Rudolf van Reest. Schapen zonder Herder. D. A. Daamen’s U.-M. — Den Haag, 1931.

Rudolf van Reest. Schapen zonder Herder. D. A. Daamen’s U.-M. - Den Haag, 1931.

Het is mijn bedoeling niet, dit werk te beoordeelen in zijn letterkundige waarde; want voor zulke beoordeeling is voor ons blad Dr Tazelaar de aangewezen redacteur. Dat het boek door mij hier aangekondigd wordt, vindt zijn verklaring in de overtuiging, dat het speciaal voor de kerkelijk-theologische samenleving in ons land zijn beteekenis heeft. De schrijver is blijkbaar bijzonder goed op de hoogte met allerlei mysticistisch gedoe, dat In ons land nog zoo vaak voor godsdienst aangezien wordt. Schrijver toont uit het leven zelf in „Ouddijk" aan, dat hier van een dienen van God geen sprake is; als er van zulk dienen nog iets terecht komt, is dat niet door, doch ondanks het mysticisme. Uit dezen wortel zèlf wast booze vrucht, gelijk het verhaal doet zien.

Juist door deze eerlijke overtuiging in den vorm van een roman uit te spreken, doet de schrijver zijn eenvoudigen plicht, beter dan vele theologen en preekers, die, zoodra zij in Ouddijk van de tram afgehaald zijn door een broeder-ouderling, met de menschen meepraten, en b.v. voor het nieuwste „kerk"formatietje van mysticisten God den Heere openlijk durven danken, hoewel 'n oproep tot bekeering, en een eerlijke afwijzing van „wat voor God niet bestaan kan" hun eerste plicht zou zijn.

Wat de objectieve waarde van het boek beti.; ft: men

moet erkennen, dat de schrijver nergens overdreven heeft, al ligt het gevaar daarvoor hier voor de deur. Dat hij van boosaardige overdrijving niets hebben moet, blijkt voor eiken lezer reeds uit het doen-optreden van de figuur van Wulfert, die steeds tracht, het mysticisme te begiijpen, en die dan ook een goed tegenwicht vormt tegen de andere typen. En voor den lezer, die meent de plaats te kennen, welke onder den naam „Ouddijk" is aangewezen, wordt de soberheid van den schrijver Bog te meer duidelijk. Heel wat harde kleuren, die het leven zelf daar vertoont, zijn in schrijvers beeld verïacht. De titel trouwens is geen scherpe aanklacht, doch een acte van medelijden.

Bedenkt men dit alles, dan wordt het boek te meer treffend; want het geeft nu een objectief beeld van den „dood" van de keurmeesters, die het leven altijd verwarren met den dood.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen