Overvioedig hopen.

Wij spreken veel over zonde en schuld, over verzoening en rechtvaardigmaking.

Wij strijden — en terecht — voor de handhavingder zuivere belijdenis.

We roepen elka.ar toe: zijt geduldig in de ver­drukking, volhardt in het gebed. Waarom wekken we elkaar zoo weinig op totb 1 ij d s c h a p ?

Voor velen schijnen christelijk geloof en naargeestige, stroeve, vreugdelooze ernst onlosmakelijkverbonden te zijn.

Zij betoon en zich geen kinderen des lichts, hoog­stens kinderen der schemering.

Hoe komt dat toch'?

Niet van de H. Schrift, want als er één boek is vol verheven blijdschap en heilige vreugde, danis het wel het Woord van onzen God.

A'een, het komt hier vandaan, dat 'men het waregeloof teveel losmaakt van de levende hoop.

Dat het aangezicht niet gewend is naar watGod bereid heeft voor wie Hem vreezen.

Gelooven is maar niet een voor waar houdenvan een prachtig ineensluitend dogmatisch systeem.

Het is aanvaarden' van alles wat ons God in Zijn Woord heeft geopenbaard. Daarom is het ook een grijpen naar de toekomst, naar het waarachtige leven en de volkomen zaligheid, naar de vollerealiseering der beloften Gods in Christus.

Er moeten in den beker onzer hoop niet slechts een paar druppelen worden gevonden; wij moeten overvloedig zijn in de hope; de ziel van den christen moet boordevol, overstroomend zijn vanhoop.

Wie gelooft is van een zondaar geworden toteen kind des Heeren.

Uit vrije genade.

Zonder eenige verdiensten.

En toch met recht. Met genaderecht. Daarom is hij een erfgenaam, en mag ixiet zekerheid zijn ziel op de erfenis der vromen richtenen overvloedig zijn in de hope.

Doch van een waarlijk hopen op het heil des Heeren kan alleen sprake zijn door de kracht des Heihgen Geestes. Alleen door overvloedige toestrooming dier kracht kunnen wij o ver vlo ed i g zijn in de hoop.

Als die verborgen werking in onze ziel mag zijn, dan slaan wij het oog naar boven en hopen op God. Dan zeggen we in vast vertrouwen: Gij

Heere wilt of zult nooit onze hoop beschamen. Reeds op natuurlijk gebied is de hoop een rijkegave Gods.

Hoop doet leven. Maar in de genade is het: leven, doet hopen.

Die lioop is vrucht, der wedergeboorte, werk Gods.

Zij richt zich op de onverwelkelijke, onbevlekkelijke erfenis, die in de hemelen bewaard wordt.

Zij houdt zich vast aan Christus, al wederom door de kracht des Heiligen Geestes, om uit Zijn volheid te ontvangen genade voor genade. Zoo is zij het anker der ziel^ dat ingaat achter het voorhangsel.

Als het licht dier hoop in dit „tranendal" inschijnt, dan wordt het een voorportaal des hemels. Dan staan wij op den berg en blikken vandaar uit naar het hemelsche Kanaan.

Dan zingen wij: de^ schoonste plaats mat Gij met ruime snoeren, o heerlijk erf, gij kunt mijn ziel vervoeren.

Dan voelen wij het scheepje aan het anker dier hoop veilig vastliggen, hoe ook de golven bruisen. Want wij weten het: met die hoop is nog nooit iemand bedrogen uitgekomen.

Op IJ hebben onze vaideren vertrouwd en Gij hebt hen uitgeholpen.

Patriarchen en. profeten, apostelen en martelaren, kerkvaders en hervormers, .geleerden en eenvoudigen, zij hebben in deze hoop geleefd en zijn niet beschaamd geworden.

Hoop dan op Hem, 'gij dié Hem vreest.

Hij, die het beloofd heeft, is getrouw.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen