepraat wordt. Men kan zeggen, dat het er met de moraal bijster slecht voorstaat en dat het. „christendom", dat den held en zijn nevenfiguren in een, oogenblik aanwaait, omtrent de moraal nóg minder leert dan romeinsbh of germaansch heidendom, waaruit, al naar het noodig is, de auteur zijn figuren zich laat bekeeren. Men kan zeggen, dat de manier waarop hier een samenzwering op touw gezet wordt, eenvoudig ridicuul is, dat de zielkunde hier niets te vertellen heeft en zoo heel veel meer.

Maar dat is het ergste niet. Wanneer ik dit boek heb doorgelezen (het kan gauw, vanwege den ruimen druk) dan ergert het me. Als we ooit een soort christelijke bioscoop kregen, even slecht, en even dwaas, en even sensationeel en even bloederig en even amoreel of immoreel en even gekunsteld en even onwaarachtig als de populaire bioscoop is, die de kwartjes der vrijezaterdagmiddag-eischcnde natie voor een groot deel verslindt, maar 'dan alleen een jeetje christelijk gevernist en alleen maar met een ÏQ de christelijkheid omigezeï program, dan zou dit boek een prachtmotief kunnen worden voor een ruize-film. En dan zou het publiek erheen stroomen, en het zou op nog lager peil staan dan het gewone bioscooppubliekje, omdat het dan even onrijpe vruchten eten zou maar. dan met behulp van een bijbel en van den naam van Jezus Christus. Ik kan 't niet helpen, dat ik zulke boeken haast net zoo erg vind als een vloek. Het christelijk gesukkel is in dit verhaal even ver van het christendom verwijderd, als de onvergeeflijke, dwaze, in een oogenblikje aangewaaide verliefdheid van den „held" afstaat van de liefde. En een „enorm" sensationeele stervensscème, overstrooid met vromigheden, verandert daar niets aan.

Pet spijt me voor den uitgever, die toch heel wat goeds heeft gegeven. Het spijt me van de royale uitgave; en het kruis, nog wel van goud, op den omslag prikkelt me.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen