Indrukken van den dag.

Princeton, 31 Maart.

Vandaag hield ik mijn eerste Stone-lezing. Over den inhoud zal ik begrijpelijkerwijs schrijven. niet

Het zal ongetwijfeld onze lezers interesseeren, waarom deze lezingen zoo worden geheeten. Daarover bestaat nog al misverstand. Niet alleen hier, maar in Amerika zelf. Meer dan een informeerde bij. mij: waarom noemt men die toch Stonelezingen. Stone is het Engelsche woord voor „steen". En ik heb wel eens een hypothese hooren opstellen, waarbij aan de „steen" gedachte werd vastgehouden.

Laat ik daarom verzekeren, dat ik de lezingen niet staande op een steen heb uitgesproken. Ook was dit niet oorspronkelijk het geval. Als spreekplaats dient heel gewoon het podium in de „chapel" van het „seminarie".

Ieder seminarie in Amerika heeft een „chapel", dat ik, • indien het voor Hollandsche ooren niet zoo Roomsch klonk, door „kapel" zou willen vertalen.

'Ook heeft „seminarie" in Amerika niet den boezen bijsmaak, dien het ten onrechte in sommige kringen hier te lande 'heeft gekregen.

Het is de plaats waar gezaaid (van semen = zaad) wordt, waar jonge mannen tot den dienst worden opgeleid, opdat zij op hun beurt als zaaiers zullen uitgaan.

De „chapel" van het Princetonsche seminarie heeft een eigen sfeer.

Daarin toch zijn wit marmeren platen aangebracht ter nagedachtenis van Archibald Alexander, Charles Hodge, A. A. Hodge en eenige anderen, mannen. die de banier van het Calvinisme hebben hoog gehouden.

Maar om nu terug te keeren tot het woord Stone-lezingen.

Deze worden zoo genoemd naar L'evi Payson Stone, die in 1802 op een klein plaatsje in den staat Massachusetts het eerste levenslicht aanschouwde. Hij genoot een vrome opvoeding. Als bijna alle echte Amerikanen is hij' klein begonnen. De aanvang van zijn loopbaan is te zoeken in een winkel, waar hij als klerk werkzaam was. Zijn loon bedroeg het eerste jaar vijftig dollars. Maar hij werkte zich allengs op, werd opgenomen in een firma in manufacturen, waarvan hij later directeur werd. In 1866 had hij zijn schaapjes op het droge, ging stil leven en had een warm hart voor filantropische inrichtingen.

Van huis uit behoorde hij tot de Congregationalisten. Lang leefde hij in onzekerheid of hij wel was wedergeboren. Een preek van Charles Hodge over 2 Cor. 5:14 deed het licht in zijn ziel doorbreken. Geen wonder, dat hij zich met nauwe banden aan dezen vader der Princetonsche school voelde verbonden. Hij schijnt nog eenigen tijd bij de Congregationalisten te zijn gebleven en naderhand naar de Presbyteriaanscihe kerk te zijn overgegaan. In elk geval heeft hij de Presbyteriaansche kerk menig jaar als ouderling gediend.

Hij fundeerde het lezingen-fonds, dat zijn naam draagt. Streng Calvinist als hij was, bedong hij, dat niemand mocht worden uitgenoodigd om lezingen te houden, die de Gereformeerde waarheden niet van harte was toegedaan. In 1876 trad de eerste spreker op. Het was een zekere Dr Starrs. ' Ieder, die de lezingen daar houdt, wordt uitgenoodigd, zijn handteekening in een boek te zetten. Het eerste was reeds geheel vol. Met eerbied voor den m.an, die den grond voor dit fonds legde, schreef ik mijn naam in het tweede.

Deze boeken doorbladerend vond ik ook de handteekeningen van mfjn voorgangers Kuyper en Bavinct. Zij behooren ook op deze wijze tot de wolk van getuigen, wier stem op aarde niet meer wordt vernomen, maar die nog spreken, nadat zij gestorven zijn.

Ik vond er • te Princeton, die zich Kuyper en Bavinck nog herinnerden.

HEPP.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen