Alleen een handvol meel in de kruik.

In een tijd van zooveel schaarschte en nood als tegenwoordig, worden de gedachten der bedrukten onder Gods volk gedurig heengeleid naar de woning der weduwe van Zarfal. Daar was slechts een handvol meel in de kruik en een weinig olie in de flesch. Indien iemand in een nooddruftigen en hulpbehoevenden toestand verkeerde, dan was het zeker wel deze vrouw. Zie haar daar voortstrompelen over den weg. Ontbering en smart spreken uit heel haar gestalte. Met een beklemd hart gaat zij uit, ten einde een paar houten te lezen. Straks hoopt zij hel vuur te ontsteken en de handvol meel tol spijze te bereiden. Als zij den laatsten koek gegeten heeft, blijft haar en haar zoon niets meer over dan weg te kwijnen door gebrek.

De kruik met slechts een handvol meel er in fjpreekt tot haar niet van leven; zij kondigt haar den vreeselijken hongerdood aan. Maar de prangende nood is de voorlooper van de hulpe Gods. De Heere beloont aan Zijn volk Zijn heil en genade éérst, als zij in zichzelf ontledigd zich gevoelen. Dan verandert Hij hun nooddruft in heerlijkheid.

Als de Heere komt, om de wouderen Zijner genade te werken, handelt Hij meestal ook op wondervolle wijze. Zie het maar bij deze weduwe. Het eersle woord, dat zij in den naam van den God Israels verneemt, is een verzoek. „Haal mij toch een weinig water in dit val", zegt de profeet. En daar was schier geen water meer. Als zij bereidwillig heengaat en Elia daaruit bemerkt, dal hij de rechte persoon voor heeft, doet hij haar een tweede, nog zwaarder verzoek: „Haal mij toch ook een bete broods in uw hand".

'Wanneer de Heere tot Zijn volk komt on) Ie geven, begint Hij met bevolen. Doch Hij eischt het mindere, om het meerdere te geven. Gods weg wordt door de hoogste wijsheid gebaand, al schijnt alles ook geheel tegenstrijdig.

Ms antwoord op zijn tweevoudig verzoek brengt zij den profeet haar armoede en ellende onder het oog. Doch de man Gods blijtl bij zijn woord. Als hij haar ijemoedigt: „Vrees niet, ga heen, doe naar uw woord", stelt hij anderzijds haar geloof nog méér op de proef: „maar maak mij vooreerst een kleinen koek daarvan". Degeheele handelwijze van Elia bedoelt bij de vrouw de rechte gelootsoefening te wekken. Is de eisch zwaar, er gaat een heerlijke belofte mee gepaard, vs. 14. Ons gelooven rust altijd op Gods boloven.

De vrouw gaal heen en doet naar hel woord j, an den man Gods. Zij laat al haar zorgen en bedeukingen los, om 's Heeren belofte vast te houden. Van nu aan begint dadelijk Gods wondermacht zich heerlijk te openbaren. De koek, dien de de weduwe aan Elia brengt, is haar door Gods wonderdoende hand verstrekt. Deze was niet bereid van die laatste handvol meel, maar werd uit Gods onuitputtelijke volheid haar verleend, 't Is het hegin van de wonderbare en liefderijke verzorging, die van nu aan gedurende langen tijd eiken dag weer nieuw en groot over haar zal wezen!

De weg van het aanhoudeud wonder blijft een weg van geloofsbeproeving. Als de vrouw naar de kruik ziet, is daar nooit meer in dan slechts een handvol meel. Niet genoeg zelfs voor één maaltijd. Nooit was er méér meel in de kruik en méér olie in de flesch, zoolang Elia onder haar dak woonde.

Deze geringe hoeveelheid wordt echter niet verminderd. De kruik is nooit vol. maar ook nooit leeg. Hoe klein de voorraad ook zij, toch blijkt zij voortdurend groot genoeg, om in de behoeften te voorzien. De Heere houdt eiken dag Zijn machtige en liefderijke hand over die kruik uitgebreid, daardoor is het weinige, dat zij bevat onuitputtelijk.

Uit de hand des Heeren wordt aan de weduwe van dag tot dag het noodige beschikt. De eeuwige God handelt met Zijn volk van dag tot dag. Christus leert ons bidden: „Geef ons eiken dag ons dagelijksch brood'".

Wij zien liefst volle kruiken en volle flesschen. De weduwe heeft echter slechts een handvol meel en een weinigje olie. Hierin wordt de liefde en de wijsheid Gods ten aanzien dezer \TOUW openbaar. Indien zij een volle kruik had gehad, terwijl overal rondom haar alle voorraad opgeteerd was, dan zou het zeer de vraag zijn geweest of daarvan wel iets tot vervulling harer eigene behoeften zou zijn overgebleven. W^anl in dagen van gebrek en hangen nood is de oplettendheid der menschen heel scherp.

Neen, 'twas beter voor haar zooals de Heere het beschikte. Bij God was de volheid, maar in de kruik der weduwe slechts een handvol meel. God schenkt Zijn volk geen voorziening voor heel hun leven in eens, maar voor eiken dag, dien zij beleven. De volheid ware in hun hand niet veilijg.

Er dreigde bij de volle kruik nog een ander gevaar. Indien de Heere haar een grooten voorraad in eens had geschonken, zou de weduwe inplaats van rijker armer zijn geworden. Want een groote voorraad meel blijft niet lang goed. Het meel is aan bederf onderhevig, zoodal het niet meer bruikbaar is. De Heere geeft haar voor één maaltijd tegelijk. Alle dagen nieuw en versch uit Zijn volle voorraadschuren.

Lessen van uitnemende levenswijsheid komen tot ons door de geschiedenis dezer arme weduwe. De kleine voorraad in de kruik hield haar ook klein. Nooit kon zij op haar kruik vertrouwen. W^ant daar was altijd maar heel weinig in. Van die schier ledige kruik werd zij telkens uitgedreven tot den Heere, bij Wien al de volheid is. Zoo had zij van dag tot dag den Heere noodig.

Het gezicht van dien kleinen voorraad deed haar lot de ki'uik telkens biddend naderen: „Heere, bevestig toch uit genade Uw belofte, dat die handvol meel niet verteerd worden zal". .Tegelijk werd haar hart vervuld met ootmoedige dankbaarheid aan den Heere, die uit de bijna ledige kruik van dag tot dag haar nooddruft vervulde. Zoo werd de geloofsgemeenschap der weduwe met den Heere bevorderd en verloederd. Ongetwijfeld had zij nu meer prikkel tot gebed en meer drangredenen tot dankbaarheid en vreugde, dan wanneer zij oen grooten voorraad in eens had ontvangen. Er was nu dagelijksche behoefte, die leidde tol dagelijksch gebed. En die voortdurende vervulling — telkens vernieuwde dankbaarheid wekte. De dagen van kommer in het tijdelijke zijn daar tijden van geestelijke verrijking geweest.

De geschiedenis der weduwe van Zarfal spreekt, vooral in dezen hangen tijd van nood en druk, ons veelzeggend toe.

Het is niet de vraag, hoeveel wij hebben, maar of er een zegen is in hetgeen wij bezitten. De zegenende hand des Heeren maakte het weinige, dat de weduwe had, tot zeer veel.

De armelijke woning te Zarfal is voor wie haar echt beschouwt een school van hooge levenswijs­ heid. Dat is voor Gods volk ook deze tijd vol kommer en nood. Zij het ons gebed, dat de druk dezer tijden ons door den Geest des Heeren leeren moge van Gods voorzienigheid te leven. De weduwe klaagt niet over de ontberingen, die zij lijdt. Zij schikt er zich in zoo goed als zij kan, en toont zich óók nog bereid aan anderen liefdedienst te bewijzen.

wijzen. De dagen loen er maar een handvol meel in haar kruik was, zijn voor haar onvergetelijk en rijk gezegena geweest. Dagen, waarin zij in diepe afhankelijkheid van den Heere leefde; steeds nabij Hem, die Zijn zegenende hand van dag tot dag over haar ontsloot. Toen heeft zij bijzonder ervaren, dat de Ileere een zorgend, een zegenend en een zaligend God is. Moge onze zorgvolle tijd voor velen van 's Hoeren volk deze heerlijke \Tucht dragen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen