Pers-stemmen.

Nabetrachtingen over de verwerping van het nieuwe Common Prayer Book.

De groote gebeurtenis in het kerkelijke leven van Engeland in 1927 is de verwerping van de nieuwe rivisie van het Common Prayer Biook.

De ups and downs van deze historie zijn onzen lezers bekend.

In het eerst heette het: het verzet tegen de wijzigingen is groot, de herziening zal worden verworpen.

Op het laatst was men schier algemeen gedachte: de herziening komt er. van

Het liep dan ook als gesmeerd.

Op de kerkelijke vergaderingen had het gewijzigde Liturgie-boek een aanmerkelijke meierderheid verkregen. In het Hoogerhuis evenzooi. Maar het Lagerhuis wierp alle verwachtingen onderstboven.

De aartsbisschop van Canterbury weende. Hij zag zijn levenswerk vernietigd. Jammer, dat iemajad heel zijn leven op zoo'n woirpi heeft gezet.

Anderen, al waren zij hun aandoeningen meer meester, hebben hetzelfde gevoeld.

Daartegenover verheugden zich ook velen in overwinnaarsbesef.

Een triumf voor de orthodoxie mogen wij zeker niet in zien. er

Tegen de modernistische ideeën omtrent het huwelijk enz. richtte zich het hoofdbezwaar niet.

Wel tegen de romaniseerende strekking van de wijzigingen, gebeden voor de afgestorvenen en vooral de transsubstantiatie.

Eigenaardig mag het heeten, dat vooral de Roomsche pers de zaak heel kalm opneemt.

Men duchtte, dat de Anglikaansche kerk door het nieuwe Gebedenboek nog dichter b'j Rome zou komen te staan en dat het een scihrede voorwaarts zou zijn in de richting van de vereeniging van beide kerken.

Rome schijnt echter de kwestie anders te bezien.

De Londensche korrespondent van „De Maasbode", die zijn blad uitstekend op de hoogte hield van het verloop der kwestie, schreef over de gevolgen van 'de verwerping:

„Dit zal een chaos in de kerk beteekenen", heeft de Deken van Westminster verklaard.

„'t Zal oen vreeselijke rommel worden", gaf sir Henry Slesser niet zeer parlementair te kennen.

En wat men niet openlijk wil erkennen, is, dat velen, onder leiding van Lloyd George, tegen het ontwerp hebben gestemd, in strijd met hun aanvankelijk voornemen, alleen om een „chaos", een „rommel" in het leven te roepen. Welk nut heeft het dus, het gebeurde te bespreken als een ramp, die door allen betreurd wordt? De waarheid is, dat allen, die kerkelijke rechtvaardigheid verlangen, geen ander middel zien om deze te verkrijgen dan een „chaos", waarin het gedrochtelijk instituut van de staatskerk ten onder gaat.

Zooals men den toestand thans overzien kan, is het ontwerp ten val gebracht zoowel door de voorstanders van kerkelijke liberaliteit eenerzijds, als door de felste bestrijders van romaniseering anderzijds. Door aanneming van het alternatieve Boek worden Roomsche „bijgeloovigheden" gewettigd en Roomsche invloeden bevorderd, hebben evangelische tegenstanders verklaard, niet zonder schijn van recht, maar met niet minder recht mocht Lord Hugh Cecil "beweren, dat „verworping een buitenkansje zou zijn voor hen, die naar Rome overhellen, of streven naar scheiding tussc'hen Ker'k en Staat". "

En dit argument is voor ons, katholieken, misschien wel het belangrijkste, dat Donderdag te berde is gebracht. Wij hebben steeds doen uitkomen, dat wij niet hard gelooven in dat „overhellen naar Rome", maar tevens zijn wij er immer van overtuigd geweest, dat de onderhoorig'heden van de TVnglo-kath olieken aan de staatskerk de grootste belemmering is voor de verspreiding van het vrare geloof in Engeland. I, eidt de verwerping van het Alternatieve Boek tot slaking van de banden tusschen de Anglicaanscbe Kerk es den Engelschen staat, dan verliest ook de groote Anglo-Katholieke gemeenschap haar nationaal karakter, en boet zij al de materieele en moreele voordeelen, welke die onderhoorigiheid met zich brengt, in. Eerst dan mogen wij hopen, niet op een „hereeniging" van kerken, maar op den overgang van duizenden en tienduizenden Anglo-Katholieken naar de Kerk van Rome.

Daarom, maar ook alleen daarom, mogen wij, Katholieken, niet onverschillig staan tegenover de groote gebeurtenissen, die zich in Engeland afspelen. Het kan ons volmaakt onverschillig laten, hoe de Engelsche kerken georganiseerd zijn, en in welke betrekking zij staan tot den staat. Het katholieke geloof, als geloofsovertuiging beschouwd, heeft nooit geleden onder de voor­ rechten, welke protestantsche kerken, in strijd met de politieke en maatschappelijke rechtvaardigheid, genoten hebben. Het zijn de tegenstanders van Rome, die daaronder geleden hebben, en er thans hun hopelooze misère aan moeien toeschrijven. Maar welk een vreugdekan het geven, als de Anglo-Katholieken hun valschen god, den staat, zien vallen, en hieruit de eenige conclusie zullen trekken, welke mogelijk is!

Wij behoeven ons niet enghartig te verheugen over de moeilijkheden, ' waarin thans de evangelische kerken van Engeland geraakt zijn, maar wij mogen ons verblijden over het vooruitzicht, dat de Anglo-Katholieke gemeenschap zal onttrokken worden aan den greep van den slaat. Want, is zij vrij, dan zullen haar leden, de een na den ander, gaan inzien, dat zij zichzelf terwille van aanzienlijke materieele voordeelen bedrogen hebben, en dat hun nog sleohts één weg .open staat: de weg naar Rome.

En dat is de vrees, die allen verbloemd pf onverbloemd te kennen geven, maar die door niemand duidelijker geformuleerd is geworden dan door Lord Hugh Cecil.

Wij kunnen en wij mogen sympathiseeren met het verdriet van den venerabelen aartsbisschop van Canterbury, die zijn levenswerk ziet ineenstorten, maar geen sentimenteele overwegingen mogen ons oordeel benevelen. De bisschoppen hebben gedwaald, en hun leven eraan gewijd, hun dwaling met een tweede dwaling te doubleeren, en het resultaat door het parlement te laten wettigen. Dat is tragisch. Maar duizendmaal tragischer is het, dat de weg naar Rome voor de eindelooze scharen der Anglo-Katholieken werd afgesloten door het gedrochtelijk gebouw van de staatskerk, en hef instorten van dat bouwwerk is de tranen van een aartsbisschop waard, zoo het uitzicht op Rome erdoor vrij wordt.

In deze beschouwing zit veel waars.

Rome zou er in elk geval wol bij spinnen, hetzij het herziene Gebedenboek werd verwoi.psn, hetzij het werd aangenomen.

Dat begint men thans oak in Engeland te erkennen.

Er is thans een sterke strooming om den chaos in de Staatskerk te bestendigen.

AVant het is niet waar, dat de chaöis eerst kon ontstaan door de verwerping van het voorstel.

De chaos bestond reeds.

De Staatskerk meeningen. besloot in zich een chaos van

Alleen wanneer de band met de Staatskerk-geislaakt werd, zouden de verschillende riöhtingen vrijheid en zelfstandigheid verkaj^en en dat zou juist een zekeren kosmOiS scheppen.

Intusschen worden ajle krachten 'in het werk gesteld om de kunstmagjge. eenheid, van de Staatskerk te behouden. 'S^'ihlMlWür'fi^-

Het laatste middel, : .dat wel zeer karakteristiek., - werd aangeprezen, is

wel zeer karakteristiek., - Men wil n.l. de oudste recensie van het Common Prayer Book welke uit 1547 dateert en van Craumer afkomstig is, in eere herstellen.

Wel vindt men daarin niet zulk een poi'emische strekking tegen Rome als in het bestaande.

Maar.... de Calvinistische invloeden, zijn.daar-,

in toch onmiskenbaaï: , •, ^K5Ïfel#l5|sPl^S|!É Wij zijn benieuwccf)-liqg.^ dit afloiopt:

HEPP.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen