Zorg voor de werklooze arbeiders.

III.

Materieële zorg.

Indien de Overheid niet op allerlei wijze financiëelen steun bood aan werklooze arbeiders, zou de Kerk in onze dagen slaan voor een opgave, die zij niet kan vervullen. Wij denken hierbij uiteraard aan die Kerkengroepen, die de beleekenis van hel diaconaal nog verstaan.

In do kringen der R.K. wordt zeker op charitatief terrein nogal het een en ander gedaan, maar van een diaconaal als wij in Gereformeerde kringen door Gods goedheid en trouw kennen, is daar geen SBrake meer.

De Ned. Herv. Herk is zoo mogelijk nog verder afgezakt. Zeker treft men in verschillende gemeenteu nog wel allerlei arbeid, speciaal voor wal betreft de ouden van dagen en de weezen, die gewaardeerd worden mag en die niet losstaat van de diaconie, maar de zorg voor de armen der Gemeente is zoozee'r ingekrompen, dat ook hier van een ernstig tekort te spreken is.

Ook zonder crisis was er geen sprake van dat deze Kerkengroepen voor de armen der Gemeente voldoende zorg oefenden, men heeft ze, blijkbaar zonder groole bezwaren, aan de publieke armenzorg overgelaten.

Nu moeten wij hier zeker onderscheiden lusschen armenzorg in den eigenlijken zin en de zorg voor volkomen vidide arbeiders, die tengevolge van conjunctuurinvloeden lijdelijk niet in staat zijn hunnen beroepsarbeid uit te oefenen.

Duizenden arbeiders hebben zich in hunne organisaties tegen deze conjunctuurschommelingen trachten te sterken. De werkloosheidverzekering is een instituut van groole beleekenis geworden, ze heeft velen door een periodiek weerkeerenden werkloosheidslermijn heengeholpen. Dat de Overheid dit streven heeft gerespecteerd ©n door steun uil de publieke kas heeft bevorderd, is zeker in alle opzichten toe te juichen. Met de ontwikkeling van de werkloosheidverzekering is een algemeen volksbelang gemoeid. Of in gunstiger lijden wellicht een nog betere regeling mogelijk is, die niet zooals nu nog, uitsluitend door Vakvereeniging en Overheid, maar door heel hel bedrijf gedragen wordt, is een zaak, die wij thans niet zullen bespreken.

Natuurlijk is deze werkloosheidverzekering in haar opzet berekend op normale tijden en niet op crises van een omvang en duur als wij thaas meemaken. Dat dus extra steun van Overheidswege aan de kassen wordt geboden, ligt geheel in de lijn van de sedert enkele tientallen jaren gevolgde practijk. Maar men kan, zonder het verzekeringsbeginsel schromelijk geweld aan te doen toch niet ongelimiteerd den uitkeeringsduur der kassen verlengen.

Men heeft ovenzeer bezwaar, en wij meenea terecht, om de valide arbeiders, die door een economische crisis niet in staat zijn arb©id te vinden, op één lijn te stellen met de gewone armlastigen. Bovendien is het ook in het algemeen belang, dat voor het bedrijf bewaard blijven de arbeiders^ die bij opleving terstond weer noodig zijn.

üit deze overwegingen is ontslaan de crisisregeling die wij kennen. De Overheid waardeert ook in deze crisisregeling de zelfwerkzaamheid der arbeiders, die door hunne werkloosheidverzekering getracht hebben, niet alleen zich zelf te helpen, maar" ook buiten de gewone Overheidsarmenzorg te blijven.

Deze crisisregeling, die materieel gunstiger is dan de gewone regelingen krachtens de Armenwet, helpt slechts tijdelijk. Bij ©en zoo omvangrijfee crisis als er im heerscht, zal na een jaar oea groot deel der arbeiders overgaan naar de oi? gaaen van Maatschappelijken Steun, zij het dan ook, dat voor hen de gelegenheid blijft bestaan zich dagelgks te melden bij hun vakorganisatie en de uilkeering wekelijks ook via hun vereeniging ontvangen wordt.

indien men dit alles als crisismaatregel ziet en dus als van betrekkelijk zeer tijdelijken aard, dati zal men ook in Gereformeerde kringen waarscliijjilijk geen al te groole bezwaren er legen inbrengen. Vooral niet, wanneer wel vast staat, dat de geweldige omvang, die de crisis kreeg, het practisch onmogelijk maakt via de kerkelijke organen aan de vel© aanvragen om steun het hoofd te bieden.

Van de zijde der Vakorganisaties is het nemen van maatregelen als boven omschreven bepleit. Men wil onderscheid zien gemaakt lusschen valide arbeiders, die door algerneene economische oorzaken werkloos zijn, en degenen die tengevolge van individueele oorzaken steun noodig hebben.

Op zichzelf behoeft daartegen geen bezwaar geopperd. Maar er ligt bier ongetwijfeld een gevaar, dat grooter beleekenis krijgt, naarmate de crisis wijder omvang krijgt. Hel gevaar n.l. dat men deze uitkeeringen gaal zien als een recht. Dat men steeds meer glijdt in de richting van het willen doen rechtzetten van al wat in het maatschappélgfc leven scheefgetrokken is, door de Overheid. Dal het verantwoordelijkheidsbesef bij de menschen af-

neemt, de spaarzm verdwijat en dat het maatschappelijk leven in het algemeen, niet meer tracht zichzelf te helpen.

Het lijkt ons daarom wel buitengewoon gelukkig, dat men in samenkomsten en conferenties van' diakenen telkens weer probeert de juiste lijn te vinden of te houden.

Bi) de bezwaren die wij zien en die wij hierboven met een enkel woord aangaven, waarbij nog komt gevaar voor een behandeling naar een schablone, meenen wij toch dat de extra crisisbemoeiing van de Overheid volkomen is te aanvaarden.

Natuurlijk zal men moeten trachten door ontwikkeling van de werkloosheidverzekering en de bevordering van wachtgeldregelingen, tot een principieel juistereu en ook voor de getroffenen meer aanvaardbaren weg te tomen, (ïie tot leniging van don materieelen nood leiden kan.

Blijft de vraag of er, althans nu, voor het Diaconaat nog voldoende werk is, speciaal dan ten opzichte van de werkloO'Ze arbeiders.

Wij meenen, dat dit wel terdege het geval is. la de eerste plaats vallen onderscheidene personen, , om allerlei redenen, buiten de crisisregeling. Menschen, die wel georganiseerd zijn, die nog niet lang genoeg lid van een organisatie zijn geweest, om van de steunregeling te kunnen profiteeren; menschen, die wel tengevolge van de crisis groote moeilijkheid hebben om aan werk te komen, doch die werkloos zijn geworden om zuiver individueele oorzaken, gelegen in hun mindere geschiktheid, verkeerd optreden en dergelijke.

i> eze groep is grooter dan men wellicht denkt ea hier vindt dus de Diaconie, zij het niet steeds ©en dankbare, dan toch wel een breed© taak.

Bovendien, men vergete met, dat er zijn, oofc onder de werklooze arbeiders, die er niet toe kunnen komen om van Maatschappelijken Steun, hulp te erlangen. Menschen die ook niet gemakkelijk uit zichzelf naar de Diaconie gaan, maar dift gezocht moeten worden.

Misschien is hun aantal gering, maar 'de noö3 fs hier zeker erger dan elders.

Een diaken behoort zijn wijk zoo goed te kennen, dat deze gevallen hem niet ontgaan, dat hij veeleer deze armen opzoekt en helpt.

En nog eens, ook al is er in een plaats een zeer behoorlijk© crisisregeling, wil dat toch niet zeggen, dat nu in allen nood der gesteunden is voorzien. Zou het tenminste niet daarheen geleid 'kuimen worden, dat de extra verstrekkingen, 3ie nu via het Crisiscomité geschieden voor wat "betreft onze eigen menschen, door de diakeaen konden plaats hebben?

Wij meenen dus, dat gezinnen, die niet rechtstreeks door de diaconie worden gesteund, doch die crisissteun ontvangen, toch ook, laat mij het zoo mogen zeggen, onder geregelde controle van den wijkdiaken behooren te blijven.

Men houdt dan niet alleen den band aan, maar men heeft het oog op de bijzondere nooden, die ook in deze gezinnen niet ontbreken en wat meer is, men kan ook tegen geestelijke inzinking waken, door met de moeden ©en woord ter rechter tijd te spreken.

G. BAAS Kzn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen